Στα ξαφνικά...

Κεφάλαιο 28ο

Επιτέλους, νιώθω και πάλι αυτή την αίσθηση των χειλιών του πάνω στα δικά μου. Οι γλώσσες μας μπαίνουν στο παιχνίδι και το φιλί γίνεται πιο παθιασμένο και κτητικό. Με πιάνει από τους μηρούς και με σηκώνει κάνοντας με να τυλίξω τα πόδια μου γύρω από τη μέση του. Νιώθω τόσο ευτυχισμένη και χαρούμενη... Νιώθω σαν κάτι να μου έλειπε, σαν υπήρχε ένα κενό μέσα μου και πλέον αυτό το κενό έχει καλυφθεί. Νιώθω ολοκληρωμένη. Ναι αυτό ακριβώς νιώθω.

Μετά από αρκετή ώρα, αφού μας τελείωσε το οξυγόνο, σταματήσαμε το φιλί και ήμασταν σε απόσταση αναπνοής. Δεν λέγαμε τίποτα, απλά ανταλλάσαμε νοήματα μέσω των ματιών. Ακουμπήσαμε τα μέτωπά μας μεταξύ τους.

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, πως πρέπει να δράσω. Όλη αυτή την ώρα ταξιδεύω σε έναν άλλο κόσμο. Δεν υπάρχει ίχνος λογικής στο μυαλό μου, αλλά τώρα αρχίζω να σκέφτομαι... Δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Όχι μετά από τόση προσπάθεια να μείνουμε σε απόσταση, όλη προσπάθεια πήγε χαμένη, τώρα πάλι από το μηδέν. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Γιατί επέτρεψα να γίνει κάτι τέτοιο;

Το βασικό ερώτημα είναι: Γιατί κάτι που το νιώθεις τόσο σωστό, είναι τόσο λάθος; Ήθελα με όλο μου τι είναι αυτό το φιλί, αλλά γιατί πρέπει να είναι τόσο λάθος;

Χ- Τι θα κάνω με εσένα γαμώτο μου;

Είπε ο Χάρρυ διακόπτοντας τις σκέψεις μου. Και εγώ; Εγώ τι θα κάνω με αυτόν; Όλα είναι τόσο μπερδεμένα... Γιατί δεν υπάρχει μια εύκολη λύση σε όλα τα θέματα που απασχολούν τον κόσμο; Γιατί πρέπει να είναι όλα τόσο δύσκολά και περίπλοκα;

Βαν- Παιδιά όλα καλά; Αμάντα ζεις ή σε σκότωσε;

Εκείνη τη στιγμή ακούγεται η Βανέσα έξω από την πόρτα. Κατευθείαν κατεβαίνω από την αγκαλιά του Χάρρυ, τον νιώθω να σφίγγεται και τον βλέπω να κατσουφιάζει. Τον κοιτάω στα μάτια και είναι σαν να μου λέει να μείνω, αλλά και οι δύο ξέρουμε ότι αυτό είναι αδύνατο.

Μπαίνει η Βανέσα στο δωμάτιο ανήσυχη, αφού κανένας δεν έκανε τον κόπο να της απαντήσει. Όταν με βλέπει ανακουφίζεται και έρχεται προς το μέρος μου.

Βαν- Δόξα το Θεό! Είσαι καλά!

Αμ- Γιατί να μην είμαι;

Βαν- Ξέρω εγώ μπορεί να λιποθύμησες από την κατάσταση που επικρατεί εδώ μέσα.

Αμ- Καλά είμαι, εμ... πρέπει να φύγω είναι αργά.

Είπα και κοίταξα κατευθείαν τον Χάρρυ. Αυτός με κοιτούσε ανέκφραστος, αλλά μπορούσα να διακρίνω μια μικρή δόση απογοήτευσης στο πρόσωπό του. Η Βανέσα απλά καθόταν και προσπαθούσε να καταλάβει τα έχει παιχτεί. Την κοίταξα επίμονα στα μάτια μπας και καταλάβει ότι θέλω να μας αφήσει για λίγο μόνους πριν φύγω.