Begin Again

Moving on?

I wiped my tears after I reread for the hundred times my story on E-book way back then. Hanggang ngayon hindi ko pa rin mabura-bura ito sa aking laptop or kahit sa phone.

Reading it again is like it happened only yesterday . Ramdam ko pa rin ang mga emotions ko noon while typing those words sa app na ito. Somehow it lessened the pain kapag nai-share ko at nailalabas ko ang mga nararamdaman ko noon sa mundo . Kung hindi, baka na baliw na ko noon.

It's been two years and a half. Wala pa rin akong balita sa kanya. Maging si Martha ayaw sabihin sa'kin kung anong latest sa lalaking iyon. Ang sabi niya pa , manigas raw ako . Grabe di ba?

I scanned the whole places of Central Park. Parang tripleng bigger version ng Ayala triangle . Paminsan-minsan kapag wala akong magawa nagba-bike rin ako dito kasama ng mga taga-rito . It's my new home since besides of my family , wala na akong ibang ma-pupuntahan kundi dito na lang. I missed the Philippines , of course ! That will never change until I die . But being here, I don't feel too much pain. I don't feel too much of anything. Siguro pressure lang sa trabaho ang mararamdaman ko kasi sanay na naman akong mag-isa. My family visits me kapag gusto nila or may okasyon. I feel almost contented here. Almost.

I still misses him. I never stop , you know? At first the sadness I felt was killing me to the bones. Parang gusto kong tumalon ng eroplano at languyin na lang pabalik ng pinas . But then if I do that I'll just really kill myself at talagang hindi ko na siya makikita pa. Ever. Kaya I swallowed everything and stand firm with my decisions .

Akala ko, susundan niya ko at sasabihin na 'you go and I'll follow ' pero wala. Lumipas ang taon walang Philip ang nagparamdam. Tapos ayaw pa 'kong balitaan ni Martha!

Siguro napagod na siya talaga. Siguro he realized that I'm not really meant for him. That it's really true that there's so many fishes on the water kaya wala na ako.

It sucks you know? To have this , ang kapalit ay ang lalaking pinakamamahal ko . But I guess I have to accept it. Ako ang gustong mang-iwan kaya , deal with this Fen!

Pero , baka naman nagka-sakit siya? Tapos malala na pala siya tapos mamya or bukas or makalawa may tatawag sa'kin na 50-50 na nag buhay ng mahal mo...oh my gosh ! What if because of his illness kaya hindi niya ko nasundan or natawagan man lang? Pwede ba?! This is not the right time for talking morbid! Just , go and move on!

Hay...

Ang sarap ng simoy ng hangin . This place is really made for those people wants to escape sa madugong labanan sa trabaho.

Aah. I think I can get used to this feeling. Payapa. Ingay ng mga ibon at ng i-ilang tao na nag-uusap dito at gusto rin ng katahimikan. Almost summer na rin. Napaka at peace ng lugar . Did I say that already? Well...

I can live here forever....

"I hope that includes me...."

Yeah...I hope—what?

Napabangon ako mula sa pagkaka-higa ko sa damuhan.

"Are you building your plan without me including again? Wife?"

Oh my gosh. Is it real? Baka sa sobrang pagka-miss ko sa kanya? Mag-move on ka na kasi! Ayan napapala mo e! Minumulto ka na!

Tumayo ako at nagmamadaling pinagpag ang aking pantalon saka tinayo kong muli ang aking bike.

"Fenylyn Rose Martè ...." Naramdaman kong may mainit na palad ang gumapang sa aking braso at lumipat sa aking bewang.

"Tatakasan mo na naman ako?" I gulped . My heart beat became wild all of a sudden . Parang nawindang ang utak ko sa biglaang tayo ko.