Οι ζωές των ανθρώπων πάντα ενώνονται με κάποιο τρόπο. Πάντα κάποιος άνθρωπος θα βρεθεί να κολλήσει το κάθε σπασμένο κομμάτι σου την πιο πετυχημένη ή την πιο άτυχη στιγμή στη ζωή σου. Αλλά πάντα αυτός ο ένας θα είναι αυτός που θα σε ακολουθεί. Θα είναι το κάρμα σου...
Κάπως έτσι γνωρίστηκε το ζευγάρι μας, ο Μάρκος Παπαναστασίου και η Ελπίδα Στρατοπούλου. Μια κρύα νύχτα του χειμώνα...λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα...λίγο πριν μπει το 2017 ...οι ζωές τους ανατρέπονται μόνο σε λίγες μέρες και ο ένας κάνει ανω κάτω την ζωή και την καρδιά του άλλου...
Ο Μάρκος φιλόδοξος επιχειρηματίας γνωστής εταιρείας κοσμημάτων. Η Ελπίδα τελειόφοιτη αρχιτέκτονας με αγαπημένη της απασχόληση να σχεδιάζει. Πως η ζωή θα τους φέρει κοντά και πως θα είναι μαζί κάτω από όλες αυτές τις συνθήκες που θα συναντήσουν;
********************
"Αλήθεια σου λέω δεν θα αργήσω αυτή τη φορά...σε δέκα λεπτά θα είμαι εκεί. Είμαι στο δρόμο. Ορκίζομαι." είπε η Ελπίδα βάζοντας το φόρεμα της "Αλήθεια την άλλη φορά είχα πολύ σημαντικό λόγο και άργησα λυπήσου με... Με αγαπάς κολλητουλα μου το ξέρω. Ερχομαι σε 10 λεπτά."
Έτρεχε σαν τρελή μέσα στο σπίτι για να προφτάσει. Ήταν από αυτές τις κοπέλες που πάντα θα αργούσαν αυτά τα κλασσικά 10 με 15 λεπτά στο ραντεβού. Τα είχε ανάγκη αυτά τα λεπτά...ήταν αυτός ο πολύτιμος χρόνος που την έδειχναν ακόμα πιο ωραία στις εξόδους τις. Αν και δεν το είχε ανάγκη διότι είχε ήδη φυσική ομορφιά.
"Κλειδιά, κραγιόν...δεν θέλω κάτι άλλο...έτοιμη" μονολόγισε η Ελπίδα και έβαλε τα παπούτσια της για να φύγει από το σπίτι με προορισμό την κολλητή της η οποία την περίμενε εδώ και αρκετή ώρα έξω από το μπαρ.
Αφού ανοίγει την πόρτα, της πέφτουν τα κλειδιά της και βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που επέλεξε να βγει σήμερα αφού τίποτα δεν της πήγαινε καλά από το πρωί. Σηκώνεται απότομα και ξαφνικά νιώθει μία δύναμη η οποία την κάνει να πέσει κάτω στο έδαφος χτυπώντας το χέρι της και το κεφάλι της πάνω στην πόρτα.
Μέσα στον πόνο και στη θολούρα της στιγμής άκουσε μία βραχνή ανδρική φωνή να της φωνάζει αν είναι καλά.
"Είσαι καλά; δώσε μου το χέρι σου να σε βοηθήσω" αλλά αυτή δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της...εκείνη η ζαλάδα ήταν ότι χειρότερο εκείνη τη στιγμή. Ένιωθε ότι θα έχανε τον κόσμο της...πραγματικά.
"Πας καλά άνθρωπέ μου;" άρχισε να φωνάζει "Δεν βλέπεις μπροστά σου όταν περπατάς; Παραλίγο να με σκοτώσεις και πονάω τώρα." Έπιασε τον καρπό του χεριού της και με ένα μορφασμό πόνου γύρισε και τον κοίταξε με μίσος.
"Νομίζω ότι σου ζήτησα συγνώμη. Δώσε μου τώρα το χέρι σου να σε βοηθησω να πάμε μέσα να σου βάλω λίγο πάγο να περάσει. Και χαλάρωσε λίγο δεν έπαθες και κάτι. "Ο άγνωστος άνδρας αφθαδίασε, κάτι που μισούσε η Ελπίδα.
Γύρισε και τον ξανακοίταξε με μίσος. Τι να έκανε που εκείνη τη στιγμή πονούσε πάρα πολύ και έπρεπε κάποιος να φροντίσει τον πόνο της.
"Εισαι τόσο ηλίθιος τελικά; από τη μία με ρίχνεις και από την άλλη μου λες να προσέχω και να χαλαρώσω...να χαλαρώσεις εσυ καλύτερα μην τσακωθούμε άγρια βραδιάτικα." Δεν του έδωσε το χέρι της και προσπάθησε να σηκωθεί μόνη της αλλά ο πόνος ήταν αβάσταχτος και έπεσε επάνω του χωρίς καν να το θέλει.
"Είδες πριγκίπισσα; μπορεί να σε χτύπησα αλλά με θέλεις τόσο πολύ που ακόμα δεν με είδες και επεσες στην αγκαλιά μου."
Του χαμογέλασε γλυκά και τον έφερε πιο κοντά της. "Έλα να σου πω λίγο κάτι."είπε η Ελπίδα και κούνησε το δάχτυλο της.
Αυτός σαν μαγεμένος αλλα και παράλληλα με αρκετό τσαμπουκά πήγε κοντά της και στηρίχτηκε στην πόρτα.
"Αυτό από εμένα...Την πριγκίπισσα. Άντε μου στο διάολο."Το γόνατο της βρήκε με δύναμη τα απόκρυφα σημεία του. "Αν χάσω την δουλειά μου αύριο εξαιτίας σου βρες μέρος να κρυφτείς."
Δεν κάθησε να ακούσει την απάντηση του έφυγε με νεύρα μέσα στο διαμέρισμα της ξανά... και κάπως έτσι ματαίωσε την έξοδο της και έμεινε μέσα.
Καθόταν και περιποιόταν το χέρι της σκεπτόμενη ότι αύριο θα είχε την πρώτη της συνέντευξη για δουλειά την οποία κατέστρεψε με μεγάλη επιτυχία ο ηλίθιος που έπεσε επάνω της. Εξάλλου τα χέρια της καθόριζαν την δουλειά της και το μέλλον της.
Ξεφύσηξε και μπήκε κάτω από τα ζεστά της παπλώματα. "Γιατί μου έχει κολλήσει αυτός ο άνθρωπος στο μυαλό γαμωτο;"μονολόγησε και έκλεισε τα μάτια της μιας και αύριο ήταν μια κρίσιμη μέρα...
Αγαπημένοι και αγαπημήνησες(όπως λέει και ο αγαπητός Κωστής Μαραβέγιας). Δεν άντεξα να μην ανεβάσω ενα μικρό κεφάλαιο να πάρετε μια γεύση για το τι έρχεται. Ακόμα δεν έχετε δει τίποτα. Τα καλύτερα έρχονται.💖💖💖💖💖
STAI LEGGENDO
Το κάρμα {TYS17}
Storie d'amore"Τελικά το κάρμα μπορεί να φημίζεται για την ασυνέπεια του, όμως όταν αποφασίσει να χτυπήσει, θα χτυπήσει με το χειρότερο τρόπο ή μήπως οχι;" Το εξώφυλλο δημιουργία του : Κωνσταντίνου Σπανού. Ευχαριστώ πολύ!!!
