Το κάρμα {TYS17}

Κεφάλαιο 17ο

Πρέπει κανείς να αγαπά πολύ τους ανθρώπους και να τους εμπιστεύεται, αν δεν θέλει να καταστρέψει τη ζωή του,

-E. M. Forster

"Δεν ξέρω τι να κάνω. Εχει μπει μέσα στη ζωή μου τον τελευταίο μήνα." Προσπάθησε να κρατήσει ένα λυγμό στο λαιμό της. "Ένα μήνα τώρα είμαι σαν ζωντανή-νεκρή, προσπαθώ να τον αποφύγω, να μην είμαι κοντά του όταν κάνουμε το συμβούλιο αλλά είμαι σημαντικό κομμάτι αυτής της εργασίας και δεν μπορώ να λείπω. Μόνο να έβλεπες πως με κοιτάει. Νιώθω τοση απέχθεια για αυτόν τον άνθρωπο Ξένια." Έλεγε η Ελπίδα χωρίς να αφήσει την Ξένια να μιλήσει...τόσες μέρες δεν μπορούσε να μιλήσει σε κανέναν και ηθελε να τα βγάλει από μέσα της.

Η Ξένια πήρε το λόγο και της είπε κάτι που γνώριζε πολύ καλά και η ίδια η Ελπίδα. "Πρέπει να μιλήσεις στον Μάρκο αν δεν θέλεις να τον χάσεις. Πρέπει να του μιλήσεις Ελπίδα σκέψου ότι τι κάνεις...και μη μου πεις ότι προσπαθείς να τον προστατέψεις. Δεν τον προστατεύεις με τίποτα ίσα-ίσα εσύ αυτή τη στιγμή είσαι ο στόχος και μπορεί να σε βλάψει πολύ άσχημα ο Κώστας και το ξέρεις αυτό." Προσπαθούσε να φέρει την κολλητή της στα συγκαλά της.

Η Ελπίδα δεν ήθελε να ακούσει τίποτα άλλο απλά την καληνύχτισε και είπε ότι θα σκεφτεί όλη την κατάσταση. Ακόμα και η κολλητή της, την παρότρυνε να μιλήσει αλλά αυτή...αυτή φοβότανε πως αν του μιλήσει για το παρελθόν της θα την παρατούσε.

Θα νόμιζε ότι ήταν καμιά εύκολη από αυτές που είναι τρελά ερωτευμένες και τα παρατάνε όλα...αλλα δεν ήταν έτσι έπεσε θύμα και αυτό την πόνεσε πιο πολύ από όλα.

Ήταν ένα ακόμα βράδυ από εκείνα που πήγαινε στο παλιό της το σπίτι μετά την δουλειά και καθόταν με τις ώρες. Σκεφτόταν, ξανασκεφτόταν και άκρη δεν έβγαζε. Το κρασί που έπινε την ηρεμούσε έστω και λίγο. Έβλεπε παλιές φωτογραφίες, όταν ήταν ακομα φοιτήτρια. Σε άλλες γελούσε, σε άλλες έκλαιγε. Σε μια ήταν με τους γονείς της. "Αχ αγαπημένοι μου έχω καιρό να σας δω"μονολόγησε και καυτά δάκρυα κύλησαν στο μάγουλο της.

Τον κινητό της χτύπησε. Αμέσως τα μάτια της έλαμψαν και τα δάκρυά εξαφανίστηκαν όταν είδε το όνομα του Μάρκου στην οθόνη "Έλα μωρό μου"

"Έλα ρε Ελπίδα που είσαι; Έχει πάει 10 και ακόμα να έρθεις. Αν είσαι στο παλιό σου το σπίτι σε 5 λεπτά είμαι εκεί."της είπε και δίχως να πει κάτι παραπάνω η Ελπίδα το έκλεισε και χαμογέλασε στραβά.

Αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπούσε πάρα πολύ. Το ίδιο και εκείνος. Δίπλα του ένιωθε ένας άλλος άνθρωπος.