"Ελπίδα μωρό μου ξύπνα" η φωνή του Μάρκου ακούστηκε μέσα στο δωμάτιο σαν ψίθυρος "Ελα μωρό μου πρέπει να ξυπνήσουμε για τη δουλειά η μέρα που μας έδωσα για να μείνουμε σπίτι πέρασε"την παρακάλεσε ακόμα μια φορά.
"Καλά...λίγο ακόμα δεν θέλω να πάω σχολείο"απάντησε παραπονιάρικα η Ελπίδα.
"Ποιο σχολείο ρε μωρό μου; Στην δουλειά πρέπει να πάμε και σήμερα δυστυχώς δεν μπορώ να το αναβάλλω."της είπε και την φίλησε στο ώμο.
"Αυτό να το σκεφτόσουν εχθές που δεν με άφησες να σηκωθώ από το κρεβάτι και τώρα δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Ασε με 5 λεπτά και ελα ξύπναμε." Του είπε σπρώχνοντας τον να σηκωθεί από το κρεβάτι. "Ααα και πρωινό μην ξεχάσεις να φτιάξεις."μπήκε πάλι μέσα από τα ζεστά σκεπάσματα και κοιμήθηκε.
Ο Μάρκος όμως είχε μια ιδέα που δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του από την στιγμή που ξύπνησε. Θα την άφηνε να ξυπνήσει μόνη της και όταν θα κατέβαινε θα της είχε μια έκπληξη.
Μετά απο τουλάχιστον μια ώρα, η Ελπίδα έτρεχε μέσα στο δωμάτιο βρίζοντας τον Μάρκο που δεν την ξύπνησε να φύγουν μαζί για την δουλειά και ήταν σίγουρη πως την είχε αφήσει μόνη στο σπίτι.
Φόρεσε όπως-όπως τα ρούχα της βάφτηκε ελαφρά και μάζεψε σε έναν ελαφρύ κότσο τα μαλλιά της με ένα μολύβι που βρήκε μπροστά της.
"Δεν το πιστεύω ότι δεν με ξύπνησε το γομαρι. Αλλά έτσι είσαι κύριε Μάρκο μας; Θα δεις τι θα πάθεις."μονολογούσε καθώς κατέβαινε τις σκάλες "Αλλά εγώ φταίω που-"σταμάτησε να μιλάει όταν μια γνώριμη μουσική ηχησε στα αυτιά της.
Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου σταθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου
Όλος ο κάτω όροφος ήταν γεμάτος με κόκκινα τριαντάφυλλα και ένα τραπέζι γεμάτο με το πρωινό τους. Ο Μάρκος λίγο πιο πίσω την κοιτούσε να κατεβαίνει από τις σκάλες και της χαμογέλασε πονηρά.
"Μαρκο;"
"Ναι αγάπη μου;"την ρώτησε και πλησίασε.
"Τι είναι αυτο;"του είπε καθώς έδειχνε γύρω της.
Την έπιασε απο την μεση και κάθισαν μαζί στην καρέκλα "Αυτό μωρό μου είναι ένας τρόπος να σε ξεκουράσω μετά από ότι έγινε χθες. Επίσης σήμερα θα πάμε με δυο ώρες αργότερα στην δουλειά. Τι σόι αφεντικό είμαι;"της χάρισε ένα φιλί στον λαιμό και την κοίταξε που είχε βουρκώσει "Ειιι, γιατί κλαις τωρα;"της είπε και της έπιασε το πηγούνι της.
BẠN ĐANG ĐỌC
Το κάρμα {TYS17}
Lãng mạn"Τελικά το κάρμα μπορεί να φημίζεται για την ασυνέπεια του, όμως όταν αποφασίσει να χτυπήσει, θα χτυπήσει με το χειρότερο τρόπο ή μήπως οχι;" Το εξώφυλλο δημιουργία του : Κωνσταντίνου Σπανού. Ευχαριστώ πολύ!!!
