Το κάρμα {TYS17}

Κεφάλαιο 13ο

"Λες να έπαθε εγκεφαλικό;" είπε ο Μάρκος στον Αλέξανδρο καθώς προσπαθούσαν να ξεκολλήσουν την Ελπίδα που κοιτούσε στο κενό.

"Ρε μαλάκα μετά από αυτό που είπες, το κορίτσι τι να κάνει; κατάλαβες τι την ρώτησες; ρώτησες αν θέλει να χωρίσετε πας καλά και συ ρε ηλίθιε δηλαδή πες μου ένα λόγο που το ρωτήσες αυτό;" άρχισε να του φωνάζει ο Αλέξανδρος και όλα τα μέλη της εταιρείας άρχισαν να βγαίνουν λέγοντάς του χρόνια πολλά και ότι θα τα πούνε την επόμενη μέρα.

"Νόμιζα είχε ξεχάσει τα γενέθλιά μου και ότι έχει βρει άλλον. Εδώ και μία εβδομάδα με αποφεύγει και μιλάει κρυφά στο τηλέφωνο" άρχισε να παραπονιέται.

"Ναι ρε ηλιθιε γιατί μιλούσε με μένα για να μπορούμε να κανονίσουμε την έκπληξή. Ξες πόσο δύσκολο της ήταν να μη σου πει τίποτα; Την πίεζα για  για να μην μιλήσει αλλά τόσο χαζός είσαι ρε. Το κορίτσι έκανε τόση προσπάθεια για σήμερα." Άρχισε να του λέει. Ήθελε να φωνάζει όλο και περισσότερο γιατί ήδη ο Μάρκος του είχε σπάσει τα νεύρα.

Η φωνή της Ελπίδας τους σταμάτησε από τον τσακωμό. "Μάρκο; Αλήθεια θες να χωρίσουμε; Γιατί τι έκανα; Κανένα λάθος στην έκπληξή μηπως; Συγνώμη δεν θα το ξανακάνουμε και και και..." η Ελπίδα ήταν εκτός τόπου και χρόνου λες και τι σημαίνει το χειρότερο πράγμα που μπορούσε να ακούς εκείνη τη στιγμή.

"Όχι μωρό μου...όχι ηρέμησε έλα στην αγκαλιά μου δεν θα χωρίσουμε μη μου ανησυχείς. Εγώ είμαι η ο ηλίθιος και έπλαθα σενάρια στο μυαλό μου." Προσπάθησε να παει κοντα της και να την καθησυχάσει αλλά η Ελπίδα σαν την χτύπησε ρεύμα σηκώθηκε πάνω.

"Και δεν καταλαβαίνω. Δηλαδή όλο αυτό που πέρασα εγώ μου το έβγαλε σε χωρισμό; Αυτή τη στιγμή άμα δε σε χτυπάω είναι επειδή είναι μπροστά ο Αλέξανδρος κύριε Παπαναστασίου." Του είπε μέσα στα νεύρα και μπήκε στο δωμάτιό της.

Πριν κλείσει την πόρτα ευχαρίστησε τον Αλέξανδρο για τη βοήθεια και κλείστηκε μέσα.

"Θα σας αφήσω αλλά κανόνισε να φτιάξεις την κατάσταση. Η Ελπίδα περάσε πάρα πολλά αυτή την εβδομάδα για να'ναι όλα στην τρίχα." Του είπε ο Αλέξανδρος και τον καληνύχτισε αφήνοντας τον μόνο έξω από το δωμάτιο της Ελπίδας.

Πήρε μία βαθιά ανάσα και χτύπησε την πόρτα της. Δεν πηρε απάντηση αλλά δεν θα το άφηνε έτσι. Ξαναχτύπησε και μπήκε.

"Νομίζω δεν σου είπα να μπεις"του είπε και του γύρισε την πλάτη.

"Ναι ρε μωρό μου αλλά θέλω να μιλήσουμε. Είχα πολλά πράγματα να σου πω σήμερα και δεν μπόρεσα." Ξεκίνησε να της μιλάει αλλά τον διέκοψε "Ναι και ενα από αυτά ήταν αν θέλω να χωρίσουμε...κατάλαβα θα πεις κι άλλα τέτοια ωραία;" άρχισα να τον ειρωνεύεται.