Το κάρμα {TYS17}

Κεφάλαιο 4ο

Μία εβδομάδα αργότερα και η Ελπίδα δεν είχε ενδώσει σε καμία ρομαντική και τρυφερή στιγμή του Μάρκου. Είχε απελπιστεί.

"Ρε μαλάκα, ξεκολλά με την γκόμενά. Τόσες μέρες έχεις κολλήσει...Ρε Μάρκο; Ακούς;"Ο Αλέξανδρος προσπαθούσε να συνετίσει τον κολλητό του.

"Εκτός και αν..."το σκέφτηκε καλά "Μα πως δεν το κατάλαβα. Φίλε εσύ είσαι ερωτευμένος μαζί της."τον χτύπησε στην πλάτη.

Ο Μάρκος πετάχτηκε λες και τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. "Τι λες ρε; Απλά μου την δίνει που δεν μπορώ να την ρίξω. Γι'αυτό και εχω κολλήσει."ήπιε λίγο από τον καφέ του.

"Ναι καλά...Ο Μάρκος που ξέρω εγώ θα σταματούσε από την πρώτη μέρα."συνέχιζε να τον πειράζει.

Τον τηλέφωνό του χτύπησε και μόνο που δεν έφτυσε τον καφέ του.

"Αυτή είναι...Αυτή είναι."το βλέμμα του φωτίστηκε.

"Και μετά μου λες ότι δεν είσαι ερωτευμένος. Βόδι ε βόδι."καθόταν και τον κοιτούσε πως κοιτούσε το κινητό του με ένα τεράστιο χαμόγελο "Θα το σηκώσεις ρε μαλακα τι θα γίνει;"τον έσπρωξε.

"Παρακαλώ;"απάντησε με σοβαρή φωνή.
"Κύριε Παπαναστασίου η Ελπίδα είμαι. Θα έρθετε απόψε το βράδυ στην εταιρεια; Είναι η τελευταία μέρα σήμερα που είμαστε στην δουλειά και θα γιορτάσουμε την κυκλοφορία του κοσμήματος μας...Αύριο είναι Χριστούγεννα."την άκουγε που μίλαγε και είχε μαγευτεί.

"Ναι...Ναι...ναι"έλεγε και είχε ένα ηλίθιο χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο του.

"Ε ρε καημένε καψουρηηηη"του είπε δυνατά ο Αλέξανδρος και ο Μάρκος γουρλωσε τα μάτια της.

"Θα τα πούμε από κοντά Ελπίδα. Φιλιά."

Φιλια;
Τι είπε μόλις τωρα;

"Πες μου λίγο. Πόσο ηλίθιος είσαι;"είπε ο Μάρκος ρίχνοντας μια κλωτσιά στον Αλέξανδρο.

Παρόλο τον πόνο συνέχισε να γελάει δυνατά.

"Ερωτεύτηκε καημένε. Και δεν το παραδεχεσαι"

Δεν παραδέχτηκε αλλά ούτε αρνήθηκε κάτι απλά χαμογέλασε αχνά και εφυγε για το σπίτι του. Σήμερα ήταν η δεξίωση στην εταιρεία. Αυτός και η Ελπίδα είχαν κάνει εκπληκτική δουλειά.

Όταν έφτασε μετά από ώρες στην αίθουσα δεξιώσεων της εταιρείας είδε από μακριά την Ελπίδα.

Αυτό το κατακόκκινο μακρύ φορεμά της με την ανοιχτή πλάτη, τον έκανε να ξεροκαταπιεί.