Drakenrijder

17_Part_1

De zon schijnt genadeloos in zijn gezicht als hij zich laat zakken op een van de rotsen naast de rivier die enkele meters verder de afgrond in stort. De steken in zijn rechterheup zijn in een hele lange tijd niet zo hevig geweest. Ze zijn zelfs zo erg dat zijn hele lichaam trilt van de pijn. Toch merkt hij het maar amper op. Gekwetst en boos keilt hij kleine steentjes de woest bulderende rivier in. Hoe kon ze het hem niet vertellen?
Hoe kon ze hem 'vergeten' te vertellen dat ze vandaag, na alle festiviteiten van de bruiloft, erkend zou worden als de dochter van Heer Gotuku? Hoe kon ze, nadat ze hem de hele nacht had gezien, niet vertellen dat ze het al lang wist? Nadat hij haar een aantal keer heeft gevraagd om uitleg?
Hij wil het niet toegeven, maar hij trekt het zich meer aan dan dat hij zou moeten. Het gebrek aan vertrouwen dat ze in hem heeft, doet pijn, vooral nadat hij haar leven heeft gered, nadat ze samen het bed hebben gedeeld. Meer dan eens.
"Daar ben je. Ik heb overal naar je gezocht, en niemand wist waar je was, en ik dacht uiteinde-" Hij hoort haar stem, en zodra hij haar herkent sluit hij haar buiten. Hij wil het niet horen. Hij wil niet in haar ogen kijken en een dochter van Heer Gotuku zien.
"Elias... Is er iets?" Onzekerheid sijpelt door haar stem.
Niet naar haar luisteren. Negeer het. De woede stroomt door zijn aderen, het bloed ruist in zijn oren. Nee. Nee. Niet reageren. Hij kan niet reageren. Dan zal hij haar vergeven en hij mag- hij kan haar niet vergeven.
"Negeer je me nu?" Gekwetst, geïrriteerd. Hij merkt het op, maar als een dier koppelt hij er niet meer aan dan een gevoel. Ze moet zich aan hem verontschuldigen. Het is haar fout. Háár fout.
"Ja dus. Kijk, ik weet dat ik je het misschien had moeten vertellen, maar –" Nu kan hij zich niet langer inhouden.
"Misschien? Misschien? Misschien zegt ze! Ik heb wekenlang gedacht dat je hem haatte. Dat je jezelf haatte omdat je zijn dochter bent, zelfs al erkende hij dat niet. Ik dacht dat je niets met hem te maken wilde hebben!" Hij schreeuwt de woorden, luid, en ze galmen door de bergen. "Je had me moeten vertellen dat die gevoelens waren verdwenen, dat je die... die man! als je vader wilde hebben. Dat je wilde dat hij je zou erkennen, dan hadden we dit probleem niet gehad! Maar je vertelde niks. Niks!"
"Ik hoef je niet alles te vertellen, Elias. Ik heb mijn eigen geheimen," zegt Saffiera defensief, koud zelfs, alsof ze haar kille masker weer heeft opgezet.
Met een ruk draait hij zich om.
"Ja. Jij wel." Hij zegt het kortaf, wetend dat ze zal weten wat hij bedoelt. De afgelopen paar weken heeft ze tijdens de oefeningen zijn geest zo vaak aangevallen, dat ze zijn hele hoofd, al zijn gedachten heeft gezien. Zijn diepste geheimen heeft ze aangeraakt en opgeslagen in haar hoofd. Ze heeft er nooit iets over gezegd, maar hij weet dat ze weet dat hij het niet prettig vindt dat ze sommige gedachten uit zijn hoofd weet op te pikken voordat hij dat zelf doet.
"Je bent anders ook een van mijn geheimen ongevraagd te weten gekomen," antwoordt ze na een korte aarzeling. "Dat was mijn gro-"
"En daarna redde ik je leven, staan we dan niet gewoon quitte voor dat geheim?" brengt hij er direct tegenin, haar onderbrekend. De woede heeft er voor gezorgd dat hij harder is gaan praten. "En het gaat niet om dat geheim! Jij weet alles van mij, en het enige wat ik weet van jou, is dat je een dode broer hebt en dat je moeder bij Huize Caelum werkt. Dat je jezelf mysterieus houdt begrijp ik al niet, maar dat je liegt als ik specifiek vráág wat er aan de hand is daar kan ik met mijn pet niet bij!" Hij schreeuwt het, zijn stem evenaart zelfs het lawaai van de bulderende rivier en het woeste water.
Ze hapt naar adem, geschokt dat hij zoiets kan zeggen.
"Je weet niks van me, zeg je?" Nu is ook Saffiera kwaad. "Heb je het me ooit gevraagd? Heb je me ooit iets gevraagd over mijn leven? Nee! Dat heb je niet! Het is altijd Elias dit, Arya dat, mezelf bewijzen zus, terug naar Angora zo. De Wildernes draait niet om jou Elias! De Wildernes draait niet om jou zelfs al denk je van wel!" Ze gilt, net zo hard als dat hij zojuist schreeuwde. "En daarnaast," gaat ze verder, haar stem net zo kil en woest als het koude water uit de bergen. "Hoef ik je echt niet alles te vertellen omdat je mijn leven redde nádat je het zelf had veroorzaakt dat ik mezelf van kant wilde maken. Ik ben je niks verschuldigd Elias, eerder jij mij."
Daar. Nu zegt ze het. Ze geeft openlijk toe dat ze zichzelf van de afgrond wilde gooien. En ze beweert ook dat het zíjn schuld is.
"Nou wordt het mooi-" wil hij beginnen met zeggen, maar Saffiera houdt hem al snel tegen. "Weet je? Je zoekt het maar uit," zegt ze hem met een vlakke, kalme stem. Op de een of andere manier vindt hij die angstaanjager dan welke gil, welk hard geluid dan ook. "Vind maar een andere leraar om je levend te houden bij de queeste naar de top der koningen, want ik ben voorlopig klaar hiermee. Klaar met jou, Elias. Tot ziens." Met die boodschap draait ze om en beent ze met een stevige stap weg, haar jurk groots om haar heen waaiend.