Locked by you 2

5.

Even later zijn we aangekomen aan de rand van een bos. Hij parkeert de wagen en daarna wandelen we samen het bos in. In plaats van op het bospad te blijven wandelen, neemt hij me mee naar de struiken. We wandelen door doornstruiken, beklimmen heuvels en maken een tocht door vreselijke brandnetels en nog ander onkruid. 'Is het nog ver?' Vraag ik na even gestapt te hebben. 'Nee, de persoon met wie ik een afspraak heb wacht hier wat verder op ons.' De persoon? Afspraak? Dit kan niet goed zijn! Ik vertraag mijn wandeltempo, om tijd te winnen. Maar dat heeft hij als snel door. Hij begint te lachen en grijpt dan me bij mijn bovenarm vast. Hij trekt me vooruit en wandelt bewust vlug door.

In de verte zie ik een persoon staan. Ik kan niet goed zien wie het is. Het zonlicht verblind me. Maar wanneer we dichter komen, zie ik wie het is. Pieter laat me los. 'Ga maar naar hem toe.' Grijnst hij en geeft me een kleine duw in mijn rug. Ik blijf staan. Stokstijf. Mijn voeten zijn aan de grond genageld. Mijn spieren lijken bevroren. 'Evelientje!' De man rent naar me toe. Hij omhelst me meteen. Ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik weet het echt niet. Mijn vader. Hij is hier. Hoe is dat mogelijk?

Mijn vader laat me weer los. Hij schuift een krul achter mijn oren. Enkele tranen druipen van zijn wang af, net als bij mij. 'Mijn grote meid, je... Je... Je.' Ik druk mijn vinger tegen zijn lippen aan. 'Zeg niets meer, zwijg. Alsjeblieft, zwijg.' Hij fronst zijn wenkbrauwen en grijpt mijn schouders vast. 'Waarom?' Vraagt hij. 'Je zal toch alleen maar liegen. Het is nu wel duidelijk voor mij. Je werkt niet vóór hen, maar mét hen.' Ik duw zijn handen woedend weg. 'Toen we aankwamen in Frankrijk zei je me dat je voor hun werkte omdat als je dat niet zou doen mama en Katie zouden sterven! Maar ze weren vermoord voordat we naar Frankrijk gingen! Je wist het! Je loog, je loog verdomme de hele tijd.' Hij zucht. Met een vinger wrijft hij de tranen uit zijn ogen. Zijn gelaatsuitdrukking krijgt een andere wending. Zijn blik maakt me bang.

'Wie heeft je dat verteld?' Gromt hij. 'Ik ben er zelf achtergekomen!' Roep ik kwaad. 'Dan heb je het goed. Ik werk voor hen, inderdaad. Maar ik werk al heel lang, al voordat jij werd geboren, al voordat ik je moeder leerde kennen.' Mijn ogen schieten open, alsof ik nu pas wakker word. 'Wacht eens... Als je daar werkte voordat je mijn moeder kende, dan... Dan...' 'Inderdaad, ik ontvoerde haar. Ze was zo koppig en irritant! Pieter hielp me vaak, maar naar hem wou ze nooit luisteren. Met vertrouwen kon ik haar sussen. We "ontsnapten" samen. Maar stiekem werkte ik nog steeds voor die gasten, dat hoefde zij uiteraard niet te weten. We gingen samen wonen en al snel kregen we een eerste kind. Jij. Evelien Bosmans. Toen de bende te horen kreeg dat ik een dochter had, wouden ze je ontvoeren en opvoeden als een slaaf. Maar dat liet ik niet toe. Dan zou het voor je moeder duidelijk geworden zijn dat ik nog steeds voor hen werkte. Het had tijd nodig. Als mama even weg was, en wij waren alleen thuis dan kreeg je een strengere opvoeding van me, weet je nog?' Ik knik. 'Wel, dat was om je voor te bereiden voor later. Katie was maar een bijkomend iets, ik wist al vanaf haar geboorte dat de jongens meer geïnteresseerd in jou zouden zijn als in Katie. Jij werf stilaan ouder. De tijd dat ik mijn masker zou afzetten kwam wel snel, maar dan ontdekte de zoon van de leider je.' 'Jonas?' 'Ja, hij zag je naar school rijden en was meteen verliefd geworden. De leider gaf hem de verantwoordelijkheid om voor jou te zorgen. Jij was normaal voor ons! Jij zou onze slaaf worden, maar die snotneus moest er per se tussen komen! Verdomde Jonas! We hielpen hem met de ontvoering, maar waren wel kwaad. Jij hoorde van ons te zijn. Van mij, van Pieter en van al die andere gasten, maar niet van Jonas.' Ik slik, dit had ik niet zien aankomen. Het was allemaal opgezet. Die reis naar de Ardennen, dat was allemaal om mij te ontvoeren. Ik wist het. Wie rijdt er nu naar een verlaten industriegebied?! Elke discussie die hij voerde met Pieter waar ik bijstond, was verzonnen. Het was allemaal een leugen. Mijn vader is één van hen. 'Ik ben... Je eigen dochter.' Stotter ik verward. 'Je draagt alleen maar mijn achternaam, meer zal je nooit van mij krijgen. Je bent van je moeder, ik wou je alleen maar gebruiken voor later!' 'Je hebt me opgevoed, zo lang! Ik kan het niet geloven!' 'Geloof het maar! Ik heb misschien nog iets wat je van me gekregen hebt: acteertalent!' Hij duwt me uit woede op de grond.

Ik blijf liggen. Mijn eigen vader. Al die jaren. Een leugen. Ik begin weer te huilen, alles om me heen word wazig door de tranen die in de weg zitten. Pieter grijpt me vast en trekt me weer overeind. 'Ga je mee Stany? We hebben een villa.' 'Uiteraard ga ik mee.' Grijnst hij gemeend. Dit kan niet! Dit mag niet! Hij is mijn verdomde vader! Nee!

Ik neem het risico. Ik schiet me los. Ik ren zo snel als ik kan weg. 'Verdomme!' Hoor ik hen schreeuwen. Ze rennen achter me aan. Door de storm en de regen vannacht is alles modder geworden, wat het moeilijker maakt om weg te lopen. 'Help, help!' Schreeuw ik, wanneer ik weer op het bospad loop. Enkele mensen die er een wandeling maken kijken me vreemd aan, maar doen niets. 'Evelien!' Schreeuwen Pieter en... Mijn vader.

Ik blijf maar doorrennen en kijk soms achterom. Ze zitten me nog steeds achterna. Plots komt er een jongen op een paard naast me rijden. 'Jonas?!' Schreeuw ik verward. Jonas rijdt op... Op Do?! Maar... Wat?! Wat gebeurt hier vandaag?! Dit is allemaal een droom, dat moet wel! 'Spring op het paard, vertrouw me!' Hij strekt zijn hand uit. Ik grijp zijn hand vast en hij trekt me omhoog. Ik ga achter hem zitten en sla mijn armen om zijn middel. Ik kijk achterom en zie Pieter en mijn vader nog steeds rennen en schreeuwen. Ik druk me stevig tegen Jonas aan. 'Waar gaan we heen?' Roep ik. 'Geen idee, we komen altijd wel ergens uit!' Hij laat Do nog sneller galopperen.

Wanneer ik nog een keer achterom kijk, merk ik dat Pieter en mijn vader opgegeven hebben. Ze vloeken en roepen nog steeds naar ons, maar zijn gestopt met lopen. We zijn kunnen ontsnappen, maar ik heb nog steeds het gevoel dat we niet veilig zijn.

Heeey mensen! Ik hoop dat jullie genoten hebben! Vergeet niet te stemmen of te reageren! Ik hoop ook dat jullie het verhaal nog een beetje snappen😬😂. Jonas en Evelien zijn weer ontsnapt... Maar voor hoe lang? Bye, tot snel!