Locked by you 2

27.

Ik zak door mijn knieën en verberg mijn gezicht tussen mijn handen. Jonas rent naar me toe en hurkt naast me neer. Hij slaat zijn arm om me heen. 'Negeer hen, ze willen je alleen maar kwetsen.' 'Ik wil hier alleen maar weg!' Huil ik. Jonas zet zich recht en helpt me overeind. 'Ik ben blind, ik ben écht alles kwijt, behalve jou!' Huil ik. 'We komen hier samen uit.' 'Maar wat als dat niet zo is?' 'Twijfel hier niet aan...' 'Kan je soms in de toekomst kijken?!' Ik laat hem los en hij zwijgt, niet wetend wat te zeggen. 'En al komen we hier ooit uit, ons leven is dan compleet verwoest. Ons huis zijn we kwijt, omdat we de huur niet op tijd zouden kunnen betalen, de paarden van Amir hebben we god-weet-waar achtergelaten en mijn familie zal zich ongerust maken nu wij er niet meer zijn en jij... Jij verliest je job. De trauma's die we hieraan overlaten mogen we uiteraard niet vergeten en-' 'We zullen veel verliezen, akkoord, maar in plaats van te denken aan de dingen die we kwijt zijn, zouden we beter denken aan de dingen die we wel nog hebben, zoals elkaar. We hebben elkaar.' Onderbreekt hij me en duwt zijn hoofd tegen het mijne aan. 'Ik hou van je, Evelien. Ik hou zo verdomd veel van je! Reken er maar op dat ik er altijd voor je zal zijn, altijd.' Ik geef hem een kus. Met hem voel ik me veilig, bij hem voel ik me al meteen beter, hij mag en kan me gewoon niet in de steek laten.

Wanneer de avond valt, worden mijn oogleden zwaar en heb ik moeite om ze open te houden. 'We gaan slapen.' Zegt Pieter die de lichten dooft. 'Waar moeten wij slapen?' Vraagt Jonas. 'Er zijn maar twee kamers, dit is namelijk een klein huisje. Op de ene kamer slapen Marc en Jade. Op de andere kamer staan er een tweepersoonsbed en twee aparte bedden, daar zullen jullie, Luca en ik de nacht doorbrengen. Jonas knikt en geeft me dan een klein duwtje waardoor ik weer wakker schiet. 'We gaan slapen.' 'Ik was net bezig.' Mompel ik en sluit mijn ogen weer. Hij rolt met zijn ogen en tilt me dan op. In zijn armen draagt hij me naar de slaapkamer. Hij legt me in het tweepersoonsbed en gaat dan naast me liggen. Pieter en Luca kruipen in hun aparte bedden.

'Er is één belangrijke regel,' begint Pieter die ons aankijkt,' Geen geknuffel, kusjes of fluisterende woorden wanneer het licht uit is!' Jonas en ik knikken. 'Mooi.' Mompelt Pieter en schakelt dan de lichtknop uit. 'Hoor je dat getik?' Vraag ik fluisterend aan Jonas. Ik hoor het geluid van een tikkende klok in de kamer en vind het echt irritant. 'Ja, maar sluit je ogen en slaap, want Pieter zei net dat-' 'zijn de lichten dan al uit?' Vraag ik. 'Ja, dat zijn ze!' Gromt Pieter gefrustreerd. 'Sorry dat ik blind ben!' Hij zucht. 'Ga slapen en als je het riskeert om me de hele nacht wakker te houden, Bossie, ik doe je wat!' Dreigt Pieter. 'Oké, oké! Ik zwijg al!' Zucht ik en sluit mijn ogen, terwijl Jonas z'n arm om me heen slaat en me tegen zijn borst aanduwt.

~Enkele slapeloze uren later~

Ik kan er niet aan doen! Ik val maar niet in slaap! Die wonden in mijn huid zorgen ervoor dat ik niet pijnloos kan liggen en die klok tikt maar verder... Ik wroet en wroet en wroet. Draai me om in het bed, slaak een zucht als ik nog steeds niet kan slapen en besluit dan maar gewoon om op te staan.

Met mijn handen raak ik aan alle obstakels die me de weg versperden. Ik zoek naar de deur. Wat ik niet merk, is dat Pieter me wéér door heeft gekregen. Hij ziet dat ik de kamer verlaat en volgt me... Stil... Ik hoor hem niet en weet niet dat ie me volgt.

Wanneer ik ongeveer in de keuken sta, ben ik helemaal gedesoriënteerd. Ik zie niets en weet dus niet hoe ik terug naar de kamer kan gaan. Ik zoek met mijn handen alles af, opzoek naar mogelijke herkenningspunten, maar plots voel ik aan een vreemd voorwerp. Het is niet hard, niet zacht... En het heeft een baard?! Geschrokken spring ik achteruit, waardoor ik over het tafeltje, dat reeds mijn vijand is geworden, val. Pieter proest het uit. 'Laat me met rust!' Snauw ik en probeer overeind te komen. Hij grijpt mijn arm vast en trekt me overeind. 'Ik wou je niet laten schrikken.' 'Geef gewoon toe dat je dat wel wou doen.' Zucht ik en wrijf vermoeid door mijn slaap. 'Misschien.' Geeft hij toe. 'Wat wil je?' Grom ik. 'Ik was wel nieuwsgierig naar wat je zou doen. Het is al twee uur in de ochtend, wat doet zo'n zielig meisje als jij nou nog zo laat?' 'Ik kon niet slapen,oké?!' Snauw ik. 'Wat een simpel excuus.' Lacht hij. 'Het is de waarheid! Die klok tikt de hele nacht maar door en dat geluid irriteert me! Die wonden op mijn huid maken elke beweging die ik maak pijnlijk! Ik kan maar niet in slaap vallen!' 'Ga dan schaapjes tellen.' Zegt hij simpel. 'Schaapjes tellen? Je bent nog een grotere idioot dan ik dacht.' Blaas ik. 'Of drink warme melk.' 'Waarom warme melk?' 'Maakte je moeder dat nooit voor je toen je kind was?' Ik schud mijn hoofd. 'Nadat je warme melk gedronken hebt, slaap je meteen goed.' 'Hoe kan dat?' 'Geen idee, ik weet niet alles.' 'Ik weet eigenlijk niet of ik wel melk lust.' Zeg ik stil. 'Als baby drink je melk, dus...' 'Ja, maar daarom vind je het toch niet lekker?' 'Weet je wat? Ik zal snel wat melk opwarmen, dan zullen we het zien.' Hij wandelt naar de keuken en opent een kast waaruit hij een mok haalt. Hij giet er melk in en warmt daarna de melk op.

'Voorzichtig, verbrand je niet, het is warm!' Waarschuwt hij wanneer hij me voorzichtig de mok geeft. 'Dankje.' Mompel ik en neem voorzichtig een slok. Pieter valt nog best mee, hij is nog vriendelijk, voorlopig. 'Je hebt me wel wakker gemaakt en we hadden een afspraak...' Zie je nou wat ik bedoel? Het eerste moment doet ie irritant, daarna lijkt ie mee te vallen en op het einde is hij weer helemaal terug! Zo zit zijn leven in elkaar. De volgende keer zwijg ik gewoon. 'Wat ga je dan doen?' Vraag ik met een stil stemmetje. 'Ik weet wel iets...' Lacht hij duister en legt zijn handen op mijn heupen. 'Nee! Dat niet!' Snauw ik, ik heb al zo'n gevoel waar hij naartoe wil gaan. 'Je zal toch moeten, toneelspelertje!' Grinnikt hij en duwt z'n smerige lippen tegen de mijne aan. 'Hou op!' Sis ik. 'Ik ben hier degene die de bevelen uitdeelt!' Gromt hij. 'Je hoeft me niet meer pijn te doen, ik voel jouw pijn al! Het is genoeg geweest, ik ben echt kapot!' Ik duw me van hem los. Hij grijpt kwaad mijn polsen vast en knijpt er hard in. 'Aw!' Schreeuw ik, maar hij drukt dan zijn hand tegen mijn lippen aan. 'Sstt! Straks maak je de anderen wakker!'

Hij sleurt me mee naar de kelder. We dalen de trappen af. Ik hoor het getik van het water uit de buizen dat op de grond beland. Het stinkt hier en het is hier vooral heel vochtig. 'Hier komen ze ons niet zoeken!' Lacht Pieter duister. Ik probeer me los te rukken, maar het lukt niet, hij lacht me alleen maar uit. Hij gooit me zonder medelijden op de grond. 'Alsjeblieft, laat me!' Huil ik. 'Sorry, Bossie.' Grijnst hij gemeen. Maar plots gaat z'n gsm af. Hij gaat met z'n hand in zijn zak en haalt hem eruit. '...Met Pieter.' Begint hij wanneer hij zijn gsm tegen zijn oor aanhoudt. 'Evelien? Ja, we hebben haar. Morgenavond al? Super! Ze zal zich rot schrikken! Dat arme meisje barst meteen in tranen uit als ze je ziet! Haha, tot morgen!' Hij stopt zijn gsm weer weg. 'Het is goed, ik doe je niets. Morgen komt er toch iemand die je zal kwetsen.' Hij trekt me overeind en neemt me weer mee naar de slaapkamer. 'Wie komt er morgen?' Vraag ik bang. 'Iemand die je hier niet zal verwachten.' Zegt hij geheimzinnig. 'Ken ik hem?' 'Ja, maar doe me een plezier en ga nu slapen!' Gromt hij en gooit me weer in het bed. 'Oké, oké.' Zucht ik en trek het deken over me heen.

Heeeeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen of te reageren!🙃 
Sorry dat Pieter zo irritant is😂, maar dat is hij gewoon ook in het echt🙄. Wie denken jullie dat er zal komen?😏