Locked by you 2

30.

~Evelien en haar oma~

Ik laat me vallen op het bed. Ik neem een grote hap adem, sluit mijn ogen en adem dan alles weer uit. Ik begin naar het irriterende geluid van de klok te luisteren. Ik focus me op het geluid. Uit het niets begin ik  te zingen. Geen bestaand nummer, een lied dat mijn gevoel omschrijft...

'Uren tikken langzaam weg
De strijd lijkt gestreden
Alles in mijn hoofd zegt dat ik niet op mag geven
En ik wil dromen, dromen van wat nog zal komen...

Mijn hoofd telt boze dromen, gruwel, echt een hel...
Maar ik voel het zal komen: ja, mijn redding komt er wel!

Ik wil bergen gaan beklimmen, schijnen op de hoogste top! Waar ik de sterren kan beminnen! Neen, mijn moed geef ik niet op!

Laat ze me maar noemen hoe ze willen, versteld zullen ze staan, wanneer ik de pijn doe stillen, wanneer ik weer stevig in het leven sta!

Als ik de hemel kon raken, dan weet ik zeker dat ik het kan: mijn mooiste dromen waarmaken. Dat wordt mijn plan.'

Ik adem weer uit. Het voelde goed om even alles te laten gaan. Toen we op school een lied moesten maken voor een optreden op de opendeurdag, kreeg ik niets op papier. Het enige wat ik nu hoefde te doen was luisteren naar het irritante tikkende geluid van de klok, het geluid dat me deed nadenken. Ik dacht terug aan Jonas. Een tijdje terug speelden we in de plassen op straat terwijl de regen onze kleren doorweekte. Hij vertelde me dat het de dromen waren waarvoor we leven. Het verlangen om iets te hebben wat je niet hebt, geeft je de moed om verder te gaan en datgene te bemachtigen. Streef je dromen na, dat leerde ik uit zijn uitspraak en hij had gelijk.

Pieter kan niet zomaar beslissen wat ik wel mag doen en wat niet. Hij mag me niet bevelen om te stoppen met dromen, dat kan ie trouwens niet. Hoe meer ie van me afpakt, des te meer begin ik te dromen over een ander leven.

Ik haal de ketting van mijn hals en leg hem in mijn hand. 'Oma, ik heb je nodig. Ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik voel me zo verloren... Ik ben een meisje dat met haar gedachten op een andere plek leeft, een plek waar het beter is dan hier. Ik lijk wel een gek.' Snik ik. 'Gek zijn is niet vreemd... Iedereen is een beetje gek op zijn of haar manier... Je bent Evelien en daar mag je trots op zijn...' Ik schrik en deins achteruit. 'O-o-m-m-a?!' Stotter ik. 'Niet zo verbaasd liefje... Ik was heel de tijd bij jou...' 'Ik wist het!' Als een idioot leg ik mijn oor tegen de ketting aan en probeer zo met haar te praten, maar al snel voel ik een hand op mijn schouder. Geschrokken draai ik me om. Mijn oma! Ik kan haar zien?! Ik kan haar zien?! Wat?! Ik ben blind?! Wat gebeurd er met me?! 'Waarom kan u-' 'Je zei het net toch zelf: je bent een meisje die met haar gedachten in een andere wereld leeft.' 'Ja, maar... Ik begrijp het niet...' De deur wordt plots opengezwaaid en er komt iemand binnen.

'Hé, kleintje.' Het is Luca. 'Ga weg.' Beveel ik bot en stap dreigend naar hem toe. 'Evelien, laat me even bij jou zijn.' 'Waarom?!' Grom ik. 'Ik wil je troosten... Dat doet Jonas toch ook?' 'Ik heb daar nu geen nood aan en de reden waarom je Jonas hier nu niet ziet is omdat hij tenminste begrijpt dat ik even gerust gelaten wil worden!'

Hij zucht en gaat op het bed zitten. 'Ga weg.' Beveel ik nogmaals. Wie denkt ie wel niet dat ie is?! 'Probeer me dan maar weg te krijgen...' Daagt hij uit. Ugh, nu heb ik er genoeg van! Ik spring naar hem toe en duw hem zodat hij gaat liggen. Ik ga op hem zitten. Deze positie is misschien wel vreemd, het lukt me toch om hem in bedwang te houden. Ik grijp zijn polsen vast. 'Jij verlaat nu deze kamer, of ik breek ze...' Ik knijp harder in zijn polsen waardoor er een kreun zijn lippen verlaat. 'Ik heb het begrepen...' Kreunt hij. Ik laat zijn polsen los. Hij schuift met zijn hand plots mijn haren naar achteren. 'Je bent te mooi, ik kan het niet laten...' Zucht hij en drukt onverwachts zijn lippen tegen de mijne aan. Ik wil me losrukken, maar de rollen zijn omgedraaid en hij is nu degene die me in zijn macht heeft en in mijn polsen knijpt. 'Geef me wat ik wil...' Hijgt hij vol lust en blijft maar door kussen. 'Nee! Nee! Laat me!' Ik probeer te roepen om hulp maar hij gaat maar door. 'Kalmeer, je zal genieten net als ik...' Zijn stem is zo rustig en diep. Op één of andere manier kalmeert het me wel, maar dat wol absoluut niet zeggen dat ik hiervan geniet! Helemaal niet zelfs! Die gozer moet zijn poten thuis houden!

'Luca?! Waar ben je?!' Roept Pieter plots op de gang. 'Wacht even...' Antwoordt Luca tussen het kussen door. 'Waar zit je?!' Blijft Pieter vragen. Luca zucht en verlost zijn lippen van de mijne. Hij duwt me van zich af en staat op. 'Onze tijd komt nog...' Grijnst hij gemeen en verlaat dan de kamer. Wat een idioot! Ik wil hem uitschelden! Ik wil hem vermoorden! Ik wil nieuwe moed...

Heeeeey mensen! Korter hoofdstukje weer! Maar ik zei het al: de examens zorgen ervoor dat ik minder tijd heb om lange hoofdstukken te maken in een korte periode... Maar oké🙃. Hoe vonden jullie trouwens het liedje dat ik schreef?😀