Locked by you 2

15.

~snelle schets😂~

Raphael en ik gaan weer naar beneden. Volgens hem is het beter als we buiten zouden trainen, daar is meer ruimte. 'Evelien is ge-wel-dig!' Roept hij uit. Pieter, Luca en mijn vader kijken Raphael verrast aan. 'Deed ze het dan? Gehoorzaamde ze?' Vraagt Pieter verbluft. 'Jep! Ze deed alles wat ik haar vroeg!' Liegt Raphael en slaat zijn arm over me heen. 'Iedere man zou met haar naar bed moeten gaan, ze is zo goed.' Acteert hij verder. 'Dat is verrassend. Meestal is ze koppig en vraagt het wat inspanning om haar stil te krijgen.' 'Bij mij niet. Maar ja, ze kent me wel al wat langer. We waren steeds super goede vrienden en nu lijken we wel een tikkeltje meer dan alleen maar vrienden.' Stop met zeveren en zorg er gewoon voor dat we naar buiten kunnen gaan! Grom ik in mezelf. 'Ik zou haar graag willen belonen...' Begint hij uiteindelijk. 'Met wat?' Vraagt Pieter en slaat zijn armen over elkaar heen. 'Ze vertelde me dat ze heel graag naar buiten zou willen gaan voor wat frisse lucht. Ze is nog steeds een beetje grieperig en heeft dat echt wel nodig.' 'Is goed, zolang je maar op haar let. Ze mag dan misschien al wat minder noten op haar zang hebben, ze is goed in ontsnappen.' 'Geen probleem!'

Gelukt! We mogen naar buiten! Die frisse wind die mijn haren doet wapperen kan voor een keer dan toch eens deugd doen. De zon die harder lijkt te schijnen als je buiten bent, voelt goed. Ik trek mijn schoenen uit en stap met mijn blote voeten door het gras. Ik laat de wind me vooruitduwen en spreidt mijn armen. Ik sluit mijn ogen en adem diep in en uit. Raphael komt naast me staan. 'We mogen geen tijd verliezen, we moeten beginnen.'

Het eerste wat hij wil trainen is mijn uithoudingsvermogen, dat is volgens hem het belangrijkste in het gevecht. Hij laat me een paar rondjes lopen rond de tuin, het tempo mag ik zelf bepalen zolang ik het maar meer dan tien minuten vol houdt. Als je niet zo'n goede conditie hebt en plots, zonder voorbereiding tien minuten moet gaan lopen, begint alles al pijn te doen na vijf minuten. Mijn tempo verzwakt en mijn keel is droog. 'Adem diep in en uit!' Roept Raphael die met zijn gsm in zijn hand mijn tijd meet. Ik doe wat hij zegt en neem grotere happen adem en blaas alles weer uit. De tijd lijkt heel traag vooruit te gaan en de laatste vijf minuten zijn dan ook moordend. 'Nog één minuut! Komaan Evelien!' Wanneer hij dat naar me roept, gaat lopen plots beter. Ik bijt op mijn tanden, ik moet nog even volhouden. Ik wil schreeuwen van de pijn, maar ik houdt het in want ik weet dat het over enkele seconden gedaan is.

Plots zie ik Pieter, papa en Luca naar buiten komen. Ze plaatsen hun drinken op een tafeltje in de tuin en gaan dan op de tuinstoelen zitten. Ze kijken me niet-begrijpend aan. 'Stop!' Roept Raphael. Ik laat me meteen vallen op de grond en rol op mijn rug. Ik laat mijn armen wijd naast mijn lichaam vallen. 'Niet liggen! Opstaan! Als je gaat liggen of zitten na een inspanning, is dat niet goed voor je spieren!' Hij trekt me overeind. Ik plaats mijn handen op de plaats waar mijn milt zich bevind. 'Ik heb zo'n pijn!' Kreun ik. 'Wandel even een rondje door de tuin dan zal je merken dat er adrenaline door je lijf zal stromen en adrenaline zorgt ervoor dat je harder kan gaan lopen.' 'Nog harder lopen? Ik ben kapot!' Hijg ik en probeer op adem te komen. 'Doe nou maar, tenzij je morgen spierpijn wilt hebben.' Ik zucht en wandel door de tuin, al is het eerder slenteren.

'Raphael, waar ben je mee bezig?' Vraagt Pieter aan hem terwijl ik een rondje stap. 'Ze had me gevraagd of ik haar kon helpen om aan een betere conditie te komen.' 'Haar conditie is prima.' Gromt hij. 'Het kan beter.' Kaatst Raphael terug. 'Goed dan, maar laat haar niet te veel inspanningen doen, voor dat je het weet begeeft haar hart het! Meisjes zijn zo kwetsbaar.' 'Dat is niet waar!' Roep ik. Hij rolt met zijn ogen. 'Misschien is het net wel goed dat ik haar inspanningen laat doen meneer, daar wordt ze moe van en dan zal ze goed slapen vannacht.' 'Maar ik wil niet dat ze slaapt! Ze moet mij verwennen vannacht!' Sist Luca. Ik stap weer naar Raphael toe. 'Raph, misschien stoppen we beter. Ik ben echt half dood en ik heb geen adrenaline om nog verder te lopen.' 'Maar ik wou je net trainen met het sprinten!' 'Sorry, ik kan niet meer.' 'Loop dan op karakter, draai een knop om in je hoofd en ren.' 'Ik kan mijn benen nauwelijks bewegen! Ik heb geen energie meer!' Kuch ik. 'Dan moet ik het anders oplossen...' Zucht hij en gaat naar binnen. Wat is hij van plan? Vraag ik mezelf nieuwsgierig af. Na een paar minuten komt hij weer buiten met een stok in zijn hand. 'Als een paard niet meer vooruit gaat, krijgt die zweepslagen en jij krijgt slagen met deze stok!' Mijn ogen worden groot. Raphael?! Zou hij me echt slaan?! Hij grijnst gemeen en rent naar me toe met de stok in zijn hand. Plots voel ik adrenaline door mijn lijf vloeien, ik ren zo snel als ik kan weg. Ik draai de knop in mijn hoofd om en ren op karakter. Verstand staat op nul. Mijn benen nemen grote passen om sneller vooruit te komen. Mijn hart begint harder te kloppen.