Locked by you 2

28.

Ik adem even diep in en uit, laat vervolgens mijn vuist op de deurwand rusten en klop dan met een bang hartje aan. 'Binnen!' De vertrouwde stem van Van Den Broeck vult mijn oren. Ik duw de klink naar beneden, open de deur en stap naar binnen. 'Kijk eens aan! Wie we hier hebben! Mijn favoriete actrice!' Ik forceer een glimlach, al is het zo eentje die aantoont dat ik niet in de stemming ben om te glimlachen. 'Is er een probleempje?' Vraagt hij. 'Milan...' Zucht ik. Milan is mijn grootste angst. Hij is de grootste badboy van de school en toevallig ook mijn pester. Hij kan me geen seconde met rust laten, ieder moment van de dag hoor ik aan dat ik beter onder een trein kan gaan springen, of dat in zwak of lelijk ben. Ik probeerde hem steeds te negeren, maar dat is moeilijk als ze je vastpakken en bijna wurgen om ervoor te zorgen dat je toch luistert. 'Wat doet Milan?' Is de vraag die uit Van Den Broeck's mond rolt.  'Hij pest me, bedreigd me, doet me pijn! Ik voel me machteloos! Maar wat me het meeste raakt zijn wel de mensen die rondom ons staan en die of meelachen óf het gewoon negeren en doen alsof ze niets zagen. Ik kan het niet alleen oplossen en ik wil ook niet wachten totdat het stopt, want het ziet ernaar uit dat het nooit zal stoppen.' Hij wrijft over zijn grijze baard en denkt terwijl even na. 'Ga zitten.' Zegt hij en wijst naar de stoel tegenover zijn bureau. 'Vroeger werd ik ook gepest. Ik weet dus wat voor'n verschrikkelijke periode je nu meemaakt. Niet alles wat ze zeggen is waar. Ik weet dat negeren moeilijk gaat, maar je zal je toch sterker moeten voordoen dan dat je eigenlijk bent.' 'Misschien bén ik wel sterker dan dat ik denk en hoef ik niet te doen alsof.' Spreek ik tegen. 'Ik laat nog veel te veel toe, ik ben veel te goedgelovig en schenk eender wie zomaar mijn vertrouwen. Geen wonder dat ik een makkelijk slachtoffer ben! Het wordt tijd om me te veranderen aan mijn leefomgeving, het wordt tijd dat ik wat sterker in het leven ga staan, het wordt tijd dat ik-' 'Genoeg! Je bent wie je bent en dat is goed genoeg! Verander jezelf niet!' Onderbreekt hij en verheft zijn stem. Het maakt me ergens bang, hij reageerde zo fel. 'Maar... Ik heb het gevoel dat ik de persoon die ik wil zijn, niet kan of mag zijn. Ik ben anders, dat voel ik.' 'Je bent een verlegen meisje dat aan de stille kant is, daar is toch niets mis mee? Je bent braaf en rustig én gehoorzaam, dat is al wat telt.' 'Maar dat is slechts een masker! Diep vanbinnen voel ik een andere Evelien, een persoon die tot leven komt wanneer-' 'Stop! De Evelien die je nu bent is perfect!' 'Blijkbaar niet als ik ermee gepest word.' Sis ik. 'Ze willen net dat je verandert!' 'Maar dat wil ik ook, dus dan staan we gelijk!' 'Maar dat wil ik niet!' Roept hij kwaad. 'Hoezo? Dat wil je niet?' Vraag ik voorzichtig. 'Laat maar. Ik zal wel met die Milan praten. Vertrouw er nu maar op dat alles goed komt en dat je nooit mag veranderen hoe en wie je bent.' Hij heeft gelijk. Ik mag nooit veranderen wie ik écht ben en de persoon die ik echt ben, schuilt nog vanbinnen.

Ik schrik wakker wanneer ik voorzichtig gepord wordt in mijn zij. 'Wordt nou maar wakker schoonheid, het is al voorbij elf uur.' Lacht Jonas. 'Heb ik zo lang geslapen?' Vraag ik nog slaapdronken. 'Jep! Dat getik van die klok was dan uiteindelijk niet zó erg.' Grinnikt hij. 'Nee... Maar iets anders wel...' Mompel ik stil en denk terug aan Pieter die me vannacht naar de kelder bracht. 'Wat dan?' Vraagt Jonas verrast. 'Euh... Niets! Trouwens... Had jij je gsm niet bij je?' 'Die heeft Pieter afgepakt.' Zucht hij. 'Wat?! Meen je dat?!' 'Ja. Je sliep nog toen ik een berichtje probeerde te versturen, maar Pieter ontdekte het en greep in.' 'Verdorie, dat was onze enige kans.' Treur ik. 'Misschien lukt het me om mijn gsm weer te bemachtigen. Misschien kan ik hem weer afpakken.' 'Doe geen moeite Jonas. Niemand kan ons helpen, niemand weet waar we zijn! Wijzelf ook niet!' Hij legt zijn hand op mijn schouder, even schrik ik van het contact met zijn hand, omdat het zo onverwachts was. 'We vinden wel iets.' Sust hij.

'Evelien, Jonas, hier komen!' Roept Pieter die zich in de keuken bevind. 'Wacht, ik help je wel.' Zegt Jonas en helpt me om uit het bed te komen. Hij houdt mijn hand vast en leidt me naar de keuken. 'Goedemorgen, Evelientje!' Grijnst Pieter met een luide, spontane, vrolijke(maar vooral irritante)stem. Ik heb geen zin om iets terug te zeggen. Ik ben net wakker en zijn irritante stem heeft gewoon al meteen mijn dag verpest, een voordeel van blind zijn is dat ik zijn lelijke kop er niet meer bij moet nemen. 'Goed geslapen?' Vraagt hij. Die idioot wil gewoon mijn aandacht en ik zal h'm die niet geven.

'Ik probeer alleen maar vriendelijk te zijn, hoor.' Gromt hij. Zelfs daar zeg ik niets op. Ik blijf gewoon staan en staar naar niets. Ik zie dan ook niets. Plots klapt Pieter in zijn handen, het is zo'n luid en onverwachts geluid dat ik schrik, alsof er een schok door mijn lijf gaat. 'Evelien en Jade... Komen jullie even mee?' Waar heeft ie ons voor nodig? Kan ie ons niet gewoon met rust laten?! Ik blijf koppig staan terwijl Jade hem braaf volgt. 'Evelien...' Zeurt Pieter. Al zie ik hem niet, ik voel zijn ongeduldige ogen in mijn huid prikken. 'Ik blijf hier staan.' Zeg ik vastberaden en grijp Jonas stevige arm vast. 'Oh, dus je wilt een spelletje spelen?' Lacht Pieter op een akelige toon. Hij komt naar me toe. Zijn voetstappen klinken luider en luider en luider. En ik wacht. Ik wacht op het moment dat hij me van Jonas zal losrukken, dat hij me bij mijn oor pakt en er keihard in schreeuwt waardoor ik ook nog eens doof wordt. Misschien trekt hij wel aan mijn haren, totdat ze stuk voor stuk uitvallen. Één ding is zeker: over enkele seconden heeft die idioot ervoor gezorgd dat ik Jonas arm loslaat.

Wat ik verwachte gebeurt: hij trekt me los van Jonas en trekt me met zich mee. 'Laat me los!' Snauw ik en probeer zijn hand weg te slaan, maar doordat ik dat doe word ik door hem in mijn gezicht geslagen. 'Niet zo koppig!' Zijn ongeduld raakt langzaam op en ik voel hoe zijn haat op mij groter wordt.

Hij gooit ons in de kelder en sluit de deur. 'Luister even heel goed,' begint hij en verheft zijn stem,'De klant van vandaag kan hier ieder moment staan. Ik wil dat jullie hem verleiden en hem waarde geven voor zijn geld, begrepen? Jullie leven hangt er van af! En onthoud: de persoon die hij verkiest, zal niet lijden aan hongersnood.' Jade begint te grinniken. 'Makkelijk, ik win sowieso! En even terugdenken aan de weddenschap met Evelien... Jonas voor één dag van mij? Ik win, elke jongen kiest voor mij!' Ik rol met mijn ogen en sla mijn armen over elkaar een. 'En ik win blindelings...'

'Het enige wat ik vraag is om hem te entertainen en te gehoorzamen, oké?!' Gromt Pieter. 'Maak je geen zorgen, hier ben ik goed in.' Lacht Jade. 'Ik hoop dat Evelien daar een voorbeeld aan neemt...' Zucht hij. Ik richt mijn hoofd naar de grond. Hoe in godsnaam zal ik een jongen-die ik blijkbaar zou kennen- moeten verleiden waar Jonas bij staat?! Dat doe ik echt niet! En volgens mij heeft Pieter het door, want hij schuift mijn kin omhoog en wijst me er nogmaals op dat ik moet gehoorzamen.

Even later gaat de bel. Hij is er, maar wie het is weet ik niet. We gaan weer naar boven. Jade en ik gaan naast elkaar staan, wachtend op de persoon die straks zal verschijnen. Maar ik heb een plan... Het plan stelt niet veel voor en is enkel bedoelt om de weddenschap met Jade te winnen, maar het zal me lukken.

Pieter opent de deur. 'Welkom!' Zegt hij enthousiast. De persoon komt binnen. Even is het stil. Het feit dat ik blind ben irriteert me nu wel heel erg! Die persoon staat voor mijn neus. Ik hoor hem gniffelen, maar zie nog steeds niet wie het is. Verdomme!

Heeeeey mensen! Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk! Laat het me zeker weten door te stemmen of te reageren! Ik hou van jullie toffe reacties!❤️ al een idee wie de persoon kan zijn?🤔😏