Locked by you 2

33.

'Laat hen!' Roept een stem net wanneer Luca onze handen wil vastbinden. Luca deinst achteruit, net als de anderen. Frances en ik staan voorzichtig op. Ik weet niet wie er voor m'n neus staat, maar het is alleszins een jongen. Ik focus me op zijn stem. 'Alles oké?' Vraagt hij bezorgd. 'Nu wel...' Zucht Frances opgelucht. Ik graaf in het diepste van mijn geheugen om te achterhalen wie hij zou kunnen zijn. 'Raph?' Vraag ik onzeker. 'Aangenaam.' Grinnikt hij. Omg! Hij is terug! Ik ren naar hem toe en omhels hem. Ik trek hem in een stevige knuffel. 'Je keerde terug!' 'Ik miste het theater.' 'Je ziet er wel anders uit, zo gespierd en zo...' Zegt Frances onder de indruk. Ik denk dat ze een beetje verliefd is op Raphael, het zou niet de eerste keer zijn dat ze hem complimenten geeft over zijn lichaam.

'Ik kom net op tijd zo te zien.' Zegt hij en kijkt naar de jongens. 'Help ons, alsjeblieft.' Fluister ik smekend. 'Geen zorgen, ik zal je beschermen.' Sust hij en gaat voor me staan. 'Als jullie nog maar een vinger uit durven te steken naar deze meiden, breek ik jullie nek!' 'Calm down, vriend! Ik zal haar wel beschermen!' Gaat Jonas in de aanval. 'Ik wil haar alleen maar helpen...' 'Ze heeft jouw hulp niet nodig, ik heb alles onder controle.' Jonas is duidelijk jaloers, ergens vind ik het wel schattig, maar langs de andere kant ook weer niet. 'Ben je jaloers?' Grinnikt Raphael. 'Jaloers? Op zo'n zwerfhond als jij?!' 'Excuseer?!' 'Jonas, doe rustig!' Snauw ik en trek aan zijn t-shirt. 'Ik wil geen problemen...' Zegt Raphael rustig. 'Ik ook niet, maar van Evelien blijf je af!' 'Doe even normaal! Ze is gewoon een vriendin!' 'Ik hoop het voor jou!' 'Stop, alsjeblieft!' Roep ik.

'Ik word ziek van dit gedoe! Grijp hen!' Beveelt Marc aan Pieter en Luca. Geschrokken draaien we ons om. Even waren we hen vergeten. 'Rennen!' Roept Raphael. Zo snel als ik kan spurt ik weg, net als de anderen. Ik voel de adem van Pieter in mijn nek, maar het probleem is: ik zie niet waar ik heen ren!

Ik hoor auto's op de achtergrond, ze rijden me bijna omver, maar ik kan ze ontwijken. 'Ik krijg je wel!' Hoor ik Pieter achter me roepen. Ik schakel een versnelling hoger en vertrouw erop dat ik tegen niets aanren. 'Jouw spel is uitgespeeld!' Ik draai me om, een slecht idee... Hij duwt me op de grond en grijpt snel mijn polsen vast. 'Jij gaat nergens meer heen, Bossie!' Plots wordt Pieter van me afgetrokken. 'Laat me los, snotneus!' Roept hij kwaad. 'Evelien, weg hier!' Het is Jonas! Hij heeft me gered! Ik spring overeind. 'Aw! Verdomme!' Hoor ik Jonas roepen. Ik draai me weer om. Ik ben misschien wel blind, maar ik heb zo'n sterk vermoeden dat Pieter Jonas net aangevallen heeft. 'Laat hem!' Roep ik. 'Ik maak hem af! Hier en nu!' Ik moet ingrijpen! Voordat Pieter Jonas dood! Ik wil naar hen toerennen, maar voel dan twee sterke armen om mijn middel. Het is Marc die me tegen probeert te houden. Ik schop in het wild rond met mijn benen en trap overal naartoe, maar raak hem niet. 'Rustig, liefje...' Gromt hij en trekt aan mijn haren. 'Aw!' Krijs ik. Raphael schiet te hulp. Hij duwt Pieter aan de kant en red Jonas van de dood. Beiden vallen ze Marc aan. 'Geen stap dichter of...' Roept Marc dreigend en houd een mes onder mijn keel. 'Jonas-' 'zwijg!' Beveelt hij en trekt harder aan mijn haren. 'Maak er een einde aan.' Beveelt Pieter. 'Nee!' Roept Jonas. Ik voel hoe Marc het vlijmscherpe mes harder op mijn keel drukt en er vervolgens een diepe snee mee maakt, maar voordat hij daadwerkelijk mijn keel kan opensnijden, is er Jonas die snel ingrijpt. Met z'n trucjes die hij leerde tijdens zijn opleiding als agent, weet hij het mes af te pakken en Marc neer te slaan. Hij tilt me op. 'Het komt goed, het komt goed...' Sust hij en wrijft over mijn wang. 'Hoeveel van jouw leven is een waardeloos meisje waard, Jonas?' Vraagt Pieter grommend. 'Alles, als het nodig is geef ik m'n leven voor haar!' 'Wat romantisch...' 'Maak dat jullie wegkomen, zielloze honden! Als jullie ons nog maar durven lastig te vallen, breek ik ieder bot in jullie lijf en ik zal er toe in staat zijn!' 'Goed, we zijn weg... Maar we kunnen niet beloven dat we je met rust zullen laten!'

-een paar dagen later-

Jonas en ik doen er alles aan om ons oude leven weer op te starten, al is het moeilijk. Pieter en z'n vrienden zwerven nog steeds rond in Antwerpen. Ik verlaat het appartement niet meer en laat niemand meer binnen, buiten Jonas. We hebben ons letterlijk afgesloten van de buitenwereld. Ik weet dat er een dag zal komen waarop Pieter weer wraak neemt en deze keer met een dodelijke bedoeling...

Heeeey mensen! Sorry voor het korte hoofdtuk, maar het volgende hoofdtuk zal zich afspelen in een tijdsperiode die zich enkele jaren later afspeelt. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden, vergeet niet te stemmen of te reageren! Het verhaal is nog niet afgelopen...