Locked by you 2

24.

~Ik oefen nog in het bewerken van foto's❤️~

We zadelen onze paarden op en beginnen aan de trektocht die ongeveer 3 uur zou duren. We maken eerst een lange tocht door de prachtige bossen die Limburg te bieden heeft. De paarden zijn heel rustig en ook Jonas en ik komen helemaal tot rust.

'Je bent zo mooi als je op een paard zit.' Zegt hij plots. 'Anders niet dan?' Lach ik. 'Jawel! Natuurlijk! Maar op een paard straal je zo trotsheid uit en...' 'Het is al goed slijmerd! Wat wil je?' 'Ik wil jou en niets anders...' Zucht hij verliefd. Mijn wangen worden rood en verlegen schuif ik een krul achter mijn oren. 'Is er soms nog iets wat je wil zeggen?' Vraag ik met een verliefde blik. 'Is er soms nog iets wat je wilt horen?' Kaatst hij terug. 'Op een schaal van 1 tot 10, hoe graag zie je me?' '9.' Antwoordt hij. Ik frons mijn wenkbrauwen. '9?! Waarom geen 10?!' Hij begint te lachen. 'Dat ene puntje is voor die vervelende discussies die we zo vaak voeren.' 'Die discussies die ik steeds win?' 'Je wint ze niet allemaal.' 'Nou, toch wel de meeste hoor.' Grinnik ik.

'Moet je kijken! Wat een prachtig uitzicht!' Zegt hij verwonderd. We bevinden ons op een plek waar we een schitterend uitzicht hebben over de grote percelen landoppervlak, vol heuvels en dalen. 'Zullen we een wedstrijdje houden?' Stel ik voor. 'Wat voor'n wedstrijdje?' Vraagt hij bezorgd. 'Een race. Zie je dat beekje daar? Dat beekje dat  door het veld stroomt? Wie er het eerst is wint.' 'Wat win je?' 'Als jij wint krijg je een kus, win ik dan... Dan krijg ik twee kussen!' 'Ergens vind ik dat oneerlijk.' Mompelt hij. 'Het leven is oneerlijk Jocke! Vooruit of ben je bang?' Spot ik. 'Geef me één reden waarom ik bang zou moeten zijn!' 'Wel euh, er is prikkeldraad gespannen tussen de velden, je zal er dus overheen moeten springen en als je wilt winnen zal je zeer snel moeten galopperen, misschien ben je wel bang dat je zou vallen.' Hij haalt zijn schouders op. 'Ik ben niet bang, ik kan goed rijden.' 'Mee eens, alleen het paard-rijden moet je wel nog oefenen.' Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Snap je h'm? Nee? Ach, laat ook maar! Je hebt geen humor.' 'Of die van jou is gewoon slecht?' 'Wil je weer een nieuwe discussie beginnen?' 'Gaan we over die vraag discussiëren?' 'Ach, hou gewoon je mond! Yu! Ik zal als eerste aankomen!' Ik spoor Star aan en laat haar meteen overgaan in rengalop. Jonas volgt, maar is lang niet zo snel. Hij rijdt voorzichtig en ik rijdt wild maar gecontroleerd, alleen is hij ervan overtuigd dat die combinatie niet samen kan gaan.

Ik galoppeer door de lange, uitgestrekte grasvelden, niet wetend dat Pieter en Luca ons in de gaten hielden, gewapend...

'Schiet hem neer.' Beveelt Pieter Luca. 'Er is nog maar één kogel!' 'Kan me niet schelen, schieten!' 'Hij is mijn neef...' 'Niet terugdeinzen! Gewoon schieten!' Luca mikt op Jonas, die ver achter me aan galoppeert.

'Je kan me niet meer inhalen, Jocke!' Lach ik en zweef met Star, bijna letterlijk, over de velden. 'Evelien, ga niet te snel!' Roept hij bezorgd.

Maar dan... Een schot klinkt... Ik schrik en verlies de controle van Star. Ze slaat op hol en gaat nog harder galopperen. Ik heb enorm veel moeite om mijn evenwicht te bewaren, Star is helemaal doorgedraaid van de schot. Ze rent door het veld zonder enig idee waar ze heen gaat. Ik kan haar niet stoppen, noch de juiste kant op sturen. 'Evelien!' Schreeuwt Jonas. Maar het is te laat...
Star rent de prikkeldraad in en ik val van haar rug, recht op de prikkeldraad. De ijzeren pinnen doorboren mijn lijf. Ik val recht op mijn gezicht, ik wou mijn ogen nog sluiten maar deze keer was mijn reflex te laat. De pinnen doorboren
alles, ook mijn ogen.

Wanneer ik mijn ogen open zie ik alles wazig. Jonas heeft zijn armen strak om me heen geslagen. Hij probeert met zijn t-shirt het bloed op mijn lichaam weg te vegen, maar het bloed blijft maar stromen.

Pieter en Luca rennen naar ons toe. 'Blijf weg verdomme! Blijf weg! Een stap dichterbij en 'k ruk jullie koppen eraf! Dit is jullie schuld!' Schreeuwt hij ziedend. Ik druk me stevig tegen hem aan. 'Wat ga je nu doen?' Vraagt Pieter aan hem. 'Ik weet het niet, laat me. Ik bedenk wel iets, ik zal haar helpen.' 'Ik ben een dokter.' Zegt Pieter. 'Nee! Ik geef haar echt niet met je mee! Jullie doen haar nog meer pijn!' Luca gaat op zijn hurken zitten en bekijkt mijn wonden. Mijn ademhaling is serieus versneld en zelfs Jonas kan me niet sussen. Alles doet pijn, vooral mijn ogen. 'Jonas, kom met ons mee, we zullen haar naar huis brengen en haar verzorgen.' 'Nee! Ik ga niet mee! Echt niet! Nooit!' 'Ik ben een dokter! Dat heeft ze nodig! Als je nog lang zal wachten dan overleefd ze het misschien niet!' Jonas kijkt me aan met tranen in zijn ogen. Hij huilt, hij schreeuwt en wrijft door mijn haren. 'Het is het enige wat je kan doen Jonas...' 'Luister, ik doe dit alleen omdat Evelien die verzorging nodig heeft, voor niets anders! Ik werk bij de politie en met één simpel telefoontje weet iedereen waar jullie zijn!'

De paarden laten we achter en gaan met Pieter en Luca mee naar het huis van Marc, omdat hij het dichtste woont.

Wanneer ik wakker word, lig ik in Jonas armen. We liggen in de zetel. Hij wrijft sussend door mijn haren en ik lig met mijn ogen gesloten op zijn borst. Zijn t-shirt heeft hij uitgetrokken en over me heen gelegd, als een deken. Het zit helemaal onder het bloed, maar toch vind ik het lief dat hij zoiets doet.

Ik open mijn ogen, maar schrik meteen recht. 'Doe het licht aan! Nu!' Schreeuw ik. 'Rustig, het licht is aan.' Sust Jonas. 'Ik zie niets!
Ik kan niets zien! Ik ben blind!' Ik raak helemaal in paniek. 'Kan je echt niets meer zien?' Vraagt Luca stil. 'Ik ben blind! Alles is zwart! Ik zie niets meer!' Huil ik. Pieter komt naar me toe, dat hoor ik aan zijn voetstappen. Hij schuift mijn kin omhoog. 'Ik vrees dat ze gelijk heeft... We waren te laat om nog in te grijpen. Ze is blind. De blauwe kleur van haar ogen, is niet meer
blauw maar grijs en er heeft zich een grote wonde om haar rechteroog gevormd. Ze ziet niets meer.' Jonas raakt ook ik paniek en slaat zijn armen om me heen. 'Nee! Nee! Dat kan niet! Dit mág niet!' Ik begin heel hard te huilen, het besef van nooit meer iets te kunnen zien, dringt nu tot me door. Jonas huilt mee en drukt me stevig tegen zich aan. 'Ik ben blind...' Huil ik.

Heeeey mensen! Hopelijk hebben jullie genoten van het hoofdstuk! Laat zeker iets weten door te stemmen en ook reageren zou fijn zijn! Wat vonden jullie trouwens van het hoofdtuk? Hadden jullie het verwacht? Vinden jullie het erg? Laat het me zeker weten! Bye!