Locked by you 2

26.

-Nog snel filmpje gemaakt, het heeft niet echt met het boek te maken, maar het zijn Evelien Bosmans en Jonas Van Geel die samen in een serie speelden.-

'Denken jullie heren echt dat dit meisje haar lijf aan die klanten zal aanbieden?' Vraagt Jade die naar Pieter, Luca en Marc stapt. 'Ze zal wel moeten!' 'En als ze niet zou luisteren... Ik ken wel een paar trucjes.' Lacht Pieter duister. 'Dit meisje zal die gasten wel geven wat ze willen, Jade. Daar hoef jij je toch geen zorgen over te maken?' Zegt Marc. 'Ik maak me zorgen! Als ze het niet goed doet, krijg je te maken met ontevreden klanten, klanten die niet meer terug zullen keren en dan... Als er geen klanten meer zijn, sterven we beiden aan hongersnood.' 'Je overdrijft! Ze zal het heus wel goed genoeg doen en als ze echt een ramp is, oefenen we toch?'

'Jonas, ik ben bang. Ik wil dit niet doen, ik... Ik wil naar huis.' Snik ik. 'Ik wil ook naar huis, Bossie. Ik dacht echt dat we eindelijk samen een leven konden beginnen,' hij neemt mijn handen vast,' ik dacht echt dat we eindelijk over alle hindernissen heen waren, dat niets ons nog in de weg zou staan. We konden eindelijk leven, écht leven. Vrij zijn! Samen onze gekste, gestoordste en mooiste dromen delen, een toekomst opbouwen met een dochter die Jolien zou heten, weet je nog? Of een kleine prins die je de naam Jocke zou willen geven. Weet je dat nog? Dat je dat tegen me zei? Je zag onze toekomst voor ogen, je zag alles zo helder-' 'En nu... Nu zie ik niets meer.' Onderbreek ik hem. 'Als jij opgeeft, dan ik ook.' Zucht hij en laat mijn handen los. 'Hoe bedoel je?' Vraag ik in paniek. 'Het heeft geen zin om te blijven vechten als je weet dat je de zwakste bent, als je weet dat je de kwetsbaarste bent. Zonder zelfvertrouwen, hoop of moed, kom je nergens. Ik wil je geen valse hoop geven die je zal negeren wanneer ik het tegen je zeg, maar waarvan je dag en nacht zal hopen dat ik gelijk had, terwijl ik het alleen maar vertelde om je te sussen. Als jij opgeeft, dan ik ook. Ik wil je geen dromen schenken, die toch alleen maar bedrog zijn.' Ik omhels hem en sluit mijn ogen. 'Mijn enigste droom is dat wij voor altijd samen blijven. Beloof me dat je me nooit in de steek zal laten wanneer ik je nodig heb, dat je me de liefde zal schenken, waar ik naar verlang wanneer ik overstuur ben. Laat me nooit alleen, laat me nooit achter. Als een spiegel die op de grond viel, telt mijn hart nu ook verschillende scherven, stukken die loszitten omdat er mensen waren die me pijn deden en recht in mijn hart sloegen, maar al is mijn hart al gebroken, de scherven vielen nog niet uit z'n geheel. Ze zitten nog steeds op dezelfde plaats. Één kleine schok kan ervoor zorgen dat die stukken op de grond vallen, een schok zoals jij die zou vertrekken en me zou achterlaten, zo'n schok maakt alles kapot vanbinnen. Zo'n schok overleef ik niet.' Hij wrijft kalmerend over mijn rug. 'Ik zal je nooit verlaten. Ik zal altijd bij je zijn.' Ik zucht. 'Dat zei mijn oma ook toen ze me die ketting gaf, maar ik zie haar niet meer, hoor haar niet meer... Ze lijkt verdwenen te zijn, als stof dat door de wind wegwaait. Ik mis haar. Het klinkt erg maar... Ik mis haar meer dan mijn eigen moeder en zusje.' 'Waarom?' Vraagt hij. 'Omdat ze me zoveel dingen leerde! Een groot deel van mijn karakter heb ik van haar. Mijn moeder leek ook heel hard op oma, alleen verbood mijn vader het haar om dat gedrag op mij te laten overbrengen. Hij wou niet dat ik koppig was, hij liet me nooit mezelf zijn! Hij wou dat ik gehoorzaamde, meer hoefde ik niet te doen, alleen maar gehoorzamen, maar als ik bij oma bleef logeren, ging het er anders aantoe. Ik mocht zijn wie ik wilde zijn, ik mocht bijna letterlijk doen wat ik wou! Ze probeerde me mezelf te laten zoeken, ik moest opzoek gaan naar de Evelien die ik diep vanbinnen ben. Ze liet me vrij zijn. Ze liet me... Mij zijn. Oh Jonas, ik mis haar zo verdomd hard! Ze is mijn heldin.' 'En jij bent mijn heldin. Je hielp de gevangen meisjes ontsnappen, je hielp Zora en Kick te ontsnappen, je hielp mij te ontsnappen, je verzorgde je eigen neefje en nichtjes alsof je hun eigen moeder was, je nam het op voor anderen, je bent sterk, niet zwak. Je bent dapper, niet bang, je bent zelfzeker en niet verlegen. Luister, je zegt dat je je oma niet ziet of hoort, dat je niet weet of wat ze tegen je zei wel de waarheid was. Ze zit in jou Evelien. Ze had gelijk. Ze is bij jou, ze zit in jou!'

Een eenzame traan rolt over mijn wang. 'Je bent mijn heldin en als je op een dag opgeeft dan zal ik dat niet erg vinden omdat ik weet dat jij pas zou opgeven als je daadwerkelijk alles deed wat je kon doen.' Herhaalt hij zacht. Ik druk een stevige kus tegen zijn lippen aan. Zoiets moois had nog nooit iemand me verteld. Zoiets moois kan alleen maar iemand vertellen die zielsveel van je houd. Ik hou van hem en hij houd van mij. Voor altijd.

'Wat interessant.' Lacht Pieter duister. Ik verlos mijn lippen van die van Jonas en kijk Pieters richting uit. 'Je bezit dus het karakter van je oma? En je hart zou in stukken afbrokkelen als Jonas hier niet meer zou zijn? Heel interessant, zeker voor ons. Want weet je Evelien, je kan soms wel eens een dom meisje zijn, misschien heb je dat ook van je oma, maar... Zo praten over je angsten waar je vijanden bijstaan, geloof me: dat is niet zo slim.' Ik kijk hem aan met een vernietigende blik. Hij probeert me weer bang te maken, maar deze keer zal ik me niet laten doen. 'Bedankt voor de informatie.' Lacht hij gemeen. Ik spring recht, loop net niet tegen het tafeltje aan en stap met grote passen naar hem toe. 'Je maakt mij niet bang! Net zoals altijd kom ik hier wel uit! Ik zal niet gehoorzamen! Ik zal doen wat ik wil! Jullie kunnen me geen regels opleggen! Niet omdat ik een meisje ben! Jullie kunnen niet met we doen wat jullie willen, jullie kunnen me niet pijn doen!' 'Evelien,' begint Pieter zuchtend,' leuk dat je er zo over denkt, maar als je iets te zeggen hebt wat je echt meent, zeg het dan in mijn gezicht!' Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Hoezo?' Ik strek mijn handen voor me uit en raak het lichaam van de persoon die voor me staat. Ik voel aan het gezicht wie het zou zijn. Hij heeft geen baard, geen bril,... 'Ik vind het wel leuk als je me zo aanraakt.' Grinnikt Marc. 'Marc?!' Roep ik uit. 'Nee, Marc plaagt je maar, het is Luca die voor je staat.' Zegt Jonas die de situatie mee volgt. Ik stop meteen met voelen. 'Luca?' 'Ja. Het is grappig nu je blind bent.' Lacht hij. 'Stop met pesten!' Roep ik naar iedereen, maar ze lachen alleen maar harder. Ik kruis van schaamte mijn handen over elkaar heen en richt mijn hoofd naar de grond. Ik begin te huilen, gewoon omdat ik deze situatie al eerder meemaakte. Ze lachen en spotten met me, net zoals vroeger...

Met mijn blik naar de grond gericht wandel ik over het schoolplein. De blikken van leerlingen zijn naar mij gericht. Ik verstop mijn gezicht ik mijn jas en stap naar Daphne toe. 'Hé, meid!' Zegt ze enthousiast. 'Hé.' Mompel ik. 'Wat is er?' 'Ik heb het gevoel dat iedereen me aanstaart.' Daphne kijkt even in het rond. 'Maak je geen zorgen, dat doen ze niet.' Ik kijk ook om me heen en zie een groepje naar me staren, maar wanneer onze blikken kruisen, draaien ze zich meteen om en doen alsof ze niet keken. Wat doe ik toch verkeerd? Waarom kijken ze me allemaal zo vreemd  aan? Ben ik dan zo anders?

De bel gaat. De lessen zullen zo beginnen. Er loopt expres een jongen tegen me aan en geeft me een forse duw waardoor ik net niet op de grond beland. 'He!' roep ik kwaad, maar hij lacht alleen maar even en loopt dan verder. Wat een onbeschaamdheid! Dit pik ik niet!

Ik stap kordaat naar hem toe, met snelle passen. Ik tik op zijn schouder. Hij draait zich om en kijkt me afwerend aan. 'Wat is jouw probleem, gast?!' Zeg ik kwaad en verhef mijn stem. 'Ik heb geen probleem, jij wel: jouw kwetsbaarheid! Je bent zo'n makkelijk slachtoffer!' De personen om ons heen beginnen ook te lachen.

Ik voel me net zo zwak als vroeger...

Heeeeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Laat me iets weten door te stemmen en te reageren! Tot snel!😘