Locked by you 2

9.

~Jonas heeft een baardje😂~

'Evelien Bosmans... Ik ben blij dat je gekomen bent.' De stem van Pieter klinkt duister. Ik ga weer op mijn plaats zitten. 'Hoe gaat het met je?' Vraagt hij met een grijns. 'Het gaat goed.' 'Weet je dat zeker?' 'Ik zal toch wel weten hoe ik me voel?!' Hij knikt. Hij leunt tegen de tafel aan en begint plots te lachen. 'Wat is er?' Vraag ik voorzichtig. 'Het is gewoon grappig... Ik zag je gisteren acteren ik Antwerpen. Je acteerde zeer goed Bosmans... Je had zo'n grappige, gelukkige rol en als je hier zo voor me zit, ben je zo depressief.' Ik haal mijn schouders op. 'Op een podium ben ik anders. Ik word dan iemand anders. Ik werk maanden met de tofste mensen aan een voorstelling, om mensen te entertainen. De groepssfeer is echt fantastisch, maar niet perfect. Ik werd eens van een podium geduwd door Kevin. Hij is het schoothondje van mijn rivale Joyce, zij is stikjaloers op me.' 'Ik hoorde ook dat je oma overleed?' Ik slik en kijk snel weg. Ik moet mijn tranen bedwingen, wat voorlopig lukt. 'Ze was een heldin.' Zegt hij zacht. 'Dat weet ik. Haar dood is een enorme tegenslag voor me.' 'Is dat zo?' 'Ik voel me anders. Zwakker.' 'Mooi zo.' 'Wat?!' 'Ik bedoel... Eumh... Hou de moed erin!'

Tranen rollen over mijn wangen. 'Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik haar nooit meer zal zien, zij was gewoon mijn idool... Mijn voorbeeld... Was ik maar zo dapper als haar, zo'n heldin.' 'Kom eens hier.' Zegt hij zacht. Ik zet me recht en stap naar hem toe. Hij slaat zijn armen om me heen en streelt door mijn haren. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd, dit is echt vreemd! Hij is mijn leerkracht! Maar... Hij troost me en heeft respect voor me. 'Je bent zoals haar, alleen mogen we niet overdrijven. Je hoeft niet zoals haar te worden. Je hoeft niet een heldin of een dapper meisje te worden. Dat is trouwens onmogelijk in deze maatschappij.' 'Het is haar wel gelukt.' 'Omdat ze van een andere generatie is. Meisjes zullen binnenkort geen inspraak meer hebben, zoals vroeger. Ze zullen weer gehoorzaam worden, zoals het hoort. Een heldendaad zoals je oma verrichte, dat zal niet meer lukken. Je bent een meisje.'

Ik staar naar de bomen en huizen die voorbij flitsen. Mijn adem verdampt tegen het autoraam. Mijn handen zijn nog steeds gebonden. Ik denk aan Jonas. Ik mis hem. Ik mis hem zo ongelofelijk hard. Nu lijkt het alsof ik hem kwijt ben. Ik hoop echt dat die bende hem vind en hem red. Ik hoop echt dat Jonas niet sterft. Ik hoop het zo hard!

'Je bent moe hé?' Lacht Pieter naast me. Ik negeer hem en blijf naar buiten staren terwijl een eenzame, koude traan over mijn wang rolt. 'Klootzak.' Mompel ik stil. Hij begint te lachen. 'Die trap die je me daarnet gaf doet wel pijn hoor.' 'En terecht. Je verdient het idioot, ik heb spijt dat ik je ogen niet uitgekrabd had en dat ik je niet neerschoot.' 'Mij neerschieten? Ha! Dat durf jij niet! Dat zou jij nooit doen!' 'Jawel.' 'Is dat zo? Waarom deed je het daarnet dan niet, het was je kans! Als je het gedaan had, dan had Jonas nu geen pijn.' Ik wrijf enkele keren door mijn ogen. Ik mis Jonas. Ik mis hem zo hard.

'Kijk eens wie ik vond!' Lacht Pieter en duwt me de villa binnen. Het is hier een heel pak stiller geworden, de enigste die ik hier zie zijn Luca en Kick. Luca zet zich recht en komt naar me toe. Ik huil, met mijn blik smeek ik om genade. Ik wil geen pijn. Ik wil slapen, ik ben moe. Ik heb hier echt geen zin in, ik wil dat ze me laten, me met rust laten. Hij grijnst en schuift mijn kin omhoog. hij streelt met zijn vingers mijn wang. 'Ooh... Meisje toch...' Hij laat me los en slaat in mijn gezicht. Ik val op de grond. Die klap kwam zo hard aan dat ik even blijf liggen van de pijn. Maar in herpak me snel en klim overeind, wat moeilijk gaat als je handen geboden zijn. 'Waar zijn Diederik en de anderen?!' Grom ik. 'Diederik, Stef en Baron zijn weg.' 'Hoezo weg?! Dit is hun huis! En mijn vader?! Waar is hij?! En Zora?!' Luca duwt zijn wijsvinger tegen mijn lippen aan, om me zo te doen zwijgen. 'We kochten de villa over. Zij namen het vliegtuig naar Thailand waar ze hun nieuwe leven willen beginnen. Zora is in de keuken en verzorgt nu Kick, want Stef wou hem niet langer. En je vader-' 'Evelientje!' Mijn vader rent de trap af en komt naar me toe. 'Raak me niet aan!' Roep ik nijdig wanneer hij mijn persoonlijke ruimte betreed.

Ik zet enkele stappen achteruit. 'Kom, kom, kom... Niet zo angstig, of ben je plotseling bang geworden van je vader?' Grinnikt hij. 'Ik ben niet bang, maar ik ben godverdomme nijdig!' Roep ik kwaad. 'Het enige wat ik zal doen zijn die touwen om je polsen losmaken.' Hij komt naar me toe en neemt een mes uit zijn zak. Hij snijdt de touwen door. 'En nu wil ik dat je gaat slapen. Je ziet er moe uit.' Ik wrijf even door mijn slaap. Inderdaad, ik ben moe. Ik ben verdrietig én moe.

Ik wil naar boven gaan, maar zie dan Zora uit de keuken komen. Ze stormt naar me toe en omhelst me. 'Je bent terug!' Roept ze. 'Jammer genoeg wel.' Zucht ik. 'Waar is je vriendje? Jonas was zijn naam toch?' 'Ik weet het niet.' 'Liet hij je achter?!' 'Eigenlijk, liet ik hem achter... Ik was te zwak om me te verweren.' Tranen rollen weer over mijn wangen. 'En Stef?' Vraag ik voorzichtig. 'Hij vertrok. Zonder afscheid te nemen. Hij liet me achter met Kick. Ik dacht dat Stef van me hield, maar ik was blind. Hij zag me alleen maar als een slaaf.' Ook zij begint nu te huilen. 'We komen hier wel uit, ik zal ons hier uit halen.' Sus ik zelfzeker.

Heeeeey mensen! Ik ben vandaag jarig!😂 en op mijn verjaardag wou ik per se een hoofdstuk plaatsen!😂 ik hoop dat jullie het leuk vonden. Vergeet niet te stemmen of te reageren, dat zou ik namelijk fijn vinden😂 tot snel!