Locked by you 2

13.

'Evelien!' Geschrokken draai ik me om. Ik hoorde een stem. Ik weet het zeker. Ik hoorde een stem! 'Wat is er?' Lacht Pieter die mijn reactie opmerkte. 'Hoorden jullie dat ook?' Vraag ik onzeker. 'Wat zouden we moeten gehoord hebben?' Dit is vreemd. 'Evelien!' Weer draai ik me om. Nog steeds zie ik niemand. 'Dat geluid...' 'Ik hoorde niets.' Ik zweer dat ik wat hoorde. Ik kan toch niet de enige zijn?! Ze spelen vast weer een spel met me! Ik word niet gek! Ik zie plots iets bewegen achter de witte muur. 'Daar!' Roep ik en wijs met een strakke vinger naar de muur. De jongens kijken aandachtig mee, maar zien niets. Ze lachen me uit en beweren dat ik gek ben. 'Ik meen het, er is daar iets!' 'Komaan Evelien, zitten en eten. Je bent zo zwak dat je helemaal paranoia begint te worden!' Lacht Pieter en gaat op zijn stil zitten. Ik ga naast hem zitten, met tegenzin, tegenover Raphael. 'Wat wil je hebben? Een sneetje brood? Een gekookt eitje?' 'Ik heb geen honger.' Mompel ik. 'Doe niet zo koppig en eet! Zora heeft niet voor niets de hele ochtend in de keuken gestaan! Jij wou per se wat langer slapen, de volgende keer mag jij het eten klaarmaken hoor!' Ik zucht en besluit dan toch een sneetje brood te nemen.

Plots voel ik getik op mijn schouder. Ik trek mijn schouders op als reactie, maar het doet me niets. Ik voel contact op mijn arm. Ik beweeg mijn arm alsof ik naar een vlieg sla. Pieter merkt het. Ik voel iets aan mijn been, alsof er een kleine spin naar boven tippelt. Ik beweeg mijn been om het van me af te krijgen. 'Bossie doe alsjeblieft even normaal! Ik word echt irritant van jouw bewegingen.' Gromt hij. 'Ik kan er niets aandoen! Het zit aan me!' 'Wat?' 'Ik weet het niet!' Conclusie: ik zie spoken. Ik ben gek geworden. Het komt vast door Pieter. Hij raakte me op alle mogelijke plaatsen, ik voel het nu nog tintelen. Dit is zijn schuld! 'Jij bent h'm!' Roept de stem wanneer ik weer een tik voel tegen mijn arm. Ik kijk meteen om me heen, maar zie niemand. Het was er. Het was er echt! Ik hoor gegiechel. Het komt uit de kamer van Pieter. Ik wil weten wat dat is! Ik zet me recht en ga naar boven toe. Pieter volgt mijn bewegingen en ook Raphael is er niet gerust in.

Ik open de deur van Pieters kamer. Voorzichtig ga ik naar binnen. Het bed geeft me weer nare herinneringen. Ik wil hier niet meer zijn! Ik wil de kamer weer uitgaan, maar hoor dan de stem weer. 'Je zal me nooit vinden!' Ik frons mijn wenkbrauwen verward. Wie is dit toch?! Ik trek de lakens van het bed, open de kasten en doorzoek ieder schap. Ik kijk onder het bureau, maar vind niets. Ik kijk snel nog even onder het bed. Ik schrik zo hard wanneer ik iets zie, dat ik mijn hoofd tegen het bed aanstoot. Katie?! De deur wordt plots geopend. Ik trek mijn hoofd vanonder het bed en doe alsof ik niets aan het zoeken was. 'Wat is er aan de hand?' Gromt Pieter met een blik die om uitlegt vraagt. 'Ik ben gek geworden.' Zucht ik. 'Wat is er toch met jou?' 'Heb je soms drugs in mijn bloed gespoten?!' Roep ik meteen naar hem. 'Nee...' Zegt hij niet-begrijpend. 'Ik zie, hoor en voel dingen die er niet zijn!' 'Dat komt vast omdat ik je getraumatiseerd heb.' Lacht hij. 'Gast! Toen ik jou voor het eerst zag, werd ik al getraumatiseerd door jouw lelijke kop! De oorzaak ligt bij iets anders!' 'Wat minder lef, alsjeblieft.' Gromt hij. 'Sorry, ik ben gewoon zo...' 'Vermoeid.' Vult hij aan. 'Ik weet niet wat het is. Zou ik me niet goed voelen omdat je me zwanger maakte?' 'Wat?!' 'Ik weet het niet! Ik kan niet meer denken!' 'Ik heb je niet zwanger gemaakt! Stop met zulke onzin te verspreiden! Je bent gewoon gek geworden!' 'Jij bent toch een dokter?! Help me dan!' Ik kijk hem smekend aan. Ik heb zijn hulp nodig. Ik zeg en doe vreemde dingen.

'Ga zitten op het bed.' Beveelt hij. 'Niet weer...' Smeek ik. 'Wil je geholpen worden of niet?' Kaatst hij terug. 'Zo niet!' 'Ik zal niets ergs doen, beloofd.' 'Dat zei je gisteren ook en wat dan gebeurde heeft mijn leven verpest.' 'Ik kon het niet laten, je bent gewoon zo... Je bent gewoon hét meisje dat ik wil hebben.' 'Ik ben geen voorwerp.' 'Ik vergelijk je er graag mee.' Grinnikt hij. Ik zucht en ga op het bed zitten met mijn benen gekruist. Hij komt tegenover me zitten. Ik ben bang, bang dat hij hetzelfde zal doen. 'Vertel me eens: wat hoorde je precies?' Vraagt hij geïnteresseerd. 'Een stem. Een stem die mijn naam riep. Een stem die ik kende. Het leek wel op Katie, mijn zusje.' 'Wat voelde je?' 'Vreemde tintelingen en het leek ook alsof ik gepord werd.' 'Wat zag je?' 'Toen ik net onder het bed keek zag ik Katie. Ze was zo bleek en mager en had een witte schijn over zich, alsof ze een engel was of een geest.' Hij wrijft even in zijn nek, hij gelooft me niet echt en dat kan ik wel geloven. Het is vreemd. Ik kijk snel weer even onder het bed en zie dat ze weg is. 'Pieter, ik...' 'Je flipt. Je bent helemaal doorgedraaid!' 'Nee! Misschien, maar ik heb haar echt gezien!' 'Je mist haar en als je iemand mist dan begin je spoken te zien, in jouw situatie dan nog letterlijk ook.' 'Ik mis Jonas ook super erg! Ik zie hem niet?!' 'Maar Katie is dood en Jonas niet! Ze is een geest, een geest die jij en alleen maar jij kan zien...'

Terwijl Pieter wat meer uitlegt geeft over welk verschijnsel ik gezien zou kunnen hebben, merk ik Katie op. Ze slentert op de achtergrond door de kamer. Ze draagt een lang wit kleed dat onder de bloedvlekken zit. Ze lijkt wel doorzichtig en die witte schijn maakt me haast blind. 'Achter je!' Roep ik. Pieter draait zich meteen om. Even is het stil. Katie, waarvan ik nog steeds beweer dat ze er is, kijkt met grote ogen naar Pieter. 'Evelien... Ze is er niet.' Zucht hij. Maar ik zie haar! Ze staart hem bang aan! Pieter draait zich weer naar me toe. 'Probeer je mij soms gek te maken?' Vraagt hij. 'Nee! Echt niet!' Zeg ik snel. 'Luister meisje, ik begrijp dat je een moeilijke periode meemaakt. Je hebt vele vragen, voelt je niet goed, voelt je verraden... Ik begrijp je gevoel, maar het kan me niets schelen.' 'Je denkt ook alleen maar aan het geld dat je met mij zult verdienen.' Grom ik. 'Kijk, dat vind ik nou leuk! Ik begrijp jou en jij begrijpt wat ik van je wil! Is dat niet mooi?' 'Ik wil geen slaaf van je worden! Laat me toch gaan!' 'Ik laat je niet gaan en je zal een slaaf worden. Daar werd je voor opgevoed.' Ik voel weer tranen opkomen. Hij schuift dichter naar me toe en houdt zijn hoofd schuin onder mijn kin. Wanneer ik in zijn ogen kijk, kust hij me. Ik blijf zitten. Hij wrijft over mijn wang en kust in mijn nek. 'Je bent flink.' Zegt hij tevreden. Ik zeg niets en blijf voor me uit staren. 'Ik kan niet veel voor je doen Bossie...' Zegt hij zuchtend. 'Maar... Als je zo gehoorzaam blijft zoals je nu bent, dan zal ik je belonen.' 'Met wat?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Dan mag je weer in de tuin komen.' 'Wauw, wat een droom.' Zucht ik teleurgesteld. Hij schuift mijn hoofd omhoog. 'Je bent echt een prachtig meisje.' Ik glimlach en bloos. Inderdaad. Dat deed ik net. Wat is er toch met me aan de hand!

Ik slik en draai mijn hoofd weg. 'Niet zo verlegen...' Grijnst hij. 'Beter laat je me even met rust.' Kuch ik. 'Als je gehoorzaamt en doet wat we vragen... Dan...' 'Mag ik Jonas dan zien?' Smeek ik. 'Jonas?' 'Ja! Hij zit bij een stam red freedom! Ik wil hem zien... Alsjeblieft?' 'Je zal weer ontsnappen, zoiets gun ik je niet.' Ik schuif wat dichter naar hem toe en wrijf over zijn arm. 'Please?' 'Ga door...' Beveelt hij. Ik breng mijn vingers naar zijn wang en laat ze naar beneden glijden. Zijn grijze baard prikt wanneer ik het aanraak. Ik sluit mijn ogen en tuit mijn lippen. Ik kus hem. Hij geniet en ik walg ervan, maar doe het zodat ik Jonas zou mogen zien. Hij wrijft door mijn haren. 'Je weet niet hoe gelukkig je me maakt doordat je me net kuste.' Ik gooi mijn haren naar achteren. 'Mag ik Jonas dan nu zien?' 'Ik wil dat je nog een hele dag zo tegen mij doet, dan zien we wel.' 'Oké.' Zeg ik. Ik stap uit het bed, maar hij trekt aan mijn arm en trekt me weer terug. 'Was je al klaar?' Vraagt hij teleurgesteld. 'Ik heb geen zin Pieter...' Zucht ik. 'Jij hebt nooit zin en daarbij: dat kan me ook niet schelen.' Ik kan dan niet anders zeker? Maar geloof me: ik zal het niet echt doen.

Ik zet mijn vingers in zijn borstkas en duw hem zodat hij gaat liggen op zijn rug. Hij kijkt me genietend aan. Ik ga op hem liggen en hou mijn hoofd boven de zijne. Ik wil dit echt niet. Ik beeld me even in dat hij Jonas is. Ik kus hem weer. 'Sluit je ogen.' Fluister ik. Hij doet het met plezier. Ik kruip langzaam van hem af, zo stil mogelijk. 'Bossie?' Vraagt hij met zijn ogen gesloten. Ik ren zo snel als ik kan de kamer uit. Zijn ogen schieten open. Ik hoor hem nog zuchten, maar gelukkig laat hij me doen.

Aan de tafel zie ik Katie zitten. Ik meen het. Ze zit er. Ze zit tegenover mijn vader. Hij kijkt naar haar, terwijl de andere mannen haar niet eens zien. Zou papa haar ook kunnen zien? 'Papa? Waarom heb je me vermoord?' Vraagt ze snikkend. Papa antwoord niet, maar ik zie wel dat hij haar ook hoort en ziet want hij krijgt het moeilijk om zijn tranen te bedwingen. 'Papa?' Vraag ik. Hij kijkt mijn richting uit en droogt snel zijn tranen. 'Ja?' 'Zie jij Katie ook?' Hij schud snel zijn hoofd. 'Nee. Katie is er niet meer schat... Zet haar uit je hoofd.' 'Dat kan ik niet en dat kan jij blijkbaar ook niet!' 'Hoe bedoel je?' 'Je ziet haar! Je hoort haar!' 'Ze is niet echt. Ze is onze verbeelding, een geest.'

Hij komt naar me toe en omhelst me huilend. 'Sorry dat ik je door een hel sleurde... Ik denk dag en nacht aan jouw moeder en aan Katie. Ik hield van hen en ook van jou. Ik...' 'Je dacht alleen maar aan geld.' Zeg ik hem voor. 'Sorry.' 'Met sorry maak je dit niet goed! Je zal het nooit goed kunnen maken! Ik wens dat je me nooit op de wereld had gezet!' 'Katie en mama zijn op een veilige plek.' 'Ik zag Katie net. Dit is geen veilige plek.' 'Ze is hier niet! Dat was je verbeelding!' 'Dat kan niet want jij zag haar ook!' 'Evelien... We zien haar omdat we haar missen... Ze is hier niet echt, geloof me.' Het is moeilijk om hem nog te geloven, maar dit is een zinloze discussie. Ik zag haar. Punt uit.

Heeeeeeeey mensen! Wat vonden jullie van het hoofdstuk?😂 vergeet niet te stemmen of te reageren! Hoe zouden jullie je eigenlijk gedragen in de situatie van Evelien? Zou je je koppig gedragen of gehoorzamen?