Locked by you 2

18.

Mijn hart slaat op hol. Eindelijk! Eindelijk ben ik vrij! Ik ren het domein uit en schreeuw van geluk. Misschien is het niet voor lang, maar dat doet er niet toe. Ik ben nu vrij. En het gaat erom wat er zich in het heden afspeelt. Maar tijdens het vluchten denk ik plots aan Zora en Kick. Ze zijn daar nog. Ze zijn daar nog en beleven nog steeds de hel waaraan ik ben ontsnapt. Ik heb hen in de steek gelaten en nu voel ik me rot en schuldig tegelijkertijd. Ik moet hen redden, maar als ik dat doe is er een grote kans dat ik mijn vrijheid weer kwijtspeel. Maar ik gun hen een gelukkig leven en ik moét hen redden, maar als het fout gaat dan...

Komaan, Bosmans. Denk ik in mezelf. Toon wie je echt bent. Je bent geen zwak, stil, zielig meisje. Je bent niet zoals die jongens denken dat je bent. Je bent Evelien. Evelien Bosmans. En al kreeg je die naam van één van hen, je bent jezelf en je bent anders dan ze denken. Je bent dapper. Zora is er één zoals jij, een meisje dat vast zit in een donkere hel en ook voor Kick is het daar absoluut niet fijn. Toon wat meer opoffering en al gaat het fout, je zal trots zijn op hetgeen wat je deed.

Ik draai me om en ren terug. Ze kijken me allemaal verward aan. Hun ogen zo groot, alsof ze er uit kunnen rollen. Hun monden vallen open wanneer ik het terrein weer op ren. Zora en Kick rennen naar me toe. 'Evelien, ga hier weg!' Waarschuwt Zora me. 'Niet zonder jullie! Volg mij!' Roep ik terug en neem de leiding. Ik weet enkele jongens af te leiden door de vechttechnieken die Raphael me leerde. Ik ontwijk ze allemaal. De personen die me aanvallen, schakel ik simpel uit. Mij krijgen ze niet. Nooit. 'Vlucht!' Roep ik naar Zora en Kick. Ze hebben het duidelijk begrepen want ze rennen de poort uit en rennen richting de stad. Ik wil achter hen aanrennen, maar voel plots twee sterke armen om mijn middel. 'Laat me los!' Schreeuw ik. Het is Luca weer. 'Hou haar vast! Laat haar niet ontsnappen!' Roept Pieter. Met al mijn krachten probeer ik tegen te werken maar Luca is echt sterk. 'Deze keer niet Bossie, deze keer laat ik je niet gaan!' Schreeuwt hij in mijn oor. Zo hard al ik kan duw ik mijn elleboog in zijn maag. Hij kreunt van de pijn en zakt door zijn knieën. Pieter en mijn vader staan verwonderd te kijken en ook Luca kijkt me verast aan. Ik ben woest. Woest op alles wat ze me aandeden. Ik grijp Luca bij zijn haren en trek hem overeind. 'Nooit, zeg ik je! Nooit krijgen jullie me klein!' Schreeuw ik. Ik duw hem weer op de grond. 'Jullie zijn klootzakken! Jullie hebben alles van me afgenomen! Alles!' Ik stap naar Luca toe en hij kruipt bang achteruit. Ik pak hem bij zijn kraag en baal vuisten. Ik wil hem net een klap verkopen, maar Pieter houd me tegen. 'Evelien,' begint hij kalm,' Laat hem. Je hebt gewonnen. We geven ons over.' Ik geloof hen niet. 'Dat zal wel.' Sis ik. 'Ik meen het. Je bent niet kapot te krijgen. Je bent sterker dan we dachten. We laten je vrij.' Ik laat Luca los en kijk Pieter aan met grote ogen. 'Laten jullie me vrij? Echt waar?' Pieter knikt. Ik kan hen wel omhelzen van geluk, maar geloof me dat doe ik niet. 'Er is wel een voorwaarde aan verbonden...' Gaat hij verder. 'Welke?' Vraag ik. 'Je gaat niet naar de politie en verteld niemand, maar dan ook echt niemand over ons. Als je deze belofte na zal komen, zullen wij beloven je met rust te laten en niet meer op te zoeken.' Hij strekt zijn hand naar me uit. 'Beloof je dat?' Vraagt hij. 'Ik beloof het.' Bevestig ik en schud hem de hand. Daarna kijk ik naar mijn vader. Hij is een crimineel maar toch... Hij is en blijft mijn vader en ik zal hem missen. Hij omhelst me en wrijft door mijn haren. 'Mijn klein, dapper meisje!' Snikt hij trots. Ik laat hem los en ren dan heel hard weg. Ik ben vrij! Ik kan het niet geloven! Ze lieten me vrij! Ze gaven zich gewonnen! Jonas, ik kom eraan!

Ik ren in de t-shirt van Luca door naar de spookstad. Wanneer ik in de stad aankom, rent Raphael naar me toe. 'Het is je gelukt! Je bent ontsnapt!' Roept hij en omhelst me. 'Ik weet het! Ik kan het zelf nauwelijks geloven!' 'Wacht even, ik geef je kleren van de stam.' 'Hoe zien ze eruit?' 'Gewoon... Zwart... En rood...' Hij duwt kleren in mijn handen, alsof hij wist dat ik zou komen. 'Trek ze maar snel aan, er wacht iemand op je.'

Wanneer ik omgekleed ben, leid Raphael me naar Jonas. Jonas slaapt blijkbaar in één van de gebouwen. Ik open de deur van zijn slaapkamer en zie hem liggen. Hij slaapt en heeft er totaal geen idee van dat ik er ben. Raphael laat ons even alleen en verlaat de kamer.

Ik ga op het bed zitten en wrijf over zijn been. Hij opent zachtjes zijn ogen. 'Evelien?' Stottert hij verward. 'We zijn vrij, Jocke. Écht vrij! Het is ons gelukt! Ze zullen ons met rust laten!' Ik omhels hem. Hij wrijft over mijn rug en barst van geluk in tranen uit. Hij streelt door mijn haren en kust me tegelijkertijd. Ik zag hem nog nooit zo vrolijk! Eindelijk kunnen we denken aan een toekomst met z'n tweeën. Ik ga tegen hem aanliggen en leg mijn hoofd in zijn nekholte terwijl ik mijn hand laat rusten op zijn borst. 'We zijn vrij.' Herhaal ik stil. 'I love you.' Fluistert hij en sluit dan zijn ogen weer. Ik ben nog steeds ziek en ook vermoeid dus besluit ik ook nog even te gaan rusten. Ik voel me eindelijk weer veilig. Bij hem.
'We zijn vrij zus!' Roept Katie in mijn gedachten. 'Maar vergeet zeker niet de
droom die je vannacht had... Pieter is niet goed in het maken van beloftes...' Ik druk mijn handen tegen mijn oren aan. Ik wil het niet aanhoren! Ik ben eindelijk vrij, eindelijk heb ik weer rust en dan gaat zij hier weer degene zijn die alles moet verpesten! Ik ben gelukkig met Jonas en dat zal zo blijven!

Heeeeey mensen! Iets korter hoofdstuk dan anders maar ik wou weer zo snel mogelijk eentje online plaatsen! Wat vinden jullie trouwens van mijn tekening?😂 het is een beetje mislukt maar ik kon het niet laten hem erin te plaatsen😃. Vergeet niet te stemmen of te reageren en... Het verhaal is nog lang niet afgelopen, zeker niet als we mogen stellen dat de droom van Evelien een blik in de toekomst was...