Locked by you 2

19.

Wanneer we wat uitgerust zijn, gaan we naar buiten. De zon schijnt en het is bovendien nog eens warm. Ik voel me al véél beter en volgens mij Jonas ook. We worden heel openhartig ontvangen door de andere leden van de stam. Het voelt goed om vrij te zijn, maar er knaagt iets aan me. Ik voel steeds de drang om het te vertellen aan hen, om te vertellen wat voor een hel ik daar beleefd had. Maar ik mag het niet van Pieter. Ik wil me aan die belofte houden omdat ik weet dat ik er toch niet goed vanaf zal komen als ik het wel doe. Het voelt vreselijk om te zwijgen.

'Vanwaar zijn jullie eigenlijk?' Vraagt een meisje nieuwsgierig. 'België.' Antwoorden Jonas en in koor. 'België?! Is dat niet het-' 'Het land waar Marc Dutroux vandaan komt.' Onderbreekt Guga haar. 'Marc wie?' Vraagt Jonas. 'Ik ken zijn naam ergens van.' Denk ik luidop. 'Hij is de gevaarlijkste crimineel die ik ken! Hij ontsnapte enkele jaren geleden uit de gevangenis! Hij werd aangehouden wegens ontvoering, moord, gijzeling, mishandeling, verkrachting en illegale wapenhandel!' Ik spring recht. 'Ik wist het! Zijn
naam kwam eens ter sprake in een les godsdienst! Alle slachtoffers die hij maakte waren meisjes die hij opsloot in een kelder en later vermoorde en begroef in zijn eigen tuin! Wat een klootzak!' 'Zeg dat nog eens maar dan in mijn gezicht, meisje.' Geschrokken draai ik me om. In de schaduw van de hete zon, staat een persoon. De meeste leden van de stam, vooral de meisjes, zetten het op een lopen en rennen bang weg. Ik blijf dapper staan en richt mijn blik op de onbekende persoon.

De man treed het licht binnen. Als je over de duivel spreekt. Dit is hem. Het monster van België. Marc Dutroux. 'Wat is er meisje? Moet je niet vluchten zoals de anderen van je soort?' Ik kijk hem boos aan, maar ik ben oprecht bang. Deze kerel is nog véél erger als Pieter. Hij heeft donkere, duistere ogen en praat met een Frans accent. Hij geeft me de rillingen. 'Ga je daar zo blijven staan, kleintje?' Daagt hij uit. 'Misschien.' Mompel ik. Hij begint te lachen en slaat zijn armen over elkaar heen. 'Alle meisjes zijn bang voor me en jij maakt dus absoluut geen uitzondering.' Ik zwijg en blijf hem boos aanstaren. 'Zit bij je red freedom?' Vraagt hij plots. 'Misschien.' Antwoord ik weer. 'Is dat het enige wat je kan zeggen? "Misschien" daarnet zei je toch iets anders.' 'Klootzak.' 'Inderdaad... Dat was het woord.' 'Klootzak!' Schreeuw ik nu luidt. Hij maakt me echt kwaad. Wat hij zijn slachtoffers aandeed was vreselijk. 'Rustig... Je hoeft niet zo te schreeuwen. Hoe heet je?' Ik antwoord niet en blijf stevig staan. 'Hoe heet je?' Vraagt hij nogmaals en verheft zijn stem. 'Evelien.' Hij herhaalt mijn naam mompelend terwijl hij me grijnzend aankijkt. 'Je bent niet mis.' Lacht hij. Jonas springt recht. 'Je raakt haar met geen vinger aan! Je blijft van d'r af!' Schreeuwt hij en gaat beschermend voor me staan. 'Wat een dapper kereltje ben jij... Je hebt veel woorden maar weinig daden.' Spot die pedofiel. 'Maak dat je wegkomt!' Roep ik en stap dapper naar hem toe. 'Jij hebt veel lef in je lijf schoonheid, ik ben wel eens benieuwd hoeveel ik eruit zou krijgen...' 'Geloof me: je krijgt me niet klein.' Lach ik zelfzeker. 'Jij bent wel erg zeker van jezelf...' 'Dat komt omdat er al velen zijn geweest die het probeerden, uiteindelijk gaven ze op.' Ik ben nog steeds trots op mezelf. Wie kon dat nu ooit geloven? Het is mij gewoon gelukt! 'Dus je bent het al gewoon om ontvoerd te worden...' Lacht hij. 'Ik heb al veel landen van Europa gezien intussen.' 'Wil je er nog meer zien? Met mij?' Grijnst hij lustig. 'Met zo'n pedo als jij? Liever niet.' 'Ik hou van de manier waarop je tegen me praat, meisje. Zo dapper, zo moedig, zelfzeker en uitdagend! Ik wil je en je zal niet uit mijn vingers glippen!' 'Als je me echt wil... Tja, kom me dan maar halen...' Daag ik uit. Hij grijnst en komt dan naar me toe. Wanneer hij dicht genoeg is, geef ik hem een harde trap in zijn maag en duw hem tegen de muur aan. Ik neem hem vast bij zijn keel en duw zijn hoofd tegen de bakstenen aan. Ik wurg hem bijna en grijns uitdagend. 'Dit had je vast niet verwacht, of wel?'

'Laat hem los!' Roept plots iemand naar me. Ik draai me geschrokken om en zie op het platte dak van één van de verlaten huizen een meisje. Ze heeft lange zwarte haren en is qua uiterlijk ook helemaal in het zwart gekleed. Ik snap het niet. Ze is een meisje en wil dat ik die pedofiel loslaat. Beseft ze dan niet dat hij gevaarlijk is? 'Laat los!' Beveelt ze nogmaals. Ik laat hem los en stap wat dichter naar het gebouw toe waarop ze loopt. 'Waarom wil je hem helpen? Hij is een crimineel!' 'Maar schatje... Hij is de leukste vent die er bestaat!' Het meisje springt elegant van het dak af en komt naar me toe. 'Hij is heel mysterieus en dominant. Al zijn slachtoffers waren slaven geworden, behalve ik. Ik hielp hem. Het was heerlijk om anderen pijn te zien lijden als jezelf iedere dag diezelfde pijn moest meemaken!' 'Je bent gestoord!' Roep ik. 'Het kan me niet schelen wat je van me vind, ik ben het al gewoon om zulke dingen over mezelf te horen!' 'Werd je dan gepest?' 'Ja!' Snauwt ze kwaad. 'Ik ook, ik weet hoe je je voelt. Maar... Door anderen pijn te doen los je daar niets mee op. Die mensen hebben niets misdaan.' 'In mijn ogen is iedereen een misdadiger! Je noemde mij net "gestoord"! Je zal gestraft moeten worden!' 'We kunnen erover praten!' 'Je hebt al wat minder praat als daarnet, waar is je stoere karakter gebleven?! Meisje!'

'Halt! Politie!' Een groep agenten stormt naar ons toe. Ze grijpen ons vast en trekken ons uit elkaar. 'Marc Dutroux, u wordt aangehouden.' Zegt de ene agent en maakt de handboeien vast om de polsen van Marc. Ze arresteren ook het meisje. 'Wie bent u, mevrouw?' Vraagt de andere. 'Ik ben Evelien Bosmans.' 'Werd u lastiggevallen door hem?' 'Ja. Maar hij heeft me niet betast, zover kon hij niet komen.' 'Je bent niet van hier ofwel?' 'Ik kom uit België.' 'Als je wilt kunnen wij je een reis naar huis aanbieden. Je staat in één van onze dossiers als vermist aangegeven. Je familie is bezorgd en liet dat melden aan de politie in België, zij lieten wereldwijd een opsporingsbericht achter.' 'Ik wil heel graag naar huis! Samen met Jonas!' De agent kijkt van mij naar Jonas. 'Bent u degene die ons verwittigde?' 'Dat klopt.' Jonas haalt uit zijn zakken de gsm van Luca, die had hij nog bijgehouden. 'Goed gedaan jongeman. U hebt ons geholpen een zaak op te lossen.' Jonas straalt trots uit, ik word automatisch blij als ik hem zie lachen. 'Kom met ons mee, we brengen jullie terug naar huis.'

'Wacht! En red freedom dan? Je kan niet zomaar weggaan?' Zegt Raphael treurig. 'Laat ze Raph, ze hebben ervoor gezorgd dat Marc werd opgepakt, onze grootste vijand! Ze verdienen het.' Jonas en ik knikken dankbaar en gaan dan met de agenten mee.

~Een paar jaar later~

In een paar jaar tijd is er redelijk veel gebeurt. Om te beginnen zijn Jonas en ik samen gaan wonen. We wonen in een appartement in Antwerpen. We hebben een grote kamer en een groot terras en zijn beiden natuurlijk dolgelukkig. Ik heb me ook weer aangemeld bij mijn toneelgroep. Het was zalig om al mijn vrienden weer terug te zien. Jonas werkt bij de politie. Hij is inspecteur en probeert misdaden op te lossen. Zijn been is al helemaal genezen, al heeft de schotwonden wel nog een litteken achtergelaten. Mijn familie is ook weer gerustgesteld. Het enige wat zij niet weten is dat mijn vader loog toen hij hen vertelde dat hij met mama is verhuisd naar Griekenland. De chip is nog steeds niet uit mijn arm. Ik durf dat niet te laten doen. Ik ben niet bang voor een operatie maar ik ben bang voor de vragen. Hoe kom je aan die chip? Wie deed je dit aan? Als ik daarop antwoord, dan heb ik mijn belofte verbroken en ben ik mijn vrijheid kwijt. Ik heb het gevoel dat Pieter me in de gaten houd. Het is een vreemde gedachte omdat ik hem niet zie, maar ik heb steeds het gevoel dat hij in de buurt is. Alsof hij een god is die me in de gaten houd. Het klinkt heel vreemd en dat is het misschien ook maar ze hebben me zo bang gemaakt dat ik liever geen risico's neem. Ikzelf werk als actrice en om wat geld bij te verdienen help ik een vriend van me op een manege. Ik kan moeilijk zeggen of mijn leven perfect is, want die angst zit nog steeds in mijn lijf. Maar ik heb al enkele jaren niets meer van Pieter gehoord, dus hopelijk blijft dat zo. Misschien weet hij dat, dankzij die chip in mijn arm, ik in België woon. Misschien komt hij wel terug...

Wanneer Jonas naar het werk is getrokken, zit ik aan de keukentafel met voor mijn neus een kopje koffie. De tv staat aan. Het is bijna zeven uur. Ik sta steeds samen met Jonas op. We zijn steeds bij elkaar, behalve als hij naar het werk gaat. Vandaag heb ik niet zo'n drukke dag, misschien ga ik s' middags eens naar de manege om Amir te helpen met de paarden, of misschien blijf ik een hele dag thuis en doe niets. Ik kijk naar de tv, het nieuws begint. De nieuwslezer zet zoals altijd zijn grootste smile op. Ik snap niet hoe mensen in de ochtend zo vrolijk kunnen zijn.

'We beginnen vandaag met verontrustend nieuws... De crimineel Marc Dutroux is voor de tweede keer weten te ontsnappen uit de gevangenis. Het is een raadsel hoe het hem nogmaals is gelukt. Het hele land is opzoek naar deze crimineel.' Ik schrik recht. Dat meen je niet?! Dit is een ramp! Het toeval wil zo zijn dat er net op de deur wordt geklopt. Het eerste wat er door mijn lichaam gaat is angst. Wat als hij het is? Dat zou toch onmogelijk zijn?! Of wat als het Pieter is... Of Luca?! Ik durf niet open te doen. 'Evelien?' Hoor ik aan de andere kant. Dit meen je niet! Ik had gelijk! Ik had echt gelijk! Het is Luca! Ik herken zijn stem! Wat doet die klootzak hier?! Hoe kom ik hier weg?! Hoe heeft hij me gevonden?! Wat komt hij doen?!

Heeeeey mensen! Sorry dat het allemaal wat snel gaat, maar dat is nodig omdat ik nog een heel avontuur heb uitgestippeld en als ik er te lang over doe om bepaalde zaken te omschrijven, kan het saai worden voor jullie en zal ik aan te veel hoofdstukken komen...

Wat vonden jullie trouwens van dit hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen of laat het me weten door te reageren!❤️😘