Locked by you 2

21.

Na een kwartiertje ongeveer kan ik weer tot rust komen. Ik ben eindelijk weer thuis. Pieter en Luca zijn me gelukkig niet gevolgd en ook de kinderen zijn rustig. Ze kijken naar de tv. Ik maak me wel zorgen om Eline, zij hoorde alles wat Luca en Pieter zeiden. Ze zal zich wel veel vragen stellen...

De deur gaat open. 'Helooww!' Het is Jonas! Het doet zo'n deugd om hem te zien. De kinderen stormen naar hem toe en omhelzen hem. 'Jonas!' Roept Noah blij en knuffelt hem bijna dood. 'Dag klein meisje.' Lacht Jonas en wrijft door haar haren waardoor ze nog harder giechelt. 'Wow, is dat een pistool?' Vraagt Robin die naar het pistool wijst dat Jonas om zijn broekriem draagt. 'Ik ben een agent, dit is basisuitrusting.' Legt hij uit. 'Mag ik het eens vasthouden?' Zeurt Robin. 'Sorry kleintje, dat is te gevaarlijk. Het is geen speelgoed.' Jonas komt naar me toe. Hij geeft me een kus. 'Hoe was je dag liefje?' Vraagt hij terwijl hij over mijn schouder wrijft. 'Niet zo leuk als een dag met jou.' 'Oh, wat lief.' Glimlacht hij. 'Jonas? Gaan we verstoppertje spelen?' Vraagt Noah die aan zijn hemd trekt. 'Wil je verstoppertje spelen?' 'Ja!' 'Oké... Evelien is de teller!' Ik sla mijn armen over elkaar heen. 'Waarom ik?' Jonas lacht en rent dan met Noah en de rest naar de andere kamers om zich te verstoppen. 'Vooruit dan maar...' Zucht ik en begin vervolgens luidop te tellen.

'Wie niet weg is is gezien, ik kom!' Roep ik later. Ik doorzoek alle kamers grondig en het duurt ook niet lang vooraleer ik Jonas vind. Hij zat verstopt in de kast. 'Kom er nou maar uit!' Lach ik als ik de kastdeuren open. 'Als ik uit de kast zou komen betekent dat dat ik je vriendje niet meer ben.' 'Erg grappig.' Ik trek hem uit de kast. Op de achtergrond hoor ik overduidelijk Noah giechelen. Ze is in de buurt en ik denk zelfs dat ik weet waar ze zich bevind. Onder het bed! Maar ik zal doen alsof ik haar niet kan vinden. 'Waar is Noah nou toch gebleven?' Vraag ik luid. Ze begint nog harder te giechelen. 'Ik heb haar niet gezien hoor...' Zegt Jonas ook nep. 'Ik zal eens onder het bed kijken...' Zegt hij en kijkt onder het bed. Hij doet teken naar Noah dat ze stil moet zijn. Hij komt dan weer recht. 'Nope, hier is ze niet!' Noah kruipt vanonder het bed en springt op en neer. 'Ik was er wel! Heb ik gewonnen?' Vraagt ze enthousiast. 'We hebben Robin en Eline nog steeds niet gevonden.' Leg ik uit. 'Maar zij zitten daar! Achter de deur!' Wijst Noah. Robin en Eline komen zuchtend tevoorschijn. 'Verrader!' Gromt Robin. 'Het is maar een spelletje.' Zegt Jonas snel voor er ruzie van komt. 'Jonas heeft gelijk Robin. Het is maar een spel... Maar goed, het is intussen al wat later geworden en ik denk dat het geen slecht idee is als we zouden gaan eten, niet?' 'Ja! Ik heb honger!' Zegt Eline instemmend. 'Uitstekend! Ik heb diepvriespizza's!'

Nadat we gegeten hebben, kijken we nog even tv. Het is al laat en de kinderen moeten in bed. Jonas heeft in de kamer waar een bureau en een boekenkast stonden, twee bedden geplaatst. Die kamer wordt de kamer voor Eline en Robin. Noah mag bij ons op de kamer slapen, ze is tenslotte de jongste. 'Oké, bedtijd iedereen!' Zegt Jonas en klapt in zijn handen. 'Ik ben niet moe.' Mompelt Robin terwijl zijn ogen bijna dichtvallen van vermoeidheid. 'Oh, jawel klein ventje, ook jij gaat nu slapen.' Zeg ik en til hem op. Ik draag hem naar zijn kamer en leg hem vervolgens in het bed. Ik sla het deken over hem heen. 'Welterusten, Robin.' Zeg ik zacht en geef hem een kusje op zijn voorhoofd. Hij sluit meteen zijn ogen en valt in slaap. 'Evelien?' Vraagt Eline stil. 'Ja?' 'Ik ben bang.' Stottert ze en verstopt zich een beetje onder het deken. 'Bang? Van wat dan, liefje?' 'Van die vriend van jou.' 'Luca?' 'Ja. Die Luca en die andere man. Ze zeiden dat ze Jonas wouden doden.' Fluistert ze. 'Het is nogal ingewikkeld, meid. Het enige wat ik kan zeggen is dat je hen gewoon moet negeren. Ik los het wel op.' 'Ga je het Jonas vertellen?' 'Ja. Als die idioten jou bang maken, dan zal ik dat zeker aan Jonas vertellen.' 'Dankje. Slaapwel.' Zegt ze nog en sluit dan haar ogen.

Ik ga naar de kamer toe en begin spontaan te lachen als ik Noah zie liggen op de borst van Jonas met haar hoofd in zijn nekholte. 'Het is een schatje.' Grinnik ik en ga naast Jonas liggen. 'Dat is ze zeker.' Glimlacht hij en wrijft over haar rug. 'Slaapt ze al?' Vraag ik. 'Ja, ze is net ingedompeld en maakt nu haar reis naar dromenland.' 'Het is echt lief dat je dit wil doen.' 'Wat?' 'Me helpen met het zorgen voor mijn familie. Je bent de grootste schat die er bestaat. Soms denk ik zelf aan kinderen... Aan onze kinderen... Hoe zouden ze eruit zien? Hoe ziet hun karakter eruit? Ik zou het graag willen weten maar... Ik maakte met mezelf een belofte: Ik wil geen kinderen. Niet nadat Pieter en die andere idioten me-' 'ik begrijp het. Het is vast moeilijk voor jou.' 'Het is moeilijk voor ons. Zolang Luca, Pieter en mijn vader ons in de gaten houden en ons stalken... Zolang ze dat doen, is er geen toekomst meer voor ons. Ze nemen stuk voor stuk onze dromen af. Kinderen? Daar mogen we niet aan denken. Onze kinderen zouden een vreselijk leven lijden als Pieter en die andere klootzakken ons steeds in de gaten houden.' 'In de gaten houden? We hebben toch al enkele jaren niets meer van hen gehoor? Ze zijn ons waarschijnlijk al vergeten!' 'Nee, Jonas. Dat zijn ze niet.' 'Hoe bedoel je?' Ik zucht en kijk hem aan. 'Luca was hier vandaag.' 'Luca, was wat?! Waarom zei je niets?! Waarom belde je me niet of stuurde me een bericht?!' Reageert hij meteen. 'Ik wist niet dat hij naar hier kwam om me te vertellen dat ze me weer gaan proberen te vangen, ik dacht dat hij het goed zou maken...' 'Dacht je dat echt?! Serieus?! Bosmans! Denk na! Die klootzakken willen jou, niet jouw vergeving! Je hebt nog geluk gehad, voor het zelfde geld hadden ze je nu al ontvoerd. Vanaf nu blijf ik iedere dag bij je.' Ik heb heb zelden zo boos gezien, ik krijg er tranen in mijn ogen van en ook Noah wordt langzaam wakker.

'Het spijt me Evelien, ik ben gewoon zo boos! Niet op jou, nou gedeeltelijk, maar vooral op die idioten! Ze moeten jou verdomme met rust laten!' 'Wat is er?' Vraagt Noah stil. 'Niets, Noah. Er is niets.' Fluister ik. Ze sluit haar ogen weer en valt weer in slaap. 'Ik laat je nooit meer alleen.' Zegt Jonas nogmaals. 'Vertel het alsjeblieft niet aan je collega's. Als Pieter en de anderen erachter komen dat jij dit weet, vermoorden ze je. Ze zijn bereid elke getuige te doden.' 'Maak je geen zorgen. Ik houd mijn mond zolang ze niets doen. Maar één ding is zeker: die chip moet uit je arm!' 'Ik weet niet Jonas... Ze zullen vragen stellen en-' 'Evelien, dat maakt niets uit! Die chip zal jouw dood nog betekenen.' 'Ze weten ons wonen... Ze weten alles al...' 'Je hebt gelijk, het is al te laat... We moeten een plan verzinnen, een plan om hen in de val te lokken.' Ik kijk hem geïnteresseerd aan. 'Heb je al iets in gedachten?' Vraag ik. 'Ja. Maar ik weet niet zeker of je het zo'n leuk plan zal vinden...'

Heeeeey mensen! Vergeet niet te stemmen/reageren! Wat vonden jullie van het hoofdstuk? Enig idee wat het plan van Jonas zou kunnen zijn?😏