Locked by you 2

17.

In het midden van de nacht schieten mijn ogen open en spring ik geschrokken recht. Ik had een nachtmerrie. Maar niet zomaar een nachtmerrie, het leek wel een visioen, zo echt. Er liep veel fout in mijn droom. Als eerste zouden we niet naar het gevecht gaan, maar vroeger vertrekken dan voorzien. Ik zou Jonas wel nog zien, maar hij liep kreupel en was er slecht aantoe door die kogel in zijn been. Ik zou problemen krijgen met één of andere vriendin van een jongen. Die jongen was een vijand van red freedom en bovendien nog eens een goede vechter. Pieter zou me iets hebben beloofd maar zou die belofte later verbreken...

Luca schrikt ook wakker, ik maakte hem waarschijnlijk wakker. Hij duwt me voorzichtig terug zodat ik weer ga liggen en komt dan dicht tegen me aanliggen. 'Ssttt... Het is oké meisje, er is niets aan de hand...' Fluistert hij.  'Ik moet even drinken halen!' Zeg ik overstuur en spring uit het bed. Ik loop de trappen af naar beneden. Het is er donker, iedereen slaapt al. Maar niet iedereen slaapt in zijn kamer. Pieter slaapt op de zetel. Zijn ene arm ligt uit de zetel en zijn mond is wagenwijd open. Hij snurkt oorverdovend luidt. Met kleine pasjes sluip ik voorbij hem en ga naar de keuken. Ik schenk mezelf wat water in en drink er grote  slokken van. Dan plaats ik het glas weer terug en probeer even alles te plaatsen wat er precies in mijn droom was gebeurt. Maar wanneer ik dat wil doen, hoor ik haar weer. 'Evelien! Kijk!' Ik ren de keuken uit en volg het geluid van haar stem. Ze staat naast de tv en een paar meter verwijdert van Pieter. Ik maak duidelijk dat ze stil moet zijn door mijn wijsvinger tegen mijn lippen te duwen. Maar eigenlijk heeft het geen zin, Pieter zal haar toch niet horen.

Katie wijst naar de camera van Renzo die nog steeds op het salontafeltje ligt. Ik was dat domme ding helemaal vergeten! 'Pieter keek er net naar...' Zegt Katie op een stille toon. Ik neem de camera vast en bestudeer hem langs verschillende kanten. Daarna bekijk ik zijn video's. Ik ga ook in de zetel zitten, net niet tegen Pieter aan. De video's zijn vooral vlogs van Renzo. In vele video's ben ik te zien want de meeste werden gefilmd waar ons toneelgezelschap bij was. De camera telt wel duizenden filmpjes die allemaal normaal zijn en vooral niet verdacht of vreemd. Maar na enkele minuten kijken is er wel één video die opvalt. Het is Renzo die stiekem de deur van de meisjeskleedkamer opent en filmt hoe we ons omkleden. Wacht maar totdat de andere meisjes hier achter komen... Grom ik in mezelf. Dit was dus het filmpje waarin de jongens zo geïnteresseerd waren. Normaal ken je als actrice geen schaamte, dat heb ik ook niet want ik moet me steeds met jongens omkleden voor een optreden, maar als ze het gaan filmen... Daar heb ik wel iets op tegen! 'Wat een klootzak...' Sis ik stil. 'Pieter keek er net naar en lachte, is het een grappig filmpje?' 'Nee! Dat is het absoluut niet! Die jongens... Stelletje viespeuken dat het zijn! Ik wil hen terugpakken!' 'Hoe dan?' 'Dat weet ik nog niet... Maar ze zullen er spijt van hebben!' 'Doe geen domme dingen... Voor ze je nog pijn doen...' Zegt ze bezorgd. 'Je hebt gelijk. Ik moet me inhouden. Nog even en ik ben van hen verlost. Ik zal hier wegkomen!' dat laatste zei ik net iets te luid, want het tempo waarmee Pieter snurkte, verandert. Hij lijkt wakker te worden en dat weet ik wel zeker wanneer hij zijn ogen opent. Hij zet zijn bril wat beter op zijn neus en kijkt me aan alsof hij me niet had verwacht. 'Ik had dorst.' Zeg ik stil en wil dan weer naar boven gaan. 'Is het gelukt?' Vraagt hij plots wanneer ik mijn eerste voet op de trede zet. 'Wat?' Vraag ik verwarrend. 'Met Luca?' 'Ow... Dát...' Mompel ik en wrijf door mijn haren. 'We zouden het een andere keer doen, nu ben ik te moe.' 'Een andere keer? "Ik zal hier toch wegkomen?"' Herhaalt hij met mijn woorden. 'Ik meende dat niet.' Zeg ik snel. Hij zet zich recht en stapt naar me toe. 'Je meende dat niet? Het klonk wel vastberaden hoor. Lieve Bossie,' begint hij en slaat een arm om me heen,' als jij een plannetje in je hoofd hebt om hier weg te komen, dan wil ik dat je me dat nu even meedeelt.' 'Plan? Ik heb geen plan!' Stotter ik snel. Hij vormt zijn ogen tot spleetjes en kijkt me doordringend aan. 'Zeker?' 'Honderd procent!' Zeg ik snel. 'Goed.' Ik maak me van hem los en wil weer naar boven gaan, maar weer houd hij me tegen. 'Wacht.' Zegt hij. Ik draai me om en kijk hem ongeduldig aan. 'Wat dacht je ervan als we morgen al naar die plek waar Jonas zich bevind zouden gaan?' 'Morgen al? De afspraak was toch overmorgen?' 'Wat maakt het uit?' 'Veel! Als we morgen gaan is er geen straatgevecht en we zullen hem alleen maar zien op de plek waar dat evenement zich afspeelt.' 'Wie zegt dat?' 'Ik zeg dat! Raphael heeft het me verteld en hij kan het weten!' 'Hoezo kan hij het weten?' 'Hij is lid van de stam!' 'Wat?!' Ik bijt op mijn lip. Pieter komt naar me toe. 'Is hij lid van die stam? Maar... Dat ben jij ook! En dat is Jonas ook! Jullie werken samen!' Roept hij. 'Nee! Nee! Echt niet!' Lieg ik snel. 'Hou me niet voor de gek! Waar is die snotneus?! Hij moet hier godverdomme weg!' Pieter rent de trappen op. Mijn nachtmerrie lijkt uit te komen. Alles loopt fout.

Even later rent Raphael de trap af terwijl Pieter naar hem schreeuwt en zo ook de andere wakker maakt. 'Bossie, wat heb je gedaan?' Vraagt Raphael snel. 'Ik heb verkeerde dingen gezegd! Sorry dat ik ons verraadde, dat was niet de bedoeling!' 'Nu moet ik weg en nu zie jij Jonas nooit meer terug!' Zucht hij woedend. 'Het is nog niet afgelopen, Raph! We mogen niet opgeven!' 'Het is afgelopen! Open je ogen en geloof niet meer in je eigen hoop die je keer op keer verzint! Je komt hier niet meer weg...' Ik voel tranen opkomen. Ik ben echt boos op hem, zijn reactie is echt overdreven. Maar misschien heeft hij wel gelijk... 'Raphael, maak dat je weg komt.' Zegt Pieter op een rustigere toon. 'Ik moet gaan,Evelien.' Zucht Raphael dan kalm. Hij slaat zijn armen om me heen en probeert me te troosten. 'Laat me niet achter, alsjeblieft!' Smeek ik huilend. 'Ik deed alles wat ik kon doen...' Hij laat me los en vertrekt. 'Kom terug! Red mij!' Schreeuw ik, maar Luca grijpt me vast en zorgt dat ik niet uit zijn grip kan komen. 'Laat me gaan!'

Mijn handen worden met touwen weer op mijn rug vastgemaakt. Het uiteinde van het touw knoopt Luca om een ring die aan de muur vast hangt. 'Zie dit als een straf, Bosmans. Je loog tegen ons! Nu mag je voor de rest van de avond zo blijven staan, met je handen vastgebonden op je rug. Dat uitstapje naar die spookstad mag je nu ook wel vergeten.' Gromt hij en gaat met Pieter en de anderen weer naar boven om verder te slapen. Ik trek een paar keer aan het touw, maar ik krijg het niet los. Mijn ogen zoeken naar een uitweg, maar ik kan niets vinden en improviseren gaat moeilijk. 'Laat me gaan!' Schreeuw ik. 'Klootzakken!' Ik richt mijn blik naar de grond. tranen rollen over mijn wangen en mijn lichaam valt bijna als een kaartenhuisje uiteen. Ik zak door mijn knieën en leg mijn hoofd verslagen tegen de muur. 'Laat me,' Kuch ik,'Laat me gaan...' Mijn stem is verdwenen, van al dat roepen. Ik ben verloren. Écht verloren.

Plots hoor ik getik tegen het raam. Ik open mijn ogen weer en zie dat de zon langzaam opkomt. Het is al ochtend, dat merk je duidelijk. Ik kijk even versuft om me heen. Er is nog niemand wakker. Weer hoor ik geklop op het raam. Ik zie een vage schim voor de deur staan. 'Wie is daar?' Stotter ik bang. 'Doe eens open!' Hoor ik een man schreeuwen. Het was de persoon die voor de deur staat.

Pieter rent de trap af en rent meteen naar de deur toe terwijl hij mij compleet negeert. Hij opent de deur. 'Sorry voor het lange wachten, maar ik dacht dat u pas om zes uur 's avonds zou komen.' Zegt Pieter nog half-slapend. Er komt een man binnen, nou man... Het is eigenlijk een jongen. Hij is ongeveer even oud als Jonas. Hij heeft zwarte haren en draagt stoere kledij. Hij kijkt me even aan en grijnst dan. Hij gaat voor me op zijn hurken zitten en schuift mijn kin omhoog. 'Wel,wel, wel... Dit is een mooie... Hoe heet ze?' Ik kijk hem boos aan en bijt dan in zijn vingers. Hij trekt zijn hand geschrokken weg. 'Aw!' Roept hij kwaad. 'Haar naam is Evelien.' Zucht Pieter. 'Evelien dus... Ik neem haar mee. De vrachtwagen staat al klaar.' Wacht. Ik kan de situatie even niet volgen. Meenemen? Vrachtwagen?! 'Wat ben je van plan?' Sis ik. 'Ik ga de andere even roepen.' Zegt de jongen en gaat dan weer naar buiten. Ik kijk Pieter boos aan. 'Wat gebeurt er?!' Hij zucht en wrijft dan speels door mijn haren. 'Zeg op!' Snauw ik. 'Ik zal eerlijk zijn Bossie. Ik loog. Ik loog toen ik zei dat je Jonas weer zou zien. Het was de enige manier om jou dingen te laten doen die je anders toch niet zou doen... Die snotneus Raphael... Die had ik al lang door. Het klopte niet dat het hem al zo snel gelukt was het met jou te doen. Deze gasten hebben jou gekocht. Je bent te koppig om te blijven onderhouden.' 'Dus je geeft op?' Grijns ik. 'Nee. Ik weet dat deze jongens je een lesje zullen leren.' 'Ja, maar... Jij geeft dus op?' Hij wrijft even door zijn haren. 'Geef toe dat je me niet kan temmen.' 'Je bent klein te krijgen, hoor! Deze jongens betalen een grote geldsom om het te proberen dus geven we hen de kans!' 'Geef het nou maar gewoon toe.' Blijf ik uitdagend grijzen. 'Zwijg!' Schreeuwt hij kwaad.

De jongen komt met enkele andere jongens weer naar binnen. 'Marck, maak haar touwen los.' Beveelt hij aan een van zijn handlangers. Marck knikt en gaat op zijn knieën zitten naast me. Hij pakt een zakmes uit zijn zak en snijdt de touwen door. Wanneer het touw doormidden is, schiet ik recht, niemand had verwacht dat het zo snel zou gaan. Ik ren zo snel als ik kan naar buiten. Dankzij de lessen van Raphael kan ik wel een aantal handlangers ontwijken. De poort staat nog open. Vrijheid!

Heeeey mensen! OMG... Jullie geloven nooit wat er zaterdag is gebeurt... Ik had vrijdag twee optreden met mijn toneelgezelschap en zaterdag had ik er ook nog één. Vrienden en familie kwamen bij mij op vrijdag dus zaterdag ging ik er van uit dat er in het publiek niemand zat die ik kende. DAT WAS VERKEERD GEDACHT. Pieter. Pieter zat in de zaal. Tijdens het optreden zelf zag ik hem niet maar na het optreden wel. Hij sprak me even aan net voordat ik weg wou gaan en daarna reed ik zo snel als ik kon weer weg met mijn fiets... Ik vertrouw die kerels niet meer...

Trouwens vergeet niet te stemmen of te reageren! Love jullie!!!😂❤️