Elk begin kent een einde (VOLTOOID)

2.

Voor me zat een jongen gebogen die me vragend aankeek. Wat een knapperd was het om eerlijk te zijn. Typische krullen, blauwe ogen en een trainingspak ofcourse.

"Wesh kan je niet kijken" mompelde ik.

Ik zag hem grinniken.

"Wat is hier grappig aan? Vroeg ik geirriteerd.

"Sorry kom ik help je wel" zei hij en stak zijn hand uit. Hij hielp me om weer op te staan.

"Dank" zei ik droog.

Hij glimlachte, wow zijn tanden zijn zo mooi wit en recht wtf.

"Hoe heet je eigenlijk?" Vroeg hij.

"Dina, en jij?" Vroeg ik nieuwsgierig.

"Yasin" zegt hij.

Hij keek me lang aan. Ik voelde me rood worden. Oke dit is echt voorschut.

"Ik moet gaan doei" zei ik snel.

"Thalla" zei hij en hij gaf me een knipoog. Ik liep door.

Rare ontmoeting?

Toen ik bij het kantoor van de directeur aankwam klopte ik op de deur. Hij deed open. Ik liep naar binnen. "Ga zitten" zei hij. Ik ging op de stoel zitten en wachtte totdat hij ook op zijn plek zat. "Zo wat kom je hier doen Dina?" Vroeg hij.

"Ehm ik moest me melden omdat ik te laat kwam en lachde ofzo"

"Oke morgen blijf je na school corveeen 2 uurtjes". Ik knikte en ging weg. Pfff ook dat nog.

Toen ik de bel hoorde zag ik Sara en Imad naar mij toe lopen. Ik keek ze aan met een blik die er zogenaamd 'boos' uit moest zien.

"Let op, binnen 5 seconden gaat ze lachen" zegt Imad. Hij had gelijk want in 3 seconde ging ik helemaal stuk om niks.

Sara is een meisje dat half bulgaars/ half turks is. Ze is heel grappig en houd teveel van eten.

Imad, een volbloed marokkaanse jongen die rustig is maar waar je goed kan praten en veel mee kan lachen.

We liepen de school uit. "Heey zullen we gaan eten ik heb hongeeer" zei Sara. Ik en Imad moesten lachen en we liepen een restaurant binnen die we evenlater tegenkwamen.

We bestelde wat eten en wachtte totdat ze het kwamen brengen aan onze tafel. Mijn gedachtes waren nog steeds bij Yasin, die jongen van net. Hoezo denk ik nog aan hem? Die sukkel liet me wel vallen, maar hij zei sorry en hij is te knap. Ik zal toch niet.. nee dat kan niet. Ik ken hem geeneens 2 uur? Ik schudde mijn hoofd. Ik heb mezelf beloofd nooit maar dan ook nooit meer verliefd te worden en dat ben ik ook niet van plan!

Ik werd uit me gedachten gehaalt door Imad en Sara die me raar aankeken. "Hallo waar dacht je aan?"Vroeg Sara. Ik kreeg een rood hoofd. Oja daar komt het. "En wie is het, hoe ziet hij eruit, welke kleur ogen, is hij knap" ratelde ze door.

"Niemand heeft gezegd dat het over een jongen gaat?" Onderbreekte Imad haar.

"Imad toch, ik voel dat gewoon aan, mijn hart pakt haar hart vast als er iets is en haalt die informatie terug naar mijn hart. Onze harten zijn handelaren neef jij weet niet" zegt ze terwijl ze allemaal handbewegingen maakt.

Imad kijkt haar raar aan.

Ik schoot in de lach. "Het gaat niet over een jongen ik heb toch al gezegd dat ik nooit meer verliefd ga worden" loog ik. "Kom op Dina niet elke jongen is net als Nabil" zei Sara. Als ik zijn naam hoor krijg ik al een naar gevoel. Ik zucht. "Ik weet het maar ik ben bang dat het weer zo gaat gebeuren".

Flashback

Ik kom zo terug schat, ik ga even weg met vrienden zorg dat je thuis blijft. Ik wil niet dat jou wat overkomt" zei Nabil en hij gaf me een kus op me wang. Ik glimlachte naar hem en toen ging hij weg.

Ik vind het saai om alleen te blijven en woensdag is onze bruiloft al. Als hij dan nog steeds geen tijd voor mij gaat hebben? Ik zucht en besluit toch maar frisse lucht te gaan nemen. Ik bedoel het kan toch niks kwaad? Ik bel Sara op om te vragen of ze mee naar de stad komt. Ze zegt dat ze er zo snel mogelijk aankomt. Toen ze er was gingen we naar de stad. Na veel geshopt te hebben gingen we uitgeput naar de mac. we gingen zitten.

Ik keek naar links en wat ik toen zag kon ik niet geloven.... Ik zag Nabil hand in hand met een andere vrouw lopen. De vrouw had een kind vast. Nabil gaf haar en het kind een kus en ze gingen zitten. Niet te geloven, wat flikt hij me nou?

Sara zag het ook. Haar ogen spuwde vuur. Ze duwde haar stoel naar achter die super hard op de grond viel. Dat trok alle aandacht. Nabil keek ook om en keek geschrokken naar mij. Sara liep naar ze toe en klapte de vrouw op de grond. Ze begon haar te schoppen.

"Kaulo hoer hoe durf je, zomaar pak je iemands toekomstige man af vieze slet" schreewde Sara. Ik haalde Sara van het meisje af. Ze huilde kei overdreven die bitch.

Ik wou me omdraaien totdat Nabil me schouder pakte. "Waag het niet om me nog eens aan te raken jij vieze flikker" zei ik trillend. Trillend van woede en verdriet. Na alles wat we hebben meegemaakt gooit hij zomaar 5 jaar weg alsof het niks is?

"Ik kan het uitleggen" zei Nabil.

Ik gaf hem een harde klap in zijn gezicht en duwde hem ruw op de grond ik spuugte op hem.

"HOE DURFDE JE VREEMD TE GAAN TERWIJL WE BIJNA ZOUDEN GAAN TROUWEN IK WIL NIKS MEER MET JE TE MAKEN HEBBEN EN IK HOEF JE NOOIT MEER TE ZIEN" schreewde ik huilend.

We lieten Nabil en zijn "vriendin" op de grond liggen terwijl de baby zat te huilen. We gingen terug naar huis en ik barstte in tranen uit. Sara bleef bij me al was ik ontroostbaar.

Einde flashback~

Ik heb maandenlang gehuild. Ik ben er pas net overheen en ik wil die pijn niet weer lijden.

"Ik ga" zei ik tegen Sara en Imad. Ze knikte allebek en ik nam afscheid. Ik liep naar buiten.

Ik liep door de straten en zag..