Elk begin kent een einde (VOLTOOID)

28.

Ik keek hem geschrokken aan en omhelsde hem stevig. "Wat is er?"vroeg ik. Hij trok me uit zijn omhelsing en hij veegde snel zijn tranen weg en glimlachde naar me. "Er is niks, maak je geen zorgen" zei hij. Ik omhelsde hem opnieuw. "Je kan altijd naar me toe komen he" zei ik. Hij glimlachde breed. Ik nam nog afscheid en keek hem na totdat hij in de auto was gestapt. Toen pas sloot ik de deur. Er zit hier meer achter.

Ik liep terug de woonkamer binnen. "Dat duurde lang" zei Hamza wantrouwend. Ik zucht en rol met me ogen. Ik vertrouwde hem toch ook toen hij al die dagen niet thuis was. Hij wist dat ik dit dacht en hield meteen zijn mond om ruzie te voorkomen. Beter voor hem ook. "Walid komt je zo ophalen" zei Noufal.  Ik knikte. Na een lange stilte stond Anass op en wenkte me mee te komen. Ik liep met hem mee naar de keuken. "Wat is er?" Vroeg ik. "Sara wil me maar niet met rust laten" zuchtte hij. Ik werd boos. Wat denkt zij. Eerst hoertje uithangen en daarna me broertje lastig vallen. "Die vieze bitch, ik ga haar echt doodslaan" zei ik boos. Anass kalmeerde me. "Dina" zei hij serieus. "Ja?". "Je bent de beste zus die je kan hebben, ik laat je nooit gaan" zei hij. Ik omhelsde hem heel stevig. We bleven zo lang omhelsen. We werden verstoord door gekuch. We draaiden ons om en zagen Hamza, Noufal en Mohammed staan. "Krijgen wij geen knuffel?" Zei Hamza. Ik lachde en trok ze mee in de omhelzing. We werden verstoord door de deurbel. Mohammed liep naar de deur. Even later kwam hij terug met Walid. "Ewaa" zei hij. We groeten hem allemaal terug en we praatte wat. Na gezellig gelachen & gepraat te hebben nam ik afscheid van me broers. Hamza omhelsde ik ook stevig. Ik trok hem snel mee naar de gang en drukte een kus op zijn lippen. "Uuuhhh" hoorde we opeens. Geschrokken liet ik Hamza los en draaide we ons om. Daar zagen we Walid staan. "Ik.. uuh" stamelde ik. Hoofschuddend keek hij me aan. Pff ik moest het hem eerder vertellen. Zonder mij een blik te gunnen liep hij al naar buiten. Ik keek naar Hamza. "Ik moest het hem eerder vertellen" zei ik. "Hij draait wel weer bij" zei hij geruststellend.

In de auto zei niemand iets. Er was een ongemakkelijke stilte. "Walid ik..", "stil" zei hij voordat ik verder kon praten. Boos draaide ik me om. Dan toch lekker niet. Ik hoorde hem hoorbaar zuchten.

Aangekomen thuis liep hij meteen naar boven. Ik zuchtte. Het voelt slecht om ruzie te hebben met je eigen bloed, wederhelft, neef.

Sorryyy kort deeltje. Straks komt er nog een deeltje en dit keer echt!!!❤❤ deze vakantie ga ik veel schrijven In sha allah💋💋