Elk begin kent een einde (VOLTOOID)

46.

Ik zag Anas liggen met een mes in zijn handen, hij had net niet in zijn aders gesneden maar hij had wel diep gesneden. Mijn hart ging sneller kloppen. "IEMAND KOM SNEL" schreeuwde ik.

Geschrokken kwamen ze naar boven. "Wat is e..." verder kwamen ze niet toen ze Anas zagen. Opeens hoorde je Dina heel hard huilen. "HET IS ALLEMAAL MIJN SCHULD" schreeuwde ze.

Mohammed knuffelde haar. "Het is niet jou schuld" zei hij trillend. "Had ik maar toch die zelfmoord gepleegt" zei ze. Geschrokken keken we haar aan. Noufal en Mo wisten natuurlijk niet dat ze zelfmoord wou plegen.

"Je wou wat?!" Zei Noufal geschrokken.

"Ik wou net zelfmoord doen maar Akram hield me tegen.." zei ze zacht.

Ze keken me aan.

Noufal tilde Anas snel op en we brachten hem snel naar de auto.

——

We waren aangekomen in het ziekenhuis. We riepen dokters en snel brachten ze hem naar een kamer. We gingen wachten daar.

Iedereen zat te huilen. Ik liet ook een paar tranen. Ik weet hoe ze zich voelen. Ik heb 3x in hun plek gestaan toen me moeder,vader en broertje op het punt stonden te overlijden door een auto ongeluk. Toen ze allemaal waren overleden, had ik niemand meer en Anas voelt gewoon als me echte bloed broertje nu.

De dokter kwam naar buiten.

"En hebben jullie nieuws?!" Vroeg Noufal gelijk.

"Hij had zichzelf gesneden. Er is niks aan de hand alleen we hebben het dichtgenaaid als hij iets hoger had gesneden dan zou dit heel anders afgelopen zijn. Jullie mogen bij hem kijken maar hij moet nog wel 2 dagen in ziekenhuis blijven." Zei de dokter.

(Ik heb geen idee of het klopt met dat dichtnaaien enzo dus sorryyy #schrijfster)

We lopen naar binnen. Hij kijkt ons rustig aan. Opeens ziet hij Dina. Zijn ogen gaan wijd open. Hij krijgt tranen. "D-dina?!" Zei hij trillend. "Anas" zei ze huilend en liep naar hem toe.

"Ik dacht d-dat" hij kwam niet uit zijn woorden.

"Het was niet jou schuld oke, niks is jou schuld. Doe nooit meer zoiets, ik hou van je" zei ze en knuffelde hem stevig.

"Dina het is beter als je even met Akram naar huis gaat en later terugkomt naar Anas" zei Mohammed.

Dina nam afscheid van Anas en liep naar buiten. Ik wou ook naar buiten totdat Mohammed me tegenhield.

"Wollah wij zijn je echt dankbaar dat je haar optijd hebt gevonden. Anders was ze er misschien niet meer" zeiden ze.

"Alhamdulillah is ze hier" zei ik glimlachend.

Ik liep met Dina naar de auto en we stapte in.

*Perspectief Dina*

"Wil je wat eten?" Vroeg Akram aan me. Ik ben laatste tijd heel veel afgevallen en ik heb best wel honger.

Ze knikte.

We waren aangekomen bij een restaurant. We liepen binnen en gingen zitten.

Ik bestelde een pizza en hij hetzelfde.

Tijdens het eten pakte hij opeens me hand. Ik werd rood.

"Dina wollah, ik ben zo blij dat je hier voor me zit. Ik ben zo blij dat ik je optijd gevonden heb. Ik weet dat je het moeilijk hebt. Vanaf nu bescherm ik je met heel me hart. Ik wou het ontkennen maar ik kan het niet meer, ik hou van je" zei hij.

Ik kreeg tranen in me ogen. Hij heeft 3 maanden gewacht voor me en me gezocht. Wie zou dit nogmeer gedaan hebben?

"Ik hou ook van jou Akram, maar ik wil rustig aan doen snapje ik heb nog slechte ervaringen hiervan" zei ik zacht. Bang om hem te kwetsen.

"Ik snap je, we doen rustig aan" zei hij.

Ik glimlachde naar hem.

Ik keek links van me. Ik stikte in me eten. Geschrokken keek Akram naar me. "Gaat het?" Zei hij. Ik wees hoestend naar links. Hij keek en zijn ogen stonden woedend.

____

Wat denken jullie dat ze gezien hebbennn?

Sorry voor korte deeltje.

Xxxxxx