Elk begin kent een einde (VOLTOOID)

48.

Langzaam werd ik wakker.

Ik ging rechtop staan en strekte me armen uit terwijl ik gaapte. (Iedereen kent die pose wel ahahahaha).

Ik liep naar de badkamer en ging douchen. Ik stapte na een uur uit de douche. Ik verzorgde me zelf helemaal totdat ik overal schoon was.

Ik liep met een handdoek om me heen naar mijn kamer. Ik pakte bh en onderbroek en deed ze aan. Vervolgens trok ik een grijze t-shirt aan met een witte broek.

Me haar vlocht ik in 2 invlechten. Als ik me haren in een vlecht doe, komt het tot me onderrug ongeveer. Make-up deed ik nooit echt. Ik spoot nog snel een geurtje en dat was het. Het is lang geleden dat ik me goed heb verzorgd/aangekleed.

Ik durf eigenlijk niet naar beneden want ik weet zeker dat Noufal het aan Mohammed heeft vertelt en hij zou vast ook teleurgesteld en boos op me zijn. Vandaag gaan we sws op bezoek bij Anas. Hij mag vandaag toch het ziekenhuis uit gelukkig. Ik heb hem zo gemist. Hij had zichzelf gesneden als schuldgevoel die hij had door mij. Als er iets ergs met hem was gebeurd, zou ik het mezelf NOOIT vergeven. Maar alhamdoulillah.

Ik liep langzaam naar beneden. Oja btw. Akram was al naar huis gegaan want tja hij kan hier niet elke dag zijn, hij heeft ook nog zijn eigen huis. Hij woont niet met zijn ouders omdat die zijn overleden en zijn broertje ook. Ik vind het echt zielig voor hem. Maar hij is niet alleen. Hij heeft mij en me broers. Ik ben er altijd voor hem.

Ik was bijna beneden totdat ik door het denken me voet verkeerd zette en de laatste tredens naar beneden viel.

Door het harde lawaai kwamen Noufal en Mohammed gelijk kijken. "Wat is er gebeurd?" Vroegen ze.

"Niks ergs, ik lette gewoon niet op en viel" zei ik terwijl ik opstond en pijnlijk over me kont wreef. Ze schoten in de lach. "Kom zitten, we gaan eten" zeiden ze.

Aan tafel was het best stil. Hun keken mij aan maar ik keek heletijd naar me eten terwijl ik at. Ik had echt honger gewoon. En ik durfde hun niet aan te kijken. Noufal kuchte. Ik keek naar hun terwijl ik allemaal eten in me mond propte. Noufal wou in de lach schieten maar hij wist dat het niet het goede moment was dus bleef hij stil.

"Dusss waarschijnlijk weet je al dat Noufal me heeft vertelt over gisteren" zei Mohammed.

Ik slikte luid en knikte.

"Leg uit" zeiden ze tegelijk.

"Oke nou kijk, toen hij me vond toen ik op het punt stond om zelfmoord te doen, herkende ik hem gelijk. Jullie, Anas, Akram en die ene Hamza waren gek genoeg de eerste die in me opkwamen. Die Hamza ja fuck hem, maar toen ik Akram zag voelde ik al.. jaa het is voorschut tegen jullie te zeggen, maar eindstand hij gaf toe dat hij iets voor me voelde en ik gaf ook toe. We zeiden dat het met de tijd zou komen en de verleiding was gewoon te groot. Maar het was 1 keer maar gebeurd van die zoen. Voor de rest echt niet. En niet boos zijn op hem hij heeft niks gedaan en het is mijn schuld en het was gewo..."

"Oke stop wejow je praat 160 woorden per minuut" zei Noufal.

Ik stopte met praten.

"Oke.. daarom willen wij dat jij en Akram elkaar niet gaan zien totdat het officieel is".

"Officieel is, officieel is, officieel aaahaaahh" zei Noufal. Mohammed gaf hem gekke stoot. Pijnlijk greep Noufal naar zijn arm. "Broer, waarvoor was die nodig" zei hij bijna jankend. Ik begon te lachen.

"Maar ik meen het" zei Mohammed.

"Maar Mohammed hoe daaaannn, hoelang moet ik dan wel wachten" vroeg ik aan hem."

"Gewoon we kunnen geen handvraging doen, dus we gaan dan gewoon naar gemeente en daarna als je wil een klein feestje met bekende" stelde hij voor. Ik knikte.

Na het eten ruimde ik de tafel op en ging alles afwassen. Ik vond het wel jammer dat ik niet zoals elke normale mens die gaat trouwen een handvraging en bruiloft kan hebebn, maarja het is wat het is. Als ik en Akram maar bij elkaar komen dan is het al goed. Hoe moet ik zolang zonder hem en hoe moet ik zonder me broers. In een jaartje heb ik zoveel met ze meegemaakt, zonder hun kan ik me geen leven voorstellen. Ik vraag me ook af, wat met Yasin is gebeurd. Eigenlijk boeit het me niet. Als die maar vééééér uit me buurt is.

Ik pakte me telefoon. (Me broers hadden nieuwe gekocht voor me) en appte Anas dat ik zo langs zou komen. Ik appte ook even Akram met het nieuws. Anas antwoordde niet. Hij zit waarschijnlijk te slapen. Akram reageerde wel gelijk.

Akram❤️: goed nieuws, ik spreek snel met je broers, maar hoe ga ik zonder jou moeten?

Aahw wat een schatje ook.

Ik: isgoed loveyou, jaa ik weet ook niet wat ik zolang zonder je moet😢 zie je snel in sha Allah❤️

Akram❤️: in sha Allah

Ik sloot me telefoon af en maakte me klaar om met me broers te vertrekken naar Anas.

———-

874 woorden💕