Elk begin kent een einde (VOLTOOID)

17.

"Dina dina word wakker we zijn er" hoor ik iemand zeggen.

Ik deed mijn ogen open en zag Anass voor me. Ik stapte de auto uit. Ik keek naar het huis en mijn mond viel open. Het was geen huis maar eerder een villa.

"Hoe komen jullie aan zoveel geld" vroeg ik.

"Gewoon" zei Hamza.

Ik liep naar binnen. Het was super groot vanbinnen. Je had een mooie woonkamer met witte meubels en een grote tv. De keuken was ook enorm. Buiten zat ook nog een zwembad. Echt een droomhuis.

"Vind je het mooi?" Vraagt Hamza.

"Ja geweldig".

Hij krijgt een grote glimlach op zijn gezicht. Ik loop naar boven en zie daar allemaal deuren. Ik maak een van de deuren open en zie daar een hemelsbed liggen met 2 grote kasten erlangs. In de hoek staat een grote make-up tafel met allerlei soorten make-up en parfum. Deze kamer is zo mooi. Opeens hoor ik de deur kraken. Ik doe open en zie daar Redouan staan. Hij gaat op het bed zitten en ik ga langs hem zitten.

"Dit is echt een mooi huis" zeg ik.

"Ja he" zegt hij. Er valt een stilte. Geen ongemakkelijke stilte maar een fijne stilte. Hij pakt me hand vast.

"Laten we er het beste van maken en alles vergeten" zegt hij. Ik knik en knuffel hem stevig. Ik hoor weer de deur kraken. Ik kijk op maar zie niemand.

Na een tijdje lopen ik en Redouan terug naar beneden. "ETEN" roept Noufal. Als ik naar de keuken loop valt mijn mond open. Er ligt van alles op de tafel.

"Wie heeft dit gemaakt" vraag ik.

"Ik" zegt Noufal trots.

"Niet liegen a nijlpaard, er is een vrouw die hier werkt en alle klusjes doet" zegt Anass.

Ik knik. Ik ga zitten langs Hamza, maar hij gunt mij geen blik. Raar.

Tijdens het eten is het heel stil.

"Kifesh jij en Dina praten niet, jullie praten altijd tijdens eten" zegt Noufal tegen Hamza. Hamza zegt niks en eet door. Ik zeg ook niks. Na het eten gaat Hamza naar boven. Ik achtervolg hem.

"Hamza" hij draait zich om, maar wanneer hij mij ziet gaat hij snel naar zijn kamer en doet de deur op slot.

"Hamza laat mij naar binnen" schreeuw ik. De slot gaat open en ik kijk naar Hamza.

"Hoezo negeer je me, wat heb ik gedaan?" Vraag ik.

"Wat jij hebt gedaan? Knuffelen met andere jongens"

Ik zucht. "Hij is mijn neef die ik lang niet meer heb gezien, alleen een neef NIKS meer" zeg ik.

"Oke oke" zegt Hamza. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Onze knuffel word verstoord door een meisje. Meisje? Ik kan het zelfs geen meisje meer noemen. Ze heeft een kort rokje aan waar je haar kont in ziet en een strakke blouse waarvan 2 knoopjes express open zijn. Ze kijkt me bitchy aan maar richt zich dan op Hamza. "Kan ik je spreken" vraagt ze aan hem.

"Nee" antwoorde ik.

"Ik vroeg niks aan jou" zegt ze terwijl ze me vies aankijkt.

"Ik vroeg jou ook niet om naar zijn kamer te komen"

"Dina laat haar maar" zegt Hamza. Ik kijk hem boos aan.

"Vertrouw me" fluistert hij en drukt een kus op me wang.

Ik loop naar beneden waar ik veel jongensstemmen hoor. Als ik binnenloop is iedereen gelijk stil. Iedereen letterlijk iedereen staart me aan. Ik kijk beschaamd naar de grond. "Ik euh.. ga naar de keuken" zeg ik snel en loop naar de keuken. Schande.

"Zij schaamde zich al als we keken, dat is pas een vrouw" hoor ik iemand zeggen in de woonkamer.

Ik krijg automatisch een glimlach op me gezicht. Ik loop de woonkamer weer in. Weer voel ik alle blikken op mij. Ik ga snel langs Noufal zitten.

"Hoe heb je al zoveel vrienden gemaakt" fluister ik naar Noufal.

"Ik wist niet dat je een vriendin had" zegt iemand. Noufal begint super hard te lachen.

"Is me zusje" zegt hij.

We praten nog wat met zn alle. Het gesprek tussen die hoer en Hamza duurt wel lang. Te lang vind ik.

"Ik ga even naar boven" zeg ik en loop de woonkamer uit. Ik ren naar boven. Aangekomen bij Hamza's deur, hoor ik niks? Ik trek de deur open en mijn ogen worden groter.