Elk begin kent een einde (VOLTOOID)

7.

Ik ren naar mijn moeder toe. " MUSA BEL AMBULANCE" schreeuw ik. Geschrokken komt Musa aanrennen.

Even later is de ambulance er. Ze word met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ik zak in en kijk naar de grond. Musa komt naar me toe lopen en knuffelt me in zijn armen.

"M-musa ik wil mama nie kwijt, zij is het enige wat we nog hebben" zeg ik trillend.

"Het komt goed Insha Allah"stelt hij me gerust, maar ik hoor de twijfel in zijn stem.

We reden naar het ziekenhuis.

Aangekomen liep ik gelijk naar bali. "Welke kamer is me moeder?" Vroeg ik aan een doktor. "Wie is u moeder?". "Esma (...)".

"Ze ligt in kamer 104A". Ik ren er naartoe als een hyena met Musa achter me aan.

Als ik de deur open doe, Zie ik mijn moeder daar liggen. Ik loop naar haar toe. Tranen rollen over me wangen. Musa komt naar me toe, hij heeft ook gehuild dat zie je goed.

Waarom mijn moeder, ze heeft al zoveel meegemaakt. Er komt een doktor binnen. Ik ren er meteen op af. "Wat is er met mijn moeder gebeurt?" vraah ik tegen de doktor.

"Ze heeft een hartsilstand gekregen. De reden weten we niet. Jullie moeder ligt in coma. We weten alleen niet hoelang. De doktor loopt de kamer uit. Ik begin nog harder te snikken en ren naar Musa toe. Ik omhels hem en huil het uit bij hem. Ik haat het om me gevoelens te uiten. Rustig val ik in slaap.

Als ik wakker word, lig ik in mijn eigen bed. Huh? Musa heeft me zeker gebracht. Als ik denk aan me moeder komen er weer tranen. Ik veeg ze weg en sta snel op.

Ik neem een douche, en trek gewoon een zwart shirt aan met een lichte broek. Ik doe me haar in een strakke staart. Ik doe beetje make-up om mijn wallen te bedekken. Je ziet duidelijk dat ik heb gehuild.

Ik loop naar beneden en groet Musa. Maak je klaar ik breng je naar school". Ik knik en doe mijn nikes aan. Ik trek ook mijn canada goose jas aan. Ik stap in de auto en we rijden naar school.

Aangekomen op school stap ik de auto uit. Ik geef Musa nog een knuffel en stap de auto uit. Als ik het schoolplein oploop zie ik Yasin naar me toe komen. "Ewa" zegt hij. "Hoi" zeg ik droog. "Wat is er met jou, niet goed geslapen?" Vroeg hij lachend. Ik heb echt geen zin in mensen. "Wat niet goed geslapen, hoe moet jij dat weten, laat mij met rust man" zeg ik en loop weg.

Als ik loop krijg ik al snel spijt van wat ik zei. Ik draai me om en zie Yasin nog steeds kijken. Hij weet dat er wat is. Ik loop naar hem toe en hij omhelst me.

"Het spijt me Yasin dat ik zo deed, ik heb veel aan me hoofd". Hij kijkt me met medelijden aan. "Het komt goed geen zorgen" zegt hij en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik veeg mijn tranen af en glimlach naar hem. Hij heeft me een stukje opgevrolijkt.

Perspectief Yasin

Dus haar broer is Musa? Laat me je iets vertellen. Ik en Musa waren vroeger bevriend met elkaar. Totdat hij mij op een dag vertelde dat hij iets had met mijn zusje. Ik werd woest. Ik heb hem gezegt dat hij nooit meer contact moest zoeken met mijn zusje. Sindsdien praat hij niet meer met me. Hij ziet me als een slechte jongen omdat ik laatste tijd ben begonnen met slechte dingen.. en dat weet hij als de beste want hij zelf ... ik kan beter niet veel zeggen. Dit gaat Dina echt kwetsen maarja.

Ik zucht en loop naar de les.
____

Na een lange dag loop ik naar huis. Ik zie Dina. Ik wil Dina's kant oplopen totdat er een jongen naar haar toe komt. Er komt woede in me op. Ik loop erop af...

_________________________

Hhmmm, Musa en Yasin. Interessant..

Wat denken jullie?