Elk begin kent een einde (VOLTOOID)

50.

Daar zag ik hem. De man van mijn leven. De man waarmee ik oud ga worden, in sha Allah.

Hij had een mooie pak aan, zijn haar in model. Werkelijk waar perfect. Ook hij keek me ongelovig aan. Ik begon te blozen. We liepen naar elkaar toe.

"J-je bent perfect" zei hij zacht. Verlegen keek ik hem aan. "Jij ook"

Hij gaf me een kus op me hoofd en iedereen begon te klappen. Niet iedereen, maar de geliefde mensen om me heen.

Mijn broers, Walid, Redouan, Farah en mijn tante en oom.

Toen Redouan mij zag heeft hij duizend keer zijn excuses aangeboden dat hij er niet voor me was. Ik heb hem vergeven natuurlijk. Hetzelfde geld voor Farah en me oom en tante.

Me oom en tante voelde zich heel schuldig, maar hun konden natuurlijk ook niet weten wat voor persoon Yasin was. Na een lange tijd had ik hun ook vergeven.

Ik neem het Farah ook niet kwalijk dat Yasin haar broer is. Ze wist het niet. Ze kwam huilend voor me huis. Uiteindelijk heb ik het haar ook vergeven.

Het voelt fijn om met niemand ruzie te hebben. Ik voel me voor het eerst in lange tijd oprecht gelukkig. Zo zie je maar. Uit elk slecht iets kan iets moois komen.

Dit alles was met de wil van Allah swt.

Blij keek ik iedereen aan. Iedereen genoot van de sfeer. Ik voelde ook de liefde tussen Noufal en Farah. Ze zaten met elkaar te praten. Hmm.

Het was tijd om te dansen. Er kwam een romantisch liedje. Ik zocht met me ogen naar Akram. Ik zag hem lachen met Redouan. Ik ben blij dat Akram het goed met me familie kan vinden. Hij voelt als onze familie. En hij word ook onze familie hihi. Akram heeft geen familie dus niemand van zijn kant kwam. Ik vind het echt zielig voor hem. Maar ik laat hem nooit in de steek.

Hij kwam naar me toe en we gingen dansen. Hij legde zijn handen bij me heup en ik bij zijn schouders.

"Weet je hoe gelukkig ik ben" zei Akram.

Ik glimlachde naar hem. Hij moest is weten hoe gelukkig IK wel niet ben.

"Ik hou van je, we zijn er gewoon samen uitgekomen" zei ik.

—————-

Na een lange dag was het tijd voor afscheid.

Het was een onvergetelijke avond. Het was geen groot feest met veel mensen etc. maar dat had ik niet nodig. Ik had het niet beter kunnen hebben.

Het was pijnlijk zo een dag mee te maken zonder ouders, maar het is zoals het is.

Ik kwam als eerst bij Walid "kleine meisjes worden groot he, kom hier" zei hij terwijl hij mij een stevige knuffel gaf. Ik glimpachde naar hem "dankje voor de leuke tijden".

Van Farah, Redouan en me oom en tante nam ik ook afscheid.

Bij me broers was het het zwaarst. Ze keken moeilijk. Ik begon te huilen.

"No worrysss, jullie komen elke dag langs ja toch Akram" zei Anas

Ik lachde door me tranen heen. Ik knuffelde ze allemaal stevig.

"Het is je gegunt zusje"

__________

Volgende dag.

Ik werd wakker en zag Akram naast me. Ik bloosde en dacht aan gisteren.

Ik liep naar de badkamer en ging douchen. Daarna deed ik terug me pyjama aan. Ik ging toch nergens heen. Ik ging naar beneden en maakte een ontbijt. Even later kwam Akram naar beneden.

"Goedemorgen schat" zei hij en gaf me een kus.

We gingen ontbijten.

"Hoeveel kinderen wil je?" Vroeg hij opeens terwijl hij allemaal eten in zijn mond deed.

"Ieuw Akram, eet normaal" lachde ik.

Hij lachde mee.

"Ik weet niet, 2 ofzo jij?"

(Hoeveel kinderen willen jullie later? Ik wil er 4 mennn #schrijfster)

"Ik wil 7 kinderen" zei hij serieus.

Ik stikte in me eten. Ik keek hem met grote ogen aan. "Serieus?" Zei ik. Hij knikte.

"We zien wel" zei ik knipogend.

Na het eten gingen we lekker zitten op de bank en een film kijken. Ik legde me hoofd op zijn borst en hij deed zijn arm om me heen.

"Weet je hoelang ik hier op heb gewacht" zei hij.

"Ik ook, ik zeg je eerlijk vanaf onze eerste ontmoeting voelde ik al een aantrekkingskracht tussen ons" zei ik serieus.

Hij lachde "niet gek doen".

Ik pakte zijn hand vast en drukte me stevig tegen hem aan.

You don't need much to be happy ❤️.