Elk begin kent een einde (VOLTOOID)

21.

Toen Hamza de auto had gestart, begon hij meteen met praten.

"Van wie had je berichtjes?" Vroeg hij.

"Waarom wil je dat weten?"

"Gewoon"

Ik zucht. Ik ga het hem wel vertellen. Hij heeft recht om het allemaal te weten. Ik vertelde hem over me appjes en over Yasin.

"Eigenlijk had ik die appjes eerder dan jou gelezen" zei hij.

"Sukkel" zeg ik lachend

Hij wou gewoon weten of ik de waarheid vertelde. Wel slim.

Aangekomen bij Imads huis, stapte ik uit. Hamza stapte ook uit. Ik keek hem verbaasd aan.

"Ik kan zelf ook naar de deur lopen hoor" zeg ik.

Hij negeerde me en liep naar de deur. Hij belde aan.

Imad deed open een keek raar naar Hamza.

"Wie ben jij?" Vroeg hij.

Ik kwam ook aanlopen. Imad zag me aankomen.

"Heeey Dinaaaa" zei hij blij en hij knuffelde me.

Ik zag Hamza boos kijken dus liet ik Imad snel los.

"Ga maar naar binnen, Sara is er ook" zei Imad.

Ik nam afscheid van Hamza en liep naar binnen. Wat ben ik hier lang niet meer geweest. Ik ging op de bank zitten. Maar Sara was er niet.

Ik hoorde buiten geschreeuw. Ik rende naar de voordeur maar ik zag dat Imad de deur al kei hard had dichtgeslagen. Hij zag er boos uit. Hij liep langs mij heen en ging zitten op de bank. Ik liep naar hem toe en ging langs hem zitten.

"Wat is er?" Vroeg ik.

Hij keek me lang aan. Ik begon me ongemakkelijk te voelen. Nooit heb ik me ongemakkelijk gevoelt bij Imad behalve nu.

"Heb je met hem?" Vroeg hij schor.

"Ja" zei ik zacht.

Hij stond op en liep weg. Ik rende naar hem toe. Ik wou mijn hand op zijn schouder leggen, maar hij trok me hand weg. Mijn hand kwam super hard tegen een vaas aan. De vaas ging kapot en me arm begon hevig te bloeden.

"WAT DOE JIJ A HOER" schreeuwde Imad.

Ik schrok van zijn reactie. Aan de telefoon deed hij nog super aardig en nu opeens scheld hij me uit. Is hij jaloers?

"JIJ DUWT MIJN ARM TEGEN DIE VAAS OFNIET DAN" schreeuw ik terug.

Hij loopt naar me toe en pakt me bij nek. Zo stevig dat het pijn doet.

"Imad" piep ik eruit.

"Schreeuw nog is tegen mij en ik breek jou" sisst hij.

Hij laat me los en ik hap naar adem. Fijn, nu heb ik een bloed arm en een blauwe keel. Ik keek hem bang aan. Ik rende snel naar de deur en deed m open. Ik draaide me nog om. "Dit had ik niet verwacht van je Imad" zei ik. En knalde de deur dicht. Ik rende snel naar huis.

Aangekomen thuis, belde ik aan. De deur werd geopend door Noufal die mij geschrokken aankeek.

"Wat.."

Voordat hij uit kon praten rende ik me kamer in en deed de deur op slot. Ik begon zachtjes te snikken. Mijn arm brandde helemaal. Ik hoor iemand op de deur kloppen. Ik veeg mijn tranen weg en doe de deur open. Daar zag ik mijn broers staan. Ze keken geschrokken naar mij. Anass ging een verbanddoos halen. Hij was terug en Mohammed begon mijn wond schoon te maken.

"Wie heeft dit gedaan?" Vroeg Mohammed boos.

"Imad" snikte ik.

Noufal stond boos op en liep weg.

*Perspectief Noufal*
(Eerste keer dat ik in iemands anders perspectief doe)

Boos liep ik de kamer van Dina uit. Hoe durft die vieze homo haar aan te raken. Ik ken hem eigenlijk al. Hij was soms ook in Musa's huis. Hij bracht me altijd stiekem mee naar buiten. En zo werden we vrienden. Alleen ik heb hem lang niet meer gezien. Ik wist niet dat hij en Dina vrienden waren. Hij wist wel dat Dina ontvoerd was, maar hij heeft er niks tegen gedaan.

Ik liep naar Hamza's kamer..

Er komt nog vervolg maar ik heb jullie al heel lang laten wachten, sorry daarvoor. Heb deze weeek proefwerkweek maar ik ga proberen gewoon te plaatsen❤

Niet gelet op spellingsfouten