Damn That FEELING-PERFECT Guy

Chapter 29

Nagising ako sa tunog ng alarm sa phone ko. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko at nag-inat bago kinapa ang cellphone ko sa lamesa. Nagpop-up sa screen ang isang reminder.

Your 20th birthday.

Napabalikwas ako. Damn. Today is suppose to be my special day yet hindi pa rin kami magkaayos ni Kreuz. I almost forgot na birthday ko ngayon dahil sa away namin. I checked my phone nagbabakasakaling may text o missed calls sya, but I found nothing. Tss.

Napahilamos ako sa sobrang frustration. Damn. I can't let this happen. Tinitigan ko ang cellphone ko at nagdadalawang isip na itext sya. I bit my lower lip and closed my eyes before typing a message.

Ako.

'I'm sorry.'

Halos mapabuga ako ng hininga matapos kong mai-send ang message. I've waited for his reply pero walang dumadating. Inayos ko ang sarili ko at lumabas ng kwarto. Tumigil ako sa tapat ng kwarto nya. I knocked, three times.

"Damn." I cussed before walking out. Where the hell is Kreuz? Bakit wala siya? Tss. Pumunta ako sa kubo upang hanapin sya pero tanging sina Direk lang at ibang staffs ang nandun.

"Hinahanap mo ba sya?" Nilingon ko si Gio na nakadekwatro sa may bench.

"Yeah."

"Maaga syang umalis dala ang kotse nya mukhang may lakad." Aniya.

Napakunot ang noo ko. Why do I have this feeling na bumalik sya ng Manila? Tss. Bakit ngayon pa sya umalis? Ugh. Dumiretso na lang ako sa dressing room ko dahil may taping pa kami mamaya.

I have to focus myself mamaya. Today is my birthday. Hindi ko alam pero gusto kong i-celebrate yun kasama si Kreuz. I never celebrated my birthday when I was in U.S. Buong buhay ko, maids lang ang kasama ko sa bahay. My parents are too busy with their work.

Tuwing birthday ko, magigising ako sa kanta ng mga maids namin. I closed my eyes habang inaalala lahat.

"Happy birthday to you. Happy birthday to you. Happy birthday. Happy birthday. Happy birthday to you." Naglaro sa pandinig ko ang masisiglang awitan nina manang.

"Go away!" I yelled and covered myself with a thick blanket.

"Señorita, it's your 16th birthday." Paalala ni manang Teresita. I rolled my eyes bago bumangon. Sinalubong ako ng tatlo kong maid na may ngiti sa mukha habang may dalang cake.

"Manang, today is just like an ordinary day. Nothing special." Sambit ko. Normal na sa aking ang ganitong scenario. They will always greet me and in the end wala pa rin ang presence nina mommy at daddy. They will just greet me on the phone.

"Señorita, sasamahan ka naming i-celebrate ang birthday mo." Ani ni Yaya Marta at binigyan ako ng ngiti.

"Naghanda kami ng makakain, Señorita." Bumaling ako kay Yaya Divina. Pinagmasdan ko silang tatlo. Lahat sila masaya at nakangiti para sa akin, para sa kaarawan ko pero hindi ko magawang maging masaya para sa sarili ko.

"Okay." Ngumiti ako pero hindi yun umabot sa mata. Happy birthday, Hershey. You're life is a fucking messed up.

Napabalik ako sa realidad ng maramdaman ko ang pag vibrate ng phone ko. Mabilis ko itong kinuha.

Mom is calling.

I answered her call pero hindi ako nagsalita. Nanatili lang itong nakapatong sa kaliwang tenga ko.

[Hershey, anak...] Great! Anak. I'm still your daughter.

"What?" Tanong ko.

[Happy 20th birthday. We planned to book a flight to go back in the Philippines to celebrate your birthday but we cancelled it due to some emergency here. I'm sorry.] She explained. I smiled bitterly. No need to be sorry. I'm used to it. Manhid na ako para makaramdam ng sakit. Gasgas na ang tenga ko sa mga walang kwentang excuses nya.