STORM SEASON (Nederlands)

1. Jongens willen maar één ding

Omdat ze nog wat van het kleine vliegveld van Oklahoma City hadden willen maken, had de hal een brede marmeren vloer en een glazen wand van drie verdiepingen hoog. Hierdoor voelde het juist treuriger: elk geluid echode secondenlang door de hal. Het enige wat open was, was een bar waar wat huisvrouwen hun vliegangst aan het onderdrukken waren met zoete cocktails. Dawn slenterde door de hal en kocht een pretzel om iets te doen te hebben. Ze had haar vader afgeschud bij de tassencontrole. Hij moest naar Nederland verhuizen omdat hij daar een baan had aangenomen. Dawn moest mee en liet haar hele leven achter in Oklahoma.

Op de deur van het damestoilet was een extra bordje opgehangen, 'Tornado shelter'. Blijkbaar was het toilet ook een schuilkelder in het stormseizoen. Misschien kon ze daar schuilen als haar vader erachter kwam dat ze bij het online inchecken de twee stoelen had gekozen die het verst uit elkaar stonden.

Boos zat ze in het vliegtuig. Vooral boos op zichzelf. Ze verhuisde naar de andere kant van de wereld, en toch kon ze alleen maar denken aan Travis. Haar vriendje, die altijd aan haar zat te plukken en op wie ze niet eens echt verliefd was. Ze had wel wat beters aan haar hoofd dan hem, zou je denken. Niet dus. Dawn zag het achterhoofd van haar vader vijf rijen voor haar. Hij sliep. Ze pakte een boek uit haar tas en maakte oogcontact met de vrouw naast haar. De vrouw had een strenge mond en lachende ogen. Ze had een grijze lok in het midden van haar pony.

'Spannend hè?' zei de vrouw.

Dawn haalde haar schouders op.

'Ik weet niet,' zei ze. 'Je kijkt twee films en je bent er.'

'Denk je er nooit over na hoe vreemd het is dat we in een metalen buis zitten, kilometers boven de grond?' vroeg de vrouw. 'Het is een wonder... maar een doodeng wonder.'

'Als je het zo bekijkt kun je alles wel vreemd maken,' zei Dawn. Ze hield haar boek omhoog. 'Een boek lezen is eigenlijk naar bedrukte plakjes boom staren en hallucineren.'

De vrouw grinnikte, en dat grinniken werd lachen. Toen Dawn wakker werd keek ze op het schermpje in de stoel voor haar hoe ver ze waren. Halverwege, boven de oceaan.

'Mag ik je iets vragen?' zei de vrouw naast haar. 'Vind je het goed als ik je slogan gebruik?'

Hier ben ik nog niet wakker genoeg voor, dacht Dawn.

'Wat?'

'De slogan die je hebt bedacht, lezen is naar plakjes boom staren en zo.'

'Waar ga je dat voor gebruiken?' vroeg Dawn.

'Ik heb een reclamebureau. Ik hou mensen voor de gek.'

Dawn trok haar wenkbrauwen op.

'Dat is makkelijker dan je denkt, hoor.' zei de vrouw. 'Ik maak de dingen gewoon wat mooier dan ze zijn zodat mensen ze kopen. Ik moet voor een boekhandel een campagne opzetten, gericht op jongeren. Mijn beste idee tot nu toe is Met je neus in een boek is een trendy look.'

Dawn kon een lach niet inhouden. Oude mensen die jong probeerden te doen werkten op haar lachspieren.

'Niet echt briljant, nee.' zei ze.

'Ik zit er niet lekker in, er is een beetje veel aan de hand in mijn leven,' zei de vrouw. 'Creativiteit komt pas als je je geen zorgen maakt. Snap je?'

Dawn knikte. 'Wat verdien je daarmee?' vroeg ze.

De vrouw lachte. Ze stak haar hand uit.

'Evelien, aangenaam.'

Dawn schudde haar aarzelend de hand.

'Voordat ik over geld begin wil ik weten met wie ik praat,' zei Evelien. 'Ik verdien oké, voor deze opdracht krijg ik iets van twintigduizend euro.'

Dawn staarde haar aan.

'Dat klinkt als veel hè,' zei Evelien.

Dat klinkt niet als veel, dat is veel, dacht Dawn, maar ze knikte.

'Ik verdien in een jaar minder dan een tandarts, zei Evelien.'

'Mijn vader is tandarts', zei Dawn.

'Oh!' Evelien schrok. 'Ik weet eigenlijk niet precies wat een tandarts verdient. Je vader werkt vast hard voor zijn geld. Ik bedoel... ik bedoelde niet dat hij te veel verdient.' Evelien raakte in de knoop met haar woorden. 'Ik had misschien een ander voorbeeld moeten nemen.'

Dawn bekeek haar met een brede glimlach.

'Het is inderdaad makkelijker om mensen voor de gek te houden dan ik dacht' zei ze. 'Mijn vader is helemaal geen tandarts.'

Evelien lachte hard, iets te hard voor in een vliegtuig.

'Jij begrijpt het.' zei ze. 'Wat doet je vader dan wel?'

'Hij is consultant. Iets met politiek. Nog saaier dan een tandarts.'

Evelien deed haar vestje uit en haar oortjes in, Dawn sloeg haar boek open. Na tien minuten kon ze alweer aan niets anders dan Travis denken. Hij was boos op haar geworden toen ze vertelde dat ze wegging, alsof het haar schuld was. Via via hoorde ze later dat hij tegen vrienden had geklaagd. 'Al die maanden braaf zoenen en nu gaat ze weg voordat...' Dawn had wel een idee voor een boekenwinkel-campagne voor hijgerige gastjes zoals hij: 'Hou 'm in je broek, lees een boek.'

Elke maandag, woensdag en vrijdag plaats ik een nieuw hoofdstuk. Stuur me een berichtje als je me iets wilt vertellen! Ik heb toch niets belangrijks te doen :)