STORM SEASON (Nederlands)

14. Iets groots

Het begon buiten te schemeren. Haar vader zat weer aan de keukentafel te werken. Dawn trok kastjes open en deed ze weer dicht.

'Hiervoor hadden we niet hoeven verhuizen,' zei ze.

'Hm?' Haar vader keek niet op.

'De hele dag naar je laptop kijken kan ook in Lone Grove.'

Geen reactie.

'Ik heb honger. Het is al half acht.'

'Mijn creditcard ligt nog bij de telefoon, bestel even wat.'

Dawn liep boos naar boven.

Dawn zat op haar bed met haar laptop op schoot, te scrollen door een site met grappige plaatjes die ze eigenlijk niet grappig vond. Haar telefoon ging. Ze nam op.

'Hallo,' zei ze.

'Hallo?' vroeg Evelien aan de andere kant. 'Is dat hoe jij de telefoon opneemt?'

Dawn nam de telefoon op als een Amerikaan. In Nederland namen mensen de telefoon op met hun eigen naam. Alsof degene die belt niet al weet wie je bent.

'Bel je om mijn manier van opnemen te bekritiseren?' zei Dawn.

'Nee, ik bel ergens anders voor. Hoe is het met je?' zei Evelien.

'Er moet iets groots gebeuren,' zei Dawn. Ze flapte het er zo uit. Ze had meteen spijt.

'Iets dat zo groot is dat iedereen ervan hoort?'

'Nee, iets dat zo groot is dat alles wat in mijn hoofd zit erin past.'

'Aha,' zei Evelien. 'Ik denk wel dat ik dat begrijp.'

Ze waren even stil.

'Ik bel om je te bedanken voor onze vruchtbare samenwerking,' zei Evelien. 'De campagne is goedgekeurd.'

'De boekenwinkelcampagne?'

'Ja, die. Dus nu heb ik je rekeningnummer nodig. Heb je een eigen rekening?'

'Ja.'

'Nou, kom op dan.'

Dawn rommelde wat rond op haar bureau. Haar vader had een Nederlandse rekening voor haar geregeld. Ze vond het pasje en las het rekeningnummer voor.

'Ik denk wel dat dit kan helpen bij iets groots,' zei Evelien. 'Succes daarmee. Doe je wel een beetje voorzichtig?'

'Misschien,' zei Dawn.

'En bel je me als je een stage zoekt, straks in de vierde klas?'

'Ok. Ja, doe ik.'

Maandagochtend keek ze op haar rekening. Er stond 1250 euro op. Genoeg voor iets groots. Genoeg om in Oklahoma te komen. Aan het eind van de middag kwam haar vader thuis en installeerde zich aan de eettafel met zijn laptop. Dawn vroeg hem maar niets. Ze wilde niet verantwoordelijk zijn voor een moeizaam gesprek wat zich nog een kwartier zou voortslepen, dus trok ze zich terug op haar kamer. Ze stuurde Sanne een berichtje.

Dawn: Stuur me ff een foto van je paspoort.

Sanne: Ga je mijn identiteit stelen?

Dawn: Sowieso. Maar daarnaast heb ik ook een verrassing. Ik bespreek het morgen wel tijdens al die saaie lessen ok :)

Sanne: Ok :)

Met het nummer op het paspoort kon Dawn voor hun tweeën visums aanvragen via de website van de Amerikaanse overheid. Het kon wel vier dagen duren tot ze ze zou krijgen. Vier dagen om Sanne over te halen mee te gaan. Terug naar huis.