STORM SEASON (Nederlands)

23. Een bitch en een dikzak

Lone Grove was een klein dorp met een grote high school waar de kinderen van alle boerderijen in de omgeving heen gingen. Maar een klein gedeelte van de leerlingen woonde in Lone Grove zelf. In het weekend hingen ze op het schoolplein en het football-veld wat ze doordeweeks met de anderen moesten delen.

Dawn en Sanne kwamen aan het eind van de ochtend aan bij de school. Op de brede randen van de betonnen plantenbakken voor de school zaten wat jongeren te kletsen en er reden een paar gasten op een skateboard rond. Dawn stak het plein over met Sanne in haar kielzog. Ze liep zelfverzekerd met grote stappen.

'De skaters zitten meestal hier,' zei Dawn.

'En dat is niet jouw groep?' vroeg Sanne.

Dawn lachte.

'Zeker niet, dat zijn de cheerleaders,' zei ze. 'Die hangen aan de rand van het football-veld.'

Ze liepen tussen de tribunes door, onder de houten planken waarop de hele school zat bij wedstrijden.

'Long time, no see,' hoorden ze van achter. Dawn draaide zich om. Het was Riley.

'Hey you,' zei ze, 'waar zit de rest?'

'Achter de andere tribune in de schaduw,' zei Riley.

'Shawna, dit is Riley,' zei Dawn.

Sanne had een paar seconden nodig om te beseffen dat zij Shawna was en stak toen snel haar hand uit. Riley was blond en had stevige wallen onder haar ogen.

'Riley is nogal een bitch, trek je maar niet te veel van haar aan,' zei Dawn.

'Psh. Dikzak,' zei Riley. Ze negeerde de uitgestoken hand van Sanne.

Dawn liep zelfverzekerd door, maar streek toch even haar bloesje glad langs haar heupen. Ze staken met z'n drieën het veld over. Dawn voorop, Sanne en Riley erachteraan. Een lang meisje met zwart haar zwaaide vanaf de tribune naar Dawn, maar Dawn reageerde niet.

Onder de andere tribune stond de vriendengroep van Dawn, allemaal meisjes die cheerleader waren of waren geweest. Dawn had maar heel kort in de cheerleader squad gezeten. Haar was verteld dat ze niet het juiste postuur had en sindsdien was haar bijnaam dikzak. Ze vond het niet heel erg, iedereen had wel een bijnaam.

'Wat weird dat je terug bent,' zei Olivia.

'Weet je dat ik bijna vergeten was dat je weg was?' zei Natalie.

'Niemand is onmisbaar,' zei Riley.

'Zo goed zien jullie er anders niet uit,' zei Dawn. 'Hebben jullie wakker gelegen dat ik er niet was?'

Dawn wist niet precies wat ze verwacht had bij haar terugkeer, maar in ieder geval meer dan deze koele begroeting. Ze had jaren elke dag na school met deze mensen rondgehangen en ze wist precies wat hier aan de hand was: dit hadden ze voorbereid, ze hadden afgesproken Dawn te laten voelen dat ze niet zomaar kon terugkeren alsof er niets gebeurd was.

'Hey Dawn!' riep het lange meisje wat eerder zwaaide vanaf de tribune. Het was Jordan. Ze liep op hen af, een grote volle tas over één schouder, sluik zwart haar viel half over haar gezicht.

'Ben je weer helemaal terug?' vroeg Jordan. 'Hoe was het in Amsterdam?'

Dawn draaide zich half om en zei niets terug tegen Jordan. Ze lag al zo slecht in de groep en ze had ook nog Sanne bij zich, ze kon Jordan er nu niet bij hebben. Er viel een ongemakkelijke stilte.

'Ben je nog met Nathan?' vroeg Dawn aan Mayla.

'Ugh,' zei Mayla. 'Die heeft nu met Ava. Maar hij zit ook niet meer in het eerste team dus hij is de weg sowieso kwijt.'

Iedereen lachte. Ze lachten wat harder dan normaal, zodat Jordan het zou horen. Ze was al weggelopen. Dawn zag Sanne boos naar haar kijken.