STORM SEASON (Nederlands)

28. Niet bijzonder

'Wat gaan jullie vandaag doen?' vroeg Jordan. Ze veegde voortdurend een lok haar uit haar gezicht.

'Dawn laat me Lone Grove zien,' zei Sanne. 'Het dorp en de mensen.'

Jordan glimlachte naar Sanne en richtte zich toen tot Dawn.

'Even weg van je vader?' vroeg ze.

'Yeah,' zei Dawn.

'Als iemand anders zou beslissen dat ik naar Europa moest verhuizen zou ik ook gek worden,' zei Jordan serieus.

Dawn zei niets terug. Ze waren even stil.

'Heet je echt Shawna?' vroeg Jordan aan Sanne. 'Je lijkt me geen Shawna.'

'Ik heet Sanne, maar dat is geen Amerikaanse naam.'

'Maak er dan Suzanne van. Dat past beter bij je. En het klinkt ook Amerikaans.'

'Suzanne is mooier,' zei Sanne, 'maar ik krijg een identiteitscrisis als ik nog een keer van naam moet wisselen.'

Ze lachten.

'Jullie moeten vast weer door,' zei Jordan.

'Ja,' zei Dawn. Ze stonden op.

'Ik vond het leuk je te ontmoeten!' zei Sanne enthousiast.

'Me too, Suzanne,' zei Jordan.

Sanne liep naar de deur en Jordan draaide zich naar Dawn toe.

'Dit was onverwacht. Maar ik vond het fijn. Misschien ben je toch niet zo erg veranderd als ik dacht.'

Dawn kon een glimlach niet onderdrukken. Ze stapten op hun fiets.

'Je hebt mijn nummer toch?' riep Jordan ze na. Dawn stak haar duim op.

Toen ze thuiskwamen dook Sanne onder de douche. Iets laten ging Dawn's Amerikaanse telefoon over. Het was Riley. Terwijl ze opnam liep ze naar haar vaders oude studeerkamer.

'Met Dawn,' zei ze.

'Wat is dat voor een manier om de telefoon op te nemen?' vroeg Riley.

'Dat is de Europese manier,' zei Dawn.

'Rare mensen daar.'

'Zeker weten,' zei Dawn. 'Is er nog een leuk feestje?'

'Heb je zin om weer eens flink dronken te worden?' vroeg Riley.

'Yup.'

'Morgenavond is er een soort feestje bij Payne Lake. Riker en een paar andere seniors zetten hun truck daar neer. Maar eh...Neem je dat meisje ook mee?'

'Sanne?'

'Wat?'

'Shawna bedoel ik,' zei Dawn.

'Ja, zij. Ik mag haar niet. Ze is raar.'

'Ze is wel bijzonder.'

'Nee, raar,' zei Riley. 'Niet bijzonder. Gewoon raar.'

'Oké, ze is raar.'

'Waarom is ze eigenlijk met je mee?' vroeg Riley. 'Had ze geen leven in Amsterdam ofzo?'

'Ze kon lekker gratis op vakantie denk ik,' zei Dawn.

Riley moest lachen.

'Is er een kans dat je haar niet meeneemt morgen?' vroeg ze.

'Nee,' zei Dawn. 'Ze moet mee. Ik kan haar niet alleen laten in dit lege huis.'

'Kan arme kleine Shawna dat niet aan?' zei Riley plagerig.

'Ze heeft nog begeleiding nodig,' zei Dawn.

Riley lachte weer.

Dawn hing op met een blij gevoel. Die eerste middag was het nog awkward geweest met haar oude vriendinnen, maar nu leek alles goed te komen. Ze liep de studeerkamer uit, de woonkamer in. Ze hoorde de douche niet meer lopen.

'Ben je klaar?' riep ze richting badkamer.

Ze kreeg geen antwoord. Ze pakte de laatste Fig Newton uit de doos en las haar berichtjes op haar telefoon. Haar vader stuurde ongeveer eens per uur een sms en de berichten werden steeds wanhopiger. Het leek erop dat hij dacht dat ze met Sanne in Amsterdam was ondergedoken. Na tien minuten door de berichtjes scrollen kwam er opeens een bericht bij. Een bericht van Sanne.

'Sanne?' riep Dawn terwijl ze de badkamer inliep. Er was niemand. Dawn las het berichtje.

Sanne:
Het lukt me niet om de Amerikaanse Dawn leuk te vinden en ik twijfel of ze mij leuk vindt. Jammer dat je denkt dat ik alleen mee ben voor een gratis vakantie. Dat is niet waar. Kom maar niet achter me aan. Ik heb geen begeleiding nodig.