STORM SEASON (Nederlands)

2. Roze verf

Het was kwart over vijf 's ochtends toen Dawn wakker werd. Ze was vroeg gaan slapen uit verveling, veel te vroeg. Nu was ze klaarwakker. Ze keek uit over de stad. Het nieuwe appartement van haar vader lag op de vijfde verdieping van een groot complex recht aan het IJ, een meer achter het Centraal Station van Amsterdam. Het was een enorm gebouw, met een hoop kleine appartementen erin. Het was duur geweest, het huis, dat wist Dawn. Maar waarom? Het was maar half zo groot als hun vorige huis en haar vader had niet eens een studeerkamer.

Dawn was opgegroeid op het Amerikaanse platteland maar ze wist heus wel hoe het in de stad was. Ze was in New York geweest, en in Chicago, en ze had gezien hoe dicht mensen daar op elkaar zaten. Nu ze voor de eerste keer wakker was geworden in haar nieuwe kamer in haar nieuwe woonplaats besefte ze zich pas hoe het voelde om zo dicht op elkaar te leven. Ze keek naar alle lichtjes en kleine bij elkaar gepropte huisjes en het leek of alles op haar afkwam.

Ze opende haar computer, klikte wat rond en klapte hem weer dicht. Ze verveelde zich dood. In Oklahoma was ze nu het huis uit geslopen en met haar mountainbike naar het meer gereden om daar hagedissen te vangen terwijl de zon opkwam. Maar hier in Amsterdam kon ze alleen heen en weer sloffen in haar kamer. Haar grote Amerikaanse bed was meeverhuisd: een kingsize bakbeest waarin ze zich vijf keer kon omdraaien voor ze eruit viel. Verder stonden er vooral verhuisdozen in de kamer. Dawn had geen zin om ze uit te pakken. Half onder het bed stonden twee blikken verf, lichtroze. 

Haar vader had haar twee weken geleden thuis in Oklahoma al gevraagd welke kleur ze haar nieuwe Nederlandse kamer wilde geven, zodat hij de verf klaar kon laten zetten.

'Lichtroze,' had ze gezegd.

'Dezelfde kleur als hier?'

'Precies dezelfde. Weet je, als je toch bezig bent, kun je dan alles precies hetzelfde als hier maken?'

Ze was boos weggestormd.

Dawn trok de blikken verf onder het bed vandaan. Ze had nu toch niets te doen. Er was nog niets uitgepakt, dus er kon ook niets vies worden, besloot ze. Dat scheelde heel wat gedoe met beschermende folie. Ze doopte haar kwast in de verf en begon gewoon in het midden van de muur te schilderen, een grote lichtroze vlek. Ze doopte opnieuw en de vlek werd een lichtroze doodshoofd. Ze schilderde er botten onder, als een piratenvlag, en daarna schilderde ze de rest van de muur ook. Binnen een half uur was het doodshoofd verdwenen en was de hele muur roze. De vloer, haar blote voeten, haar pyjama en een aantal verhuisdozen hadden ook een kleurtje gekregen, maar dat vond ze niet belangrijk. Ze wilde net aan de tweede muur beginnen toen ze op het deksel van het verfblik ging staan. Het deksel plakte aan haar voet en ze schudde het los. Het ratelde met een enorm kabaal door de kamer. Het duurde niet lang voor de deur openging.

'Dawn, wat ben je... O GOD wat een bende!' riep haar vader.

'Wat?'

'Er zit overal verf! Wat ben je aan het doen? Het is midden in de nacht!'

'Het is ochtend,' zei Dawn. 'Het is bijna zes uur. Dat is niet midden in de nacht!'

Dawn gooide haar kwast boos in het verfblik. Nog meer verf spetterde over de vloer en de hele kwast inclusief handvat gleed kopje onder in de verf. Haar vader keek haar aan. Hij keek niet eens boos. Hij keek gefrustreerd, precies zoals hij wel eens naar zijn laptop keek als die niet deed wat hij wilde.

'Neem een douche voordat je je kamer uitgaat,' zei hij. 'Ik wil niet dat je die shit doorde rest van het huis verspreidt.'

'Ik moet mijn kamer uit om bij de douche te komen!' riep Dawn hem na. 'Er is hier maar één badkamer!'