STORM SEASON (Nederlands)

18. Geniet van je schooldag

Dawn sjokte de school binnen. Op het grote bord in de hal stond in grote letters Geniet van je schooldag. Wat een cynische kutgrap, dacht Dawn. Ze denken toch niet serieus dat we hier voor onze lol komen? Een fijne dag wensen was al overdreven geweest, maar genieten? Alsof de school een pretpark was. Sleep je erdoorheen vandaag! was beter geweest.

Ze liet zich in een een stoel zakken achterin de klas. Het eerste uur op dinsdag was geschiedenis, ze behandelden nu de Amerikaanse Burgeroorlog. Daar hoefde Dawn niet bij op te letten, dat onderwerp had ze al uitgebreid op haar vorige school behandeld. Ze legde voor het idee nog wel haar boeken op tafel, maar sloeg haar schrift open op de pagina waar haar to-dolijst stond. Ze staarde ernaar en kreeg er de kriebels van.

Misschien moest ze nog even goed nadenken of dit allemaal wel zo'n goed plan was. Wat een domme actie eigenlijk om opeens naar de VS te vertrekken. Gisteren kon ze alleen de voordelen zien: eindelijk vrij, weg van alle vervelende mensen in haar leven, als ze weg was zou iedereen pas weten dat ze serieus moest worden genomen. Nu ze wist dat Sanne waarschijnlijk niet meeging zag ze alleen maar nadelen: School boos, vader boos... en vast nog een hoop anderen. En ze kon het geld misschien beter sparen. Je weet nooit wanneer je het nodig hebt. Gisteren had ze nog zo'n geweldig plan. Wat moest ze nou?

Toen Dawn thuiskwam was haar vader er niet. Ze plofte op bed en deed helemaal niets. Ze wist het even niet meer. Ze dacht aan hoe boos ze was geweest de afgelopen tijd en hoe machteloos ze zich had gevoeld. Ze huilde.

Dawn veegde haar ogen droog en ademde diep in. Ze wist wat ze moest doen. Ze wist ook waarom ze excuses voor zichzelf aan het bedenken was om niet te gaan. Ze was bang. Maar angst is nooit een goede reden om iets niet te doen. Ze klapte haar laptop open en boekte twee vliegtickets voor vrijdagochtend. Als ze pas over een maand vertrok waren de tickets veel goedkoper, maar ze kon niet langer wachten. Ze kreeg de tickets meteen in haar mail en toen ze ze had uitgeprint viel er iets van haar af. Ze had twee tickets weg van hier, weg van alle controle. Ze was nog niet weg, en dat zou nog best moeilijk worden, maar de mogelijkheid alleen al maakte haar gelukkig. Haar eerste gedachte was dat ze dit wilde delen met Sanne maar die reageerde nog steeds niet op haar berichtjes. Dawn was bang dat de ouders van Sanne haar berichtjes konden lezen, dus ze durfde niets te zeggen over de reis. Ze stond op, ging voor haar spiegel staan. Ze veegde een laatste traan van haar wang en keek zichzelf in de ogen. Ze had het gedaan.