Nathan reed zijn truck langzaam achteruit over de vluchtstrook tot ze bij het wegrestaurant waren waar de Greyhound-bus was gestopt. Het regende harder dan Dawn ooit gezien had en er vloog van alles door de lucht. Nathan zette zijn truck lukraak ergens neer en ze renden met z'n drieën naar het restaurant. Binnen was het een chaos. Her en der zaten mensen met verwondingen die waarschijnlijk waren geraakt door rondvliegende dingen. Drie mannen tilden een jonge jongen naar binnen die enorm aan zijn hoofd bloedde. 'Dokter, dokter!' riep de grootste. Van alle kanten kwamen er mensen op ze af. Dawn keek door de open deuren naar buiten, naar de tornado. Dit was de eerste die ze in het echt zag. Hij was enorm, veel groter dan Dawn ooit had gedacht dat een tornado zou zijn. Hoger dan het appartementencomplex in Amsterdam. Hoger dan elk gebouw in Amsterdam.
'Hierheen!' riep Jordan. Dawn liep naar haar toe, de mensenmassa in die zich verdrong bij het trappenhuis. Langzaam schoven ze de gang door en de trap af, naar de schuilkelder. Eenmaal in de kelder was het een muffe boel. Het was een grote ruimte die maar halfvol was met mensen maar nu al rook naar zweet en pis. Dawn zag verderop de pet van een buschauffeur boven de hoofden uitsteken en trok Jordan en Ethan mee die kant op. Achterin zag ze Sanne zitten, met haar rug tegen de muur. Haar lange blonde haar hing half over haar gezicht. Ze zag er bang uit en alleen en ze had duidelijk gehuild. Dawn liet Jordan's hand los en liep op Sanne af. Ze ging naast haar zitten.
'Hey,' zei Dawn.
Sanne zei niets.
'Ehm... sorry,' zei Dawn. 'Voor alles. Ik weet niet wat je hebt gehoord van wat ik zei aan de telefoon, maar ik meende het niet. Echt totaal niet.'
'Waarom zei je het dan?' vroeg Sanne. 'Je meende het wel.'
'Niet! Ik... ik wilde veel te graag terug in mijn oude vriendengroep. Ik weet niet meer waar ik thuishoor. Maar ik had het nooit moeten zeggen.'
Sanne keek de andere kant op en negeerde Dawn. Een kinderwagen werd de trap afgetild en mensen maakten meteen plaats. De moeder was jong, had veel tatoeages en kon niet stoppen met huilen. Een vrouw bij de deur riep met schelle stem dat de telefoon nog werkte. 'Als je je familie wil laten weten dat je nog leeft kan dat hier. Maak een duidelijke rij en wacht op je beurt.'
'De enige persoon op de wereld waar ik mee wil praten is boos op me,' zei Dawn in zichzelf, maar Sanne keek haar aan alsof ze het gehoord had. Haar lippen trilden en haar mooie grote ogen glommen. Dawn bedacht zich geen moment en omhelsde haar meteen. Ze voelde Sanne's lichaam schokken. Ze huilde een tijdje op haar schouder. Dawn dacht dat Sanne iets wilde zeggen toen ze haar hoofd draaide, maar ze gaf Dawn een kus op haar wang. Dawn keek om zich heen. Jordan keek haar lachend aan, met een goedkeurende knik. Great, dacht Dawn. Straks wist iedereen het.
'Ik schrok me dood toen ik zag hoe je was met je oude vrienden,' zei Sanne, haar mond vlakbij Dawn's oor. 'Maar toen lagen we zo fijn te kletsen op het dak en dacht ik dat dat de echte Dawn was. Maar nu weet ik het niet meer.'
'Ik wil de Dawn zijn die ik met jou ben,' zei Dawn zonder aarzelen.
'Dan moet je maar de hele tijd bij mij blijven,' zei Sanne.
'Dat wil ik best,' zei Dawn. 'Maar dan moet jij niet steeds weglopen als je boos bent anders blijf ik naar je zoeken.'
Sanne glimlachte. Buiten hoorde ze gekraak en af en toe een harde klap. Het lawaai was veranderd in een oorverdovend gebulder, alsof honderden vrachtwagens tegelijkertijd over de schuilkelder heen reden. Het geluid was zo hard dat het pijn deed aan Dawn's oren. Een paar vrouwen begonnen heel hoog te gillen. Mensen om hen heen probeerden ze rustig te krijgen, maar het lawaai werd steeds erger en de muren begonnen te trillen. Toen viel het licht uit en kwamen er nog een paar gillende vrouwen bij. Alsof schreeuwen nu zou helpen. Dawn pakte Sanne's hand vast en Sanne kneep hem meteen bijna fijn. Dawn hoorde in het donker Nathan 'mijn truck...' kreunen en daarna Jordan boos worden. Ze kon Jordan niet verstaan maar het was waarschijnlijk iets in de trant van 'Hoe kun je nu aan je auto denken? We komen hier nooit meer uit! We gaan hier dood!'
JE LEEST
STORM SEASON (Nederlands)
Teen Fiction*#2 Tienerfictie feb 2017* De Amerikaanse Dawn moet naar Amsterdam verhuizen. Ze haat het in Nederland en besluit terug te vluchten naar Oklahoma. Ondertussen wordt ze nog verliefd ook... Begonnen: 21-01-2017 Geëindigd: 27-05-2017