STORM SEASON (Nederlands)

37. Een zielig figuur

Terwijl Dawn op Travis en Jordan afliep gingen haar gedachten razendsnel. Ze wist niet eens dat ze elkaar kenden. Ze hadden het vast over haar. Ze was halverwege het grasveld en ze hadden haar nog niet gezien. Ze kon nog weglopen, op haar fiets stappen en morgen terug naar Nederland vliegen. Misschien was dat wel het beste. Ze kneep in het jampotje met drank in haar hand. Ze liep door. Eindelijk zag Jordan haar, en ze rende op haar af.

'Dawn!' riep ze. 'Jullie zijn gekomen!'

Jordan had ook een jampotje vast, maar de hare was helemaal leeg. Ze vloog Dawn om haar nek. Ze rook naar drank.

'Ik begrijp niets van jou,' fluisterde ze in Dawns oor. 'Ben je nu weer samen met Travis?'

Ze fluisterde zo hard dat iedereen om hen heen het makkelijk kon verstaan. Dawn duwde haar zo vriendelijk mogelijk weg, haar blik op zoek naar Ethan. Het was zijn taak als Jordan's vriendje om haar omhoog te houden als ze dronken was. Ze zag hem nergens staan en Travis kwam op haar af. Hij droeg dezelfde kleren als altijd, jeans en een geruit overhemd. Hij had te veel gel in zijn haar.

'Hey. Laten we wat drinken halen voor iedereen,' zei hij tegen Dawn, 'Behalve voor Jordan natuurlijk.'

Jordan maakte zich wankelend los van Dawn. Voor ze het wist sloeg Travis een arm om haar middel en draaide haar weg van de groep. Zijn hand zakte vrijwel meteen van haar middel omlaag naar haar kont. Dawn reageerde als door een wesp gestoken.

'Laat me los!' riep Dawn en duwde hem van zich af. 'Ik heb je toch verteld dat we geen stel meer zijn? Wat moet je nog meer horen?'

Een paar mensen in de buurt draaiden hun hoofd. Jongens stootten elkaar aan.

'Relax yo,' zei Travis. Hij was allang niet meer nuchter. 'Relax. Ik ben het, Travis.'

'Je bent mijn vriendje niet meer,' zei Dawn. 'Je bent een slungelige gast met puisten die zich slecht heeft geschoren. Dus als je aan mijn kont zit is het aanranding. Blijf van me af.'

Travis stak zijn armen in de lucht alsof hij wilde zeggen: wat kan ik eraan doen? Boys will be boys.

'Waarom vertel je aan Jordan dat we weer bij elkaar zijn?' vroeg Dawn. 'Ik vind je vies, en niet alleen omdat je stinkt naar de koeien van je vader. Je bent vies in je hoofd, je wil me alleen maar om aan me te zitten!'

Travis keek haar verbaasd aan. Dawn stond te schreeuwen en ze kon niet meer stoppen, alsof ze was begonnen een heuvel af te hollen en alleen nog tot stilstand kon komen door ergens tegenaan te rammen.

'Ik weet hoe je over mij hebt gepraat sinds ik ben verhuisd!' riep ze. 'Tegen de een zeg je dat ik gelovig en preuts ben, tegen de ander dat ik een slet ben die alles doet wat je wil. Is dat jouw wraak, omdat ik het nooit met je heb gedaan? Ben je zo onzeker dat je tegen je vrienden over mij moet liegen? Je bent een zielig figuur, Travis Miller. Luister goed naar me: vanaf vandaag zeg jij geen woord meer tegen mij, je belt me niet meer, je stuurt me geen berichtjes, je kijkt niet eens meer naar me!'

Dawn gooide haar pot moonshine op de grond en de moonshine spatte over Travis' laarzen. Hij had nog steeds niets gezegd. Dawn keek om zich heen. Het halve feest was om hen heen komen staan. Ze zag Sanne in de cirkel, ze keek blij. Een meisje links van haar begon te klappen en binnen een paar seconden kreeg Dawn een daverend applaus voor haar monoloog. Mensen lachten en floten op hun vingers. Als Travis nog iets had willen zeggen was het nu te laat. Hij stond daar maar. Twee brede gasten, football-spelers, tilden hem op bij zijn oksels en zetten hem buiten de cirkel in het donker neer. Mensen die Dawn nog nooit ontmoet had omhelsden en feliciteerden haar. In de drukte voelde ze twee handen om haar middel. Achter haar stond Sanne. Dawn voelde haar lichaam tegen haar rug gedrukt.

'Je bent geweldig,' zei Sanne.