STORM SEASON (Nederlands)

29. Greyhound

Dawn rende van kamer naar kamer. Sanne was weg. Ze keek nog op het platte dak waar ze gisteren hadden gelegen, maar het dak was leeg. In de slaapkamer van haar vader vond ze het bewijs: Sanne's tas was weg.

Dawn sprong op haar fiets en begon te rijden. Waarom had ze zo lang gezocht? Nu was Sanne al kilometers ver weg. Ze reed naar school omdat ze ergens heen moest, maar halverwege stopte ze. Ze zette haar fiets tegen het logo van Daylight Donuts. De winkel was al jaren dicht. Ze haalde haar telefoon uit haar rugzak en belde Jordan.

'Hello?'

'Sanne is weg,' zei Dawn, 'ik denk naar het vliegveld.'

'Dawn?' vroeg Jordan. 'Waarom zou Sanne weggaan?'

'Kun je me helpen?'

'Heb je iets stoms gedaan?'

'Ik heb een auto nodig!'

'Wat heb je tegen haar gezegd?' vroeg Jordan.

'Jordan! Ik... ik vertel het later ok?'

'Waar ben je nu?'

'Bij Daylight Donuts.'

'Ik kom eraan.'

Dawn hing op, nog steeds in paniek. Wat kon Jordan eigenlijk doen? Ze had helemaal geen auto. Ze had haar in een reflex gebeld maar had geen idee hoe ze met z'n tweeën naar het vliegveld konden komen.

Minder dan tien minuten later stopte een grote glimmende zwarte pickup truck naast Dawn. Jordan zwaaide uit het raam. Achter het stuur zat een brede jongen. Hij was zeker twintig.

'Stap in!' riep Jordan uit het raam. 'Gooi je fiets maar achterin.'

Dawn smeet haar mountainbike achterin de wagen en klom naast Jordan in de cabine. Het was een brede auto met drie stoelen voorin.

'Wie is dat?' vroeg Dawn aan Jordan terwijl de auto hard optrok.

'Nathan, aangenaam,' zei de brede jongen.

'Mijn vriend,' zei Jordan.

'Ik wist niet dat je een vriend had.'

'Je weet wel meer niet van wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt'.

'We moeten naar het vliegveld toch? Oklahoma City?' vroeg Nathan.

'Ik denk het,' zei Dawn.

'Wie zoeken we?' vroeg Nathan.

'Sanne.'

Jordan legde haar hand op Nathan's been. 'Haar New Best Friend.'

'Is ze met de auto?'

'Met de fiets,' zei Dawn.

'Fietsen naar Oklahoma City?' zei Nathan. 'Als ze ook maar een beetje hersens heeft neemt ze de Greyhound in Ardmore. Laten we eerst maar eens de bushalte checken.' Hij keerde zijn truck en ze scheurden weg, richting Ardmore. Dawn kreeg een berichtje op haar telefoon.

Riley:

Kom nu naar het sportveld. Voorbereiding voor het feest vanavond.

Dawn:

Geen tijd. Ik kom ook niet naar het feest

Riley:

Umm

Laat maar weer lekker

Ga anders terug naar Nederland ofzo

Dawn vergat Riley zodra ze haar telefoon weglegde. Wat een dom idee was deze reis. Wat een ongelofelijk dom idee. Het was maar vijf minuten rijden naar Ardmore, maar het leek een eeuwigheid te duren. Dawn's buik trok in een kramp als ze dacht aan Sanne. Bij de bushalte was geen mens te bekennen. Dawn zag een fietswiel achter een vuilcontainer uitsteken. Ze sprong uit de truck en rende ernaartoe. Daar, tussen de vuilniszakken, lag de mountainbike van Sanne.