STORM SEASON (Nederlands)

13. Samen wakker worden

Toen Dawn terugkwam terug van de wc lag Sanne nog onder de deken. Dawn ging ernaast liggen. De ochtendzon scheen al door de ramen. Door de beweging werd Sanne wakker.

'Ben jij al wakker?' vroeg ze slaperig.

'Ja,' zei Dawn, 'ik kan echt niet zo lang slapen als jij.'

'Maar we zijn pas om drie uur ofzo gaan slapen.'

'Slapen is saai.' Dawn porde Sanne in haar zij.

'Mensen die niet genoeg slapen leven korter,' zei Sanne. Ze krulde zichzelf op en deed haar ogen weer dicht.

'Nou en,' zei Dawn. 'Mensen die genoeg slapen, verspillen hun extra tijd door te slapen.'

Ze trok in één keer de dekens weg en Sanne slaakte een kreet. Ze stond op het bed over Sanne heen. Sanne verborg haar hoofd onder haar kussen.

'Ik wil niets doen. Ik wil in bed blijven. Geef de dekens terug.'

Dawn haalde haar schouders op en kroop terug onder de dekens. Ze trok de deken over hun hoofden heen zodat ze in een dekentent lagen. Het lukte haar ongeveer vier seconden om niets te zeggen.

'Wat zou jij doen als je onzichtbaar was?' vroeg Dawn.

Sanne dacht even na.

'Ik zou altijd gratis naar concerten kunnen... en naar de bios.'

'Ik zou mensen afluisteren!' zei Dawn.

'En kijken als ze seks hebben,' riep Sanne.

'Iew!' Dawn sloeg haar op Sanne's kussen, naast haar hoofd.

'Weet je,' zei Dawn, 'alles wat we nu noemen kunnen we ook op internet doen.'

Ze kregen de slappe lach in hun dekenfort.

Om een uur of twee keek Sanne op haar telefoon. Ze klom uit bed en kleedde zich aan.

'Ik moet gaan. Mijn ouders hebben me al tien keer gebeld.'

Ze pakte haar tas op. Dawn trok een badjas aan en liep met haar mee naar beneden.

'Oh! Ik heb je shirt nog aan!' zei Sanne in de deuropening.

'Hou maar aan. Komt een andere keer wel.'

Ze omhelsden elkaar.

'Tot maandag!' riep Sanne over haar schouder.

Toen Sanne weg was kroop Dawn weer in bed. Het rook nog alsof ze er samen lagen. Dawn lag te denken. Het leek de afgelopen week wel alsof iedereen keuzes mocht maken over haar leven, behalve zij zelf. Ze was boos naar Nederland gekomen, en hoewel Nederland zo slecht nog niet was, was ze eigenlijk elke dag bozer geworden. Haar vader, haar nieuwe school, en nu ook de ouders van Sanne: iedereen wist wat het beste voor haar was. Dikke middelvinger voor iedereen. Ze bepaalde zelf wel wat goed voor haar was. Dawn voelde iets borrelen, er ging iets gebeuren. Dat was maar goed ook, als dit nog langer zou duren zou haar hoofd uit elkaar knallen van boosheid.  

Bedankt voor het lezen! Elke maandag, woensdag en vrijdag plaats ik een nieuw hoofdstuk.