STORM SEASON (Nederlands)

9. Hutspot

Dawn schoof aan tafel. Ze was nog steeds boos op haar vader, maar ze moest toch ook eten. Haar vader had geprobeerd iets écht Nederlands te koken: hutspot. Je neemt mashed potatoes, gooit er een berg uien en wortels in, en dan is het volgens Nederlanders een diner. Het rook zoetig.

'Is het huis in Lone Grove al verkocht?' vroeg Dawn terwijl ze in het prutje op haar bord zat te prikken.

'Heeft geen haast,' zei haar vader.

'Staat het gewoon leeg?'

'Ja. Vind je het niet lekker?'

'Lekker lijkt niet echt het doel geweest toen dit werd gemaakt,' zei Dawn. 'Het is voedzaam. Het is als astronauten-eten. Of het lekker is maakt niet uit.'

'Het is weer een feest om met je aan tafel te zitten,' zei haar vader.

'En de mountainbikes?'

'Wou niemand hebben. Heb ik aan Kev gegeven.'

'Je hebt mijn fiets weggegeven?' vroeg ze boos.

'Dawn, het was een oud barrel.'

Haar vader had zijn eten in recordtijd opgegeten. Hij schoof zijn lege bord aan de kant en klapte zijn laptop open. Het gesprek was blijkbaar voorbij. Dawn nam haar bord mee naar haar kamer en prikte daar verder. Haar vader keek niet op.

Toen ze 's avonds in bed lag regende en waaide het buiten flink. Dawn moest denken aan Oklahoma. Daar was het nu storm season: de krant stond dan vol met berichten over tornado's en soms moest je de stormkelder in als het alarm afging. Eén keer was er een tornado over Lone Grove getrokken, van een paar huizen en een heel woonwagenkamp was niets meer over. Er waren vier doden gevallen. Maar Dawn was toen op schoolreis en zag alleen de bende die de tornado had achtergelaten toen ze terugkwam. De Nederlandse regen die ze tegen het raam hoorde tikken stelde maar weinig voor. Ze viel maar niet in slaap. Was het raar dat ze van al haar vrienden maar één berichtje had gehad, twee weken nadat ze naar de andere kant van de wereld vertrokken was? Als het iemand anders was geweest die naar het buitenland was verhuisd, had ze zelf misschien ook wel niets gestuurd. Niemand is onmisbaar.

's Ochtends checkte ze haar berichten in bed. Sanne had iets teruggestuurd.

Dawn: zijn we vrienden?

Sanne: duh

je hebt me net toegevoegd

Dawn zag dat ze online was. Het was nog geen zeven uur, Sanne lag waarschijnlijk ook in bed.

Dawn: ik bedoel in het echt

Sanne: who cares?

Het maakt mij wel iets uit, dacht Dawn, maar ze tikte die woorden niet. Ze keek naar haar vingers die boven de toetsen zweefden. Toen hoorde ze de ping van een nieuw bericht.

Sanne: maar ik denk het wel, ja

Dawn lag alleen op bed in haar kamer en glimlachte naar het scherm van haar laptop.

Elke maandag, woensdag en vrijdag plaats ik een nieuw hoofdstuk. Stuur me een berichtje als je me iets wilt vertellen!