STORM SEASON (Nederlands)

21. Pizza als ontbijt

Dawn stak haar hand door de gebroken ruit en deed de deur van binnen open. Binnen was alles nog hetzelfde, maar heel erg leeg. Het glas knisperde onder hun voeten toen ze de keuken inliepen. Dawn liep van kamer naar kamer, Sanne achter haar aan, hun voetstappen echoden van de muren af. Nergens stonden meer meubels, alleen in de kamer van haar vader stond nog een bed. In Dawn's kamer hingen alle posters nog aan de muur.

'Is dit jouw kamer?' vroeg Sanne.

'Wás mijn kamer,' zei Dawn.

'De kamer is er nog. En jij bent er nu ook.'

Sanne trok alle deuren open.

'Je hebt een walk-in closet! En je eigen badkamer!' riep ze. 'Is je vader rijk ofzo?'

'Nah, niet echt. Huizen zijn hier gewoon groter dan in Amsterdam.'

'Wat is daar?' Sanne wees naar een ladder die tegen de verste muur stond, bij een raampje in de nok van het dak.

'Daar kun je op het dak van de garage klimmen,' zei Dawn. 'Om in de zon te liggen of naar de sterren te kijken.'

Dawn besloot dat de rondleiding voorbij was. Ze liepen terug naar de woonkamer en Dawn schudde haar tas leeg op de houten vloer. In de berg troep lagen twee telefoons. Ze schrok.

'Shit!' riep ze.

'Wat?'.

'Mijn vader kan zien waar ik ben!'

'Hoe dan?'

'Er zijn apps waarmee je kunt zien waar een telefoon is,' zei Dawn.

'Is jouw vader zo handig met die dingen dan?' vroeg Sanne. 'Mijn ouders krijgen hun telefoon soms niet eens aan.'

Dawn pakte haar telefoon en wipte de batterij eruit. Ze haalde voor de zekerheid ook nog haar simkaart uit het apparaat.

'Lekker paranoïde ben jij,' lachte Sanne.

Dawn startte haar oude Amerikaanse telefoon op. Hij werkte nog en ze had zelfs nog beltegoed.

'Wat wil je eten?' vroeg Dawn.

'Gaan we iets bestellen?'

Dawn knikte. 'Maar er is niet zoveel keus als in Amsterdam hoor.'

'Als er maar pizza is,' zei Sanne.

Dat was er. Drie kwartier later zaten ze op de grond te eten, aan een omgekeerd plastic teiltje als tafel. Het was eigenlijk tijd voor ontbijt, maar het voelde als avond. Ze zeiden niets tijdens het eten, ze waren doodmoe. Ze lieten alle rommel liggen en stapten zonder hun tanden te poetsen in het enige bed in huis. Ze kropen tegen elkaar aan en vielen vrijwel meteen in slaap.