STORM SEASON (Nederlands)

7. Brave meisjes

'Wie gooit er nou een halve Snickers weg?' zei Sanne.

Ze raapte een half opgegeten chocoladereep op en bekeek hem even. Hij zat nog in de wikkel.

'Gatver!' riep Dawn. 'Gooi weg joh.'

'Ja natuurlijk gooi ik hem weg. Wat denk jij?'

'Je stond er zo lang naar te kijken... Je twijfelde of je hem kon eten.'

'Echt niet!'

'Geef maar gewoon toe,' zei Dawn.

'Hou je bek,' lachte Sanne.

Als je geschorst was mocht je niet thuis voor de tv gaan hangen: je moest klusjes doen voor de conciërge. Dawn en Sanne hadden allebei een prikstok waarmee ze klein afval opprikten en daarna in een vuilniszak probeerden te doen zonder het aan te raken. Het prikken was geen zwaar werk, maar wel vernederend. Alle klassen keken uit op het schoolplein en het eerste uur was begonnen: waarschijnlijk keken meer dan honderd kinderen verveeld toe hoe Dawn en Sanne hun troep opruimden.

Dawn vond het allemaal niet zo erg. Ze was blij dat ze weer eens andere problemen had. Het laatste halfjaar, waarvan de laatste week in Nederland, was ze steeds boos geweest over één ding, op één iemand. Het was wel een fijne afwisseling dat ze boos kon zijn op school in plaats van op haar vader.

Om half tien hadden ze alles wel opgeruimd. Ze prikten nog even door naar denkbeeldig afval terwijl ze praatten. Ze kwamen erachter welke dingen ze allebei leuk vonden, en aan welke dingen ze allebei een hekel hadden. Vooral in die laatste categorie vonden ze veel overeenkomsten: ze hadden allebei een grote hekel aan vroeg opstaan, dance-muziek, oversekste jongens, pauzes in de bios, boter op brood en nog heel veel meer.

De conciërge riep hen naar binnen. Ze gaven hun prikstokken aan de kleine, dikke vrouw. Ze had een beetje een snor.

'Dat is genoeg,' zei de conciërge. 'Jullie hebben je les wel geleerd.'

'Maar we moeten opruimen tot de lunchpauze,' zei Sanne.

De conciërge keek haar vragend aan. Dawn porde Sanne in haar zij.

'Dus?' vroeg de conciërge.

'Dus wat moeten we nu?' zei Sanne. 'We kunnen niet naar de les. Dan worden we weer hier naartoe gestuurd.'

'Meisje, het spijt me,' zei de conciërge. Ze gaf Sanne haar prikstok terug. 'Je had meteen moeten zeggen dat afval opruimen je hobby is.'

'Nee, dat is het niet, ik...'

'Je mag tot kwart over twaalf ook de stoep aan de voorkant van de school opruimen. Weet je wat... doe de hele straat!'

Sanne stond wat verloren met de prikstok in haar handen. Dawn kon een lach niet verbergen. De conciërge moest nu ook lachen. Ze pakte de prikstok terug en gaf Sanne een klop op haar schouder.

'Wegwezen jullie,' lachte ze.

Dawn en Sanne haastten zich langs de kluisjes, de trap op, voor de conciërge zich zou bedenken.

'Wow,' zei Dawn, 'jij krijgt de prijs voor braafste meisje van de school.'

'Ik dacht gewoon dat we anders problemen zouden krijgen! Laat me met rust!'

'Waar ga je naartoe?' vroeg Dawn.

Sanne haalde haar schouders op. Ze leek opeens echt boos.

'Naar Ali,' zei ze.

Ali was een snackbar twee straten verder. Hij heette eigenlijk Aslan Döner. Het was geliefd bij leerlingen in de pauze.

'Ik haal je zo in, oké?' zei Dawn. 

Ze rende terug de school in, naar de snoepautomaat in de kantine. Toen ze weer buiten kwam was Sanne nog niet eens de hoek om. Dawn haalde haar in en hield hijgend een Snickers in de lucht.

'Omdat je daar zo'n zin in had,' zei Dawn met een brede lach.

'Ik had daar helemaal geen zin in,' zei Sanne, maar ze nam de reep aan en er verscheen het begin van een glimlach op haar gezicht.  

Elke maandag, woensdag en vrijdag plaats ik een nieuw hoofdstuk. Stuur me een berichtje als je me iets wilt vertellen!