STORM SEASON (Nederlands)

25. Zelf bepalen wie je bent

Toen Dawn de tuin van haar oude huis inliep zag ze de mountainbike van Sanne tegen het huis aan staan. Vreemd genoeg was Sanne niet binnen. Dawn doorzocht het hele huis, meer dan een uur lang, tot de zon onderging. Ze had zelfs het luik van de stormkelder in de tuin opengewrikt en de spinnenwebben daarbinnen getrotseerd, maar Sanne was nergens te vinden. Het was een groot huis, maar niet zó groot dat Sanne zich onvindbaar kon maken. Dawn wist niet meer wat ze moest doen. Ze deed de tuindeuren open en sjokte naar buiten. Overdag was het zo heet dat er alleen stof in de lucht hing, maar nu het wat afkoelde was de avondlucht dik van lavendel en de anijsachtige geur van wilde salie. Door de geur dacht ze heftig terug aan de zomeravonden waarop ze hier in het gras lag, terwijl haar vader op de veranda zat te werken. Ze sjokte door de uitgedroogde tuin en keek op naar het huis. Op het dak van de garage zag ze een vorm in het donker liggen.

'Sanne?' zei ze.

'Hm,' werd er teruggegromd.

Dawn holde het huis door, naar haar oude kamer. Ze klom de ladder op, het raam uit en het dak op. Ze ging naast Sanne liggen. De teerplaten waren nog warm van de zon die er de hele dag op had gestaan.

'Hey,' zei Dawn.

'Hoi.'

'Sorry.'

'Het is oké,' zei Sanne.

Dawn zag ver boven hen een knipperend rood licht, en een geel licht er vlakbij. Een vliegtuig. Hoe vaak had ze niet hier gelegen, kijkend naar de vliegtuigen, en denkend aan iedereen die erin zat. Mensen uit New York op weg naar L.A., of andersom. Hoe vaak was ze niet boos geweest dat ze ergens woonde waar vliegtuigen alleen overheen vlogen, nooit naartoe? En nu was ze teruggekomen. Waarom eigenlijk?

Dawn draaide zich op haar zij naar Sanne toe.

'Wat vond je van mijn vrienden?' vroeg ze.

Sanne bleef omhoog kijken.

'Waren dat je vrienden?' zei ze.

'Ik weet het,' zei Dawn. 'Zeg maar niets.'

Ze ging weer liggen. Ze luisterde naar haar eigen ademhaling.

'Zeg toch maar wel.'

Nu draaide Sanne zich op haar zij.

'Ze waren helemaal niet aardig tegen je. En als jullie lachen klinkt het supernep. Het leek niet eens op hoe je normaal lacht,' zei Sanne. 'Als jij me niet van tevoren had verteld dat het je vrienden waren dan had ik dat echt niet geraden.'

Dawn zei niets terug. Ze had altijd een hekel gehad aan dit dorp, maar toen ze eindelijk weg kon wilde ze niet. Omdat ze moest. Omdat ze gewend was aan het trage dorp. Misschien wel omdat ze gewend was aan het klagen erover.

'Waarom wilde je terug?' vroeg Sanne.

Dawn zei niets terug. Ze wist dat ze ging huilen als ze ging praten.

'Weet je dat ik al jaren droom van wat jou is overkomen?' zei Sanne. 'Het lijkt me geweldig om ergens anders helemaal opnieuw te beginnen, waar niemand weet wie je bent, niemand weet op wie je verliefd bent geweest, wat je blunders waren, bij welke groepjes je wel of niet hoort.'

Ze rolde een keer om haar as zodat ze dichterbij lag.

'Zelf kiezen wie je bent. Jij kunt dat in Nederland.'

'Waar...' begon Dawn, maar het klonk raar. Ze moest eerst het brok in haar keel wegslikken. 'Waar je ook komt, mensen bepalen voor je wie je bent.'

Dawn voelde hoe Sanne probeerde oogcontact te maken in het schemerdonker, maar ze bleef omhoog kijken.

'Wie was dat meisje dat kwam vragen hoe het met je was?' vroeg Sanne.

'Wanneer?'

'Onder de tribunes. Zwart haar, grote tas.'

'Jordan. Ze was een vriendin van me in middle school. Best friends forever enzo. Maar toen kwam high school met alle groepjes en zagen we elkaar niet meer zo vaak.'

'Ze leek me de enige die echt in jou geïnteresseerd was,' zei Sanne.

'Hm.'

'Zullen we morgen met haar afspreken?'

'Met Jordan? Waarom?'

'Omdat ze de enige is die jij een vriendin kunt noemen, volgens mijn standaarden.'

Dawn lachte.

'Wat zijn de Sanne-standaarden van vriendschap dan?'

Sanne dacht even na. 'Vrienden willen tijd met elkaar doorbrengen, iets van elkaar weten en een beetje aardig zijn tegen elkaar.'

'Jij begrijpt niet hoe dat werkt hier,' zei Dawn. 'We zijn bot tegen elkaar, maar dat is gewoon hoe we praten.'

'Gaan we morgen naar Jordan?'

'Waarom?'

'Om sorry te zeggen.'

Dawn haalde haar schouders op in het donker. 'Oké,' zei ze.

Sanne rolde nog een keer om, tegen Dawn aan. Ze sloeg haar arm om Dawn heen en ze kuste haar. De kus kwam onverwachts maar het voelde alsof ze het al heel vaak hadden gedaan. Heel kort, heel gewoon, heel nonchalant. Dawns hart klopte drie keer zo snel als normaal en ze voelde dat ze enorm begon te blozen. Gelukkig was het inmiddels helemaal donker.