STORM SEASON (Nederlands)

11. Ouderwetse ouders

Sanne en Dawn hoefden niet terug naar de les, dus hun schooldag was lekker vroeg voorbij. Sanne woonde vlakbij school en ze vroeg Dawn of ze meeging. Dawn twijfelde of ze haar vader een berichtje moest sturen dat ze later thuis zou komen, maar besloot dat het haar vader toch weinig uit zou maken. Misschien zou hij wel bellen waar ze bleef. Dat was een goede test. Als hij niet belde wist ze zeker wat een egocentrische lul hij was.

Het was koud voor augustus. Het regende een beetje en ze kwamen hijgend en druipend binnen. Sanne gooide haar jas in de hal op de grond, Dawn hing haar jas aan de kapstok. In de eetkamer zat haar moeder al klaar aan tafel. De schuifdeuren naar de woonkamer stonden open en daar zag Dawn de vader van Sanne een krant lezen op de bank bij het raam. Het hele interieur was van hout, de vloer, de muren en alle meubels. Alles voelde ouderwets, inclusief de ouders van Sanne.

Ze ploften neer op het houten bankje aan de eettafel. Sanne schonk zichzelf een glas prikwater in en deed een greep in de koektrommel. Ze gebaarde Dawn met volle mond dat ze hetzelfde kon doen. De moeder van Sanne zuchtte.

'Je vriendin is te gast. Schenk haar wat te drinken in en bied haar een koekje aan.'

Sanne rolde met haar ogen.

'Dawn, wil je een koekje?' zei ze overdreven. 'Ik zal je wat water inschenken. Mijn moeder denkt namelijk dat je gehandicapt bent en dat niet zelf kan.'

'Sanne,' waarschuwde haar vader vanuit de woonkamer.

'Wat? Het is toch zo!'

'Doe toch eens niet zo brutaal!' zei haar moeder.

Sanne keek Dawn aan met een klein zuur mondje als imitatie van haar moeder. Haar moeder zag het ook.

'Oké, naar boven jij.' Haar moeder griste het koekje uit Sanne's hand en pakte haar bij haar bovenarm. 'En je komt pas naar beneden als ik je kom halen.'

'Doe 's normaal, ik ben vijftien, geen klein kind!' riep Sanne terwijl ze de keuken uit werd gesleurd. Haar moeder zette haar op de gang en deed de keukendeur dicht. Ze zuchtte diep, draaide zich om en gooide het koekje op tafel. Toen pas zag ze Dawn. Ze stond er verloren bij, alsof ze even niet wist wat ze met Dawn aan moest.

'Dawn! Kom je nog?' riep Sanne door de deur heen, 'of ga je liever met die twee thee zitten drinken?'

Dawn ging snel achter Sanne aan, zonder oogcontact te maken met haar moeder.

'Zo is het geen goede straf natuurlijk,' mompelde die nog.

'Gaat dat altijd zo?' vroeg Dawn toen ze de kamer van Sanne binnenkwam.

'Meestal zijn ze strenger als er iemand bij is,' zei Sanne. 'Ze moeten denken aan hun imago ofzo. Ik kan ze niet uitstaan.'

'Het maakt ze tenminste uit wat je doet,' zei Dawn.

Sanne lachte.

'Ik hoor alleen maar klachten. Jij hoort lekker niets. Heerlijke stilte.'

'We hebben allebei geen geluk misschien,' zei Dawn.

Ze stond de kamer van Sanne te inspecteren. Het was een klein kamertje, dat nog kleiner leek omdat het volledig was volgepropt met een groot bed, kasten en maar liefst twee bureautjes.

'Laten we naar jouw huis gaan,' zei Sanne.

'Dat moet dan wel via een andere route dan de voordeur,' zei Dawn. 'Je moeder is vast niet enthousiast over dat idee.'

Dawn had alle posters bekeken en besloot dat Sanne geen goede smaak in muziek had, maar dat dat niet uitmaakte. Toen ze zich omdraaide hing Sanne met al haar gewicht aan het ouderwetse schuifraam. Dawn hielp haar en samen kregen ze het raam open. Het regende nog steeds. Ze pakten hun tassen en kropen naar buiten. Omdat Sanne op de begane grond woonde was het geen spectaculaire ontsnapping. Het zag er waarschijnlijk vooral vreemd uit voor voorbijgangers: twee meisjes zonder jas die uit een raam klimmen. Ze moesten lopen want hun fietsen stonden nog bij school. Al na vijf minuten lopen waren ze helemaal doorweekt.

'Weet je nog dat ik je gisteren de prijs voor braafste meisje gaf?' zei Dawn.

Sanne knikte.

'Die prijs neem ik nu weer terug.'  

Elke maandag, woensdag en vrijdag plaats ik een nieuw hoofdstuk. Stuur me een berichtje als je me iets wilt vertellen of juist als je niets te vertellen hebt.