STORM SEASON (Nederlands)

26. Breakfast Burrito

De volgende ochtend waren ze voor negen uur op. Ze fietsten naar Monty's diner voor een Amerikaans ontbijt. Monty's was een oud restaurant, stoffig van buiten en vettig van binnen. Er zat verder alleen een bejaard stel.

'Dit wordt hopelijk een beter ontbijt dan die Fig Newton's van gisteren,' zei Dawn.

'Is dit het beste restaurant van Lone Grove?' vroeg Sanne.

'Het is het enige restaurant van Lone Grove. Op de kantine van de school na.'

Ze kregen koffie ingeschonken. Sanne bestudeerde de menukaart uitgebreid.

'Wat neem jij?' vroeg ze aan Dawn.

Dawn draaide de menukaart een paar keer om. 'Een paar pancakes met fruit denk ik.'

'Alles is zo goedkoop,' zei Sanne.

'Het is ook maar ontbijt,' zei Dawn.

'Een breakfast burrito!' Sanne wees op de kaart. 'Wat zit daarin?'

'Dat staat eronder,' zei Dawn.

Ze raakte een beetje geïrriteerd. Waar was Sanne zo opgewonden over? Dit was maar een of andere vieze diner. Sanne moest niet denken dat dit een vakantie was. Dit was de grote terugkeer van Dawn van Rijssel.

Hun eten werd al snel gebracht door de kok zelf. Dawn at langzaam een van de drie pannenkoeken en schoof daarna haar bord van zich af, maar Sanne ging helemaal los. Behalve de breakfast burrito had Sanne ook french toast besteld, heel dikke wentelteefjes. Ze kreeg alles met gemak op.

'Dit is het lekkerste wat ik ooit gegeten heb,' zei Sanne. Ze hing achterover. 'Ik ben zo vol... en zo dik!'

'Jij bent niet dik,' zei Dawn.

'Kijk dan!' Sanne duwde haar buik naar voren en legde haar hand erop.

'Jij bent niet dik,' herhaalde Dawn.

Ze had niet veel honger. Er ging teveel om in haar hoofd om zin te krijgen in eten: haar zogenaamde vriendinnen, haar ex Travis die niet wist dat het uit was, dit hele avontuur van alleen naar Amerika gaan. Haar vader had misschien de politie inmiddels wel gebeld, ze waren nu al bijna drie dagen weg. En dan was er ook nog de kus van gisterenavond waar ze het niet meer over hadden gehad maar die ze maar niet uit haar hoofd kreeg.

Jordan woonde ook in Lone Grove. Op weg naar haar huis fietsten Dawn en Sanne het hele dorp door. Hoe dichter ze bij Jordan's huis kwamen hoe lelijker de huizen werden. Er stonden geen hekken om de tuin heen en voor sommige huizen stond een caravan waar duidelijk mensen in woonden. Het huis van Jordan was behoorlijk kleiner dan dat van Dawn. Het zag er op het eerste gezicht wel aardig uit, maar het vaak opgelapte dak verraadde dat de ouders van Jordan minder geld hadden dan de vader van Dawn. Om het huis heen lag bruin gras, verdord door de zon.

Jordan deed open in een joggingbroek en een oud shirtje. Haar haar was nog nat van de douche, waardoor het nog rechter naar beneden viel dan normaal. Ze was verbaasd hen te zien.

'Wat doe jij hier,' zei ze.

'Hi,' zei Dawn.

'Ga maar weer weg,' zei Jordan en ze deed de deur voor hun neus weer dicht.