STORM SEASON (Nederlands)

6. Geschorst

Het was geruststellend om te zien dat er in ieder geval één ding in Nederland precies hetzelfde was als in Amerika: de bowlingbaan. Een balie met ongeïnteresseerde jongeren die lelijke schoenen uitdelen, een rij bowlingbanen naast elkaar onder een laag plafond en slechte muziek.

Meteen toen ze binnenkwamen stormde de hele klas naar de balie. Iedereen verdrong zich achter meneer Padding om als eerste schoenen te pakken te krijgen. Dawn bleef nog even hangen in de deuropening. Op de stenen muur tussen de bar en de banen zat Sanne, een meisje uit haar klas. Dawn wist niet bij welk groepje in de klas ze hoorde, maar ze wilde op dit moment duidelijk niet bij de rest van de klas horen. Dat was een goed teken. Dawn slofte naar het muurtje toe.

'Hi,' zei Dawn.

'Hoi.'

Dawn ging zitten. Wat moest ze zeggen? Ik ben Dawn, vertel me iets over je leven?

'Jongens,' zei meneer Padding. Hij keek hen vermoeid aan, alsof ze hem aan het plagen waren.

'Gaan jullie ook even schoenen halen?'

'Ik doe niet mee,' zei Sanne.

'Ik ook niet,' zei Dawn.

Meneer Padding zuchtte.

'Straks bedenk je je en dan sta je met je gympen op de baan en dan komt het personeel bij mij verhaal halen. Als je geen zin hebt hoef je geen bal te gooien, maar je moet bowlingschoenen aan. En je moet je aansluiten bij een team.'

Meneer Padding draaide zich om en liep terug naar de balie.

Dawn en Sanne keken elkaar aan.

'Wil je met mij in een team?' vroeg Dawn.

'Team nul punten?' vroeg Sanne.

Dawn lachte en knikte. Ze haalden schoenen, deden ze aan en gingen bij een onbezette baan op het ronde bankje zitten. Ze raakten de ballen niet aan.

'Waar zat je eerst op school?' vroeg Sanne.

'Lone Grove High.'

'Is dat in Engeland ofzo?'

'Nee, de USA. Oklahoma.'

'Wauw.'

'Yeah,' zei Dawn. 'Het is ver weg. Als je dat bedoelt met wauw.'

'Ik denk het.'

Sanne hing verveeld achterover.

'Mijn vader zei dat er een brief was verstuurd,' zei Dawn, 'met informatie over mij.'

'Die heb ik niet gehad... wat stond erin?'

'Dat weet ik dus niet.'

'Een kennismakingsbrief,' zei Sanne, 'wat ze allemaal voor bullshit bedenken op deze school.'

Dawn keek naar het aanraakscherm in de armleuning. Ze drukte wat knopjes in.

'Wat vind je van de klas?' vroeg Sanne.

'Mwah,' zei Dawn. 'Saai ,denk ik.'

'Saai?'

'Iedereen is zo voorspelbaar. Kasper is hyperactief, en ja: hij gooit net een bowlingbal door het plafond. Alle verlegen meisjes zijn verliefd op Eric omdat hij stoer en stil is. Bla bla bla. Saai.'

Sanne knikte.

'Als ze wisten dat jij uit Amerika kwam wilden ze vast allemaal bij jou in het team,' zei ze.

'Ze horen het uiteindelijk wel aan mijn accent,' zei Dawn.

'Of ze lezen het in jouw biografie die de school heeft rondgestuurd,' zei Sanne.

Ze lachten en keken naar de anderen die druk bezig waren houten kegels om te gooien. Ze verbaasden zich samen hoe diep Ben door zijn knieën ging en ze haalden hun neus op voor Machteld die haar strike te uitbundig vierde.

'Oeps,' zei Dawn. Ze trok verschrikt haar vinger van het aanraakscherm waar ze mee zat te rommelen. 'Ik denk dat ik iets heb besteld.'

Toen een puisterige jongen een glas bier kwam brengen kregen ze de slappe lach. Hij vroeg niet eens om hun leeftijd. Samen dronken ze het glas stiekem leeg.

Die middag werden Dawn en Sanne door de conrector veroordeeld tot een ochtend schorsing en corvee. Op de brief die hun ouders later thuis kregen stond onder Aanleiding: Het nuttigen van alcoholische drank tijdens schooluren (door minderjarigen). 

Elke maandag, woensdag en vrijdag plaats ik een nieuw hoofdstuk. Stuur me een berichtje als je me iets wilt vertellen!