STORM SEASON (Nederlands)

20. Nu gaat er iets kapot

Dawn had best dure tickets gekocht dus ze kregen van alles gratis: een koptelefoon, een kussentje en een miniatuurvliegtuigje. Dawn probeerde een biertje te bestellen maar daar trapte de stewardess niet in. Ergens halverwege viel Dawn in slaap en toen ze wakker werd zat Sanne haar aan te kijken.

'Waar kijk jij naar?' vroeg Dawn. Ze wreef de slaap uit haar ogen.

'Naar jou,' zei Sanne.

'Zijn er geen leukere dingen om naar te kijken dan mijn lelijke kop?'

Dawn ging rechtop zitten. Sanne haalde haar schouders op.

'Mag ik iets vragen?' zei Sanne.

'Ga je gang.'

'Waar is je moeder?'

Dawn zuchtte.

'Ugh... kan dat een andere keer?'

'Oké,' zei Sanne. 'Wat jij wil.'

Na een overstap in Atlanta was het nog maar een kort stukje naar Oklahoma City. Het was heel vroeg in de ochtend toen ze hun tassen van de loopband tilden. Dawn loodste Sanne door de lege gangen van het kleine vliegveld naar de bushalte. Een grijze bus met het nummer 14 was net aangekomen. Ardmore stond er voorop. Dawn trok Sanne tussen de mensen door. Ze stapten achterin de bus in.

'We moeten eerst naar Kev' zei Dawn, 'daar staan onze fietsen.'

'Wie is Kev?' vroeg Sanne.

'Een wazige gast, maar wel aardig. Hij was vroeger onze buurman, en is toen naar een dorp verderop verhuisd. Niemand wou onze oude mountainbikes hebben toen we vertrokken, dus die heeft Kev gekregen.'

'En gaat hij die fietsen teruggeven denk je?'

'Dat weet ik bijna zeker,' zei Dawn. Ze plofte neer op de achterste bank. 'Maar eigenlijk hoop ik dat hij niet thuis is. Anders belt hij mijn vader meteen op dat we hier zijn.'

'Die twee meisjes achterin,' zei de chauffeur door de intercom. 'Komen jullie even betalen? Dan kunnen we weg.'

'Mislukt,' zei Dawn met een brede glimlach tegen Sanne en ze liep naar de chauffeur om te betalen.

Kev was gelukkig niet thuis, maar de deuren waren niet op slot. Ze hadden een heel stuk moeten lopen vanaf de bushalte in Ardmore dus ze waren blij dat ze een glas water konden drinken in de keuken van Kev. Ze vonden de mountainbikes achter het huis, achterin een oude pick-up truck. Het waren oude fietsen, maar de banden waren vol en de ketting lag erop.

Het was ongeveer een half uur fietsen van Ardmore naar Lone Grove. De zon was al op, maar stond nog heel laag. De hekken langs de prairie maakten lange schaduwen in het rode licht. Sanne keek verwonderd om zich heen.

De zon stond al hoger toen ze na anderhalf uur fietsen bij het oude huis van Dawn aankwamen. Het was een vrij nieuw huis, wit geschilderd, en net als alle huizen in de straat had het maar één verdieping. Er lag een grote tuin omheen waar het gras uitgedroogd was, maar twee mooie, oude bomen nog stevig overeind stonden. Dawn fietste de oprit op, om de garage heen, naar de achtertuin en zette haar fiets tegen de veranda. Sanne volgde haar. Dawn probeerde de achterdeur: op slot. De voordeur was altijd op slot, die hoefde ze niet te proberen. De garagedeur kreeg ze ook niet open.

'Wat nu?' vroeg Sanne.

'Nu gaat er iets kapot,' zei Dawn.

De grens tussen het grasveld en het terras bestond uit grote stenen. Dawn wrikte er een los, zette een paar stappen naar het huis en smeet de steen door het raam van de keukendeur.