STORM SEASON (Nederlands)

16. Briefjes doorgeven

Na de les wiskunde stond er achterin Dawn's schrift een lijst met problemen die ze moest oplossen om haar plan te laten werken. Eentje kon ze al doorstrepen.

- Kopen van tickets

- Kun je wel reizen zonder volwassene?

- Geen auto in Amerika

- Visums aanvragen

- Dekmantel voor vertrek (spijbelen?)

De volgende ochtend stond Dawn op het schoolplein te wachten op Sanne. Ze hoopte dat ze vandaag wel naar school zou komen. Ze had haar zoveel te vertellen. Er stonden wat zesdeklassers te roken. Ze rookten goed, alsof het bij hen hoorde. Vierdeklassers die rookten zaten altijd onhandig met hun sigaret te friemelen. Zesdeklassers rookten écht. Dawn ging er niet te dicht naast staan.

Al snel stroomden er enorm veel kinderen het plein op, en Dawn zocht in de mensenstroom naar een blond meisje. Ze zag een hoop blonde meisjes, maar die waren niets bijzonders. Sanne zat er niet tussen. Toen het tegen half negen begon te lopen kwamen er steeds minder leerlingen langs haar naar de ingang. Niemand wilde te vroeg op school zijn, maar een beetje reservetijd was verstandig. Als je te laat was moest je nablijven. Om drie minuten voor half negen liep Dawn ook maar de school in. Sanne kwam niet meer.

Dawn liep naar het natuurkundelokaal maar toen ze halverwege de gang was ging de bel al. Meneer Cornelisse was chagrijnig dat ze te laat kwam.

'Fijn dat je ook kon komen.' Hij wapperde met zijn hand naar een leeg bureau vooraan. Dawn liep erheen.

'Doe je de deur nog even achter je dicht?' zei meneer Cornelisse. 'Niet zo scherp vandaag?'

Dawn was al chagrijnig dat Sanne er niet was, deze gefrustreerde veertiger kon ze er niet goed bij hebben. Ze voelde een boze wolk opkomen, maar toen ze zich omdraaide om de deur dicht te doen zag ze Sanne zitten. In het midden, tweede rij, haar haar zo blond alsof er een spotlight op haar stond. Dawn keek haar aan en vormde met haar mond de letters O M G terwijl ze de deur dichtdeed. Sanne was duidelijk blij haar te zien, maar sloeg haar blik neer en keek in haar boek.

Dawn ging zitten en begon meteen een bericht aan Sanne te schrijven. Als ze niet reageerde op haar app-berichten moest het maar via de ouderwetse manier. Meneer Cornelisse keek haar goedkeurend aan: hij dacht zeker dat ze direct ijverig aan het werk ging.

Waar was je

Je ziet er goed uit

Wat is er met je ouders

X

Het papiertje vouwde ze twee keer, schreef er Sanne op en wachtte tot Cornelisse zijn rug naar de klas had. Ze twijfelde of ze het in één keer naar Sanne kon gooien, maar dan zou Sanne op zijn minst op moeten kijken en dat leek ze voorlopig niet van plan. Dawn gooide het briefje twee tafels naar rechts, naar Michiel. Die was wel te vertrouwen. Michiel zag het meteen en schoof het briefje onder zijn boek voordat meneer Cornelisse zich omdraaide. Nu moest het briefje alleen nog één tafel naar rechts en twee rijen naar achteren. Michiel gaf het briefje achter zijn rug door aan Kasper. Die draaide zich eerst om, om het briefje door te geven, maar hij bedacht zich. Hij vouwde het briefje open. Sanne had inmiddels door dat er iets aan de hand was, en ze zag Kasper met het briefje rommelen.

'Geef hier!' siste Sanne.

'Ja, Sanne?' vroeg meneer Cornelisse. 'Heb je iets te melden?'

'Nee, meneer.'

Tevreden draaide meneer Cornelisse zich weer om. Kasper zat op het briefje te krabbelen. Na een trap van Sanne tegen zijn stoel gooide hij het briefje toch door. Sanne las het briefje en keek Dawn met een lach aan. Ze hield haar hand als een telefoon aan haar oor. Dawn begreep het.